Lewis & Short

2. contŭĭtus or contūtus, ūs, m. [contueor], an attentive looking at, a view, sight (rare, and only in abl. sing.): fugat te ipsum a tuo contutu, * Plaut. Trin. 2, 1, 27; Curt. 5, 12, 19; Plin. 11, 37, 54, § 145; 37, 5, 16, § 63: contuitu utilitatis, in view of, Ambros. in Luc. 10, § 51 al.

contūtus, ūs, m., v. 2. contuitus.