Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

damnābĭlis, e, adj. [damno], worthy of condemnation, damnable (late Lat. for damnandus, or dignus qui damnetur): invidia, Treb. XXX. Tyrann. 17: res (with turpes), Salv. 6: ad mea ipsa verba, i. e. by my own rule, Sid. Ep. 6, 1 fin. Comp.: facinus, Salv. 4.
Adv.: damnābĭlĭter, culpably, Aug. Ep. 23.

damnas, indecl. [do, v. damnum], bound to make a gift or contribution, hence an old legal t. t., condemned, sentenced to do any thing (esp. to pay a fine).

        1. (α) With sing.: TANTVM AES DARE DOMINO DAMNAS ESTO, Lex Aquilia in Dig. 9, 2, 2; so, damnas esto dare illi omnia, Auct. ap. Quint. 7, 9, 12; id. ib. 9; Inscr. Orell. no. 4425 and 4428; Tab. Heracl. ap. Harbold. Mon. Leg. p. 104: S. C. ap. Front. Aquaed. 129 al.
        2. (β) With plur.: decem dare damnas sunto, Dig. 30, 122; ib. 32, 34, 1.

damnāticĭus (or -tius), a, um, adj. [damno], condemned, sentenced: "Κατάκριτον damnaticium," Gloss. Gr. Lat. (late Lat.): etsi nihil de damnaticiis participarent, Tert. Praescr. Haeret. 34 fin.

damnātĭo, ōnis, f. [damno], condemnation (good prose).

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: (video) omnes damnatos, omnes ignominia affectos, omnes damnatione ignominiaque dignos illuc facere, etc., Cic. Att. 7, 3, 5; id. Verr. 2, 2, 41: quid est illa damnatione judicatum, nisi, etc.? id. Clu. 20: si damnatio ingruit, Tac. A, 4, 35: certi damnationis, Suet. Tib. 61 al.
      In eccl. Lat. esp. of the displeasure of God: quorum damnatio justa est, Vulg. Rom. 3, 8; 8, 1.
      In plur.: reorum acerbissimae damnationes (opp. libidinosissimae liberationes), Cic. Pis. 36; Tac. A. 3, 31 fin.
      With gen. of the offence: ambitus, Cic. Clu. 36, 98; of the punishment: tantae pecuniae, id. Verr. 2, 17, 42.
      With ad and accus. of the punishment: ad furcam, Dig. 48, 19, 28: hominis ad carnificinam, dei ad poenam sempiternam, Lact. 5, 11, 8; animarum ad aeterna supplicia, id. 2, 12, 9.
    2. B. Esp. with reference to the meaning of damnas (v. h. v.): an heir’s obligation to pay, Paul. Sent. 3, 6.
  2. II. Transf., of inanimate things: apiastrum in confessa damnatione est venenatum, Plin. 20, 11, 45, § 116.

damnātor, ōris, m. [damno], one who condemns (late Lat.), Tert. ad Nat. 1, 3; id. adv. Marc. 1, 7: damnator Christi frater iniquus, Sedul. Hymn. 1, 10 al.

damnātōrĭus, a, um, adj. [damnator], damnatory, condemnatory (rare, but good prose): judicium, * Cic. Verr. 2, 3, 22: d. et absolutoria tabella, * Suet. Aug. 33: ferrum, Amm. 28, 1 fin.

damnātus, a, um, v. damno, P. a.

damnaustra and ‡ dannaustra, words of a charm to cure a dislocated joint, Cato R. R. 160.