Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

dĕa, ae (dat. and abl. plur.: diis, Varr. R. R. 3, 16, 7; Ins. Orell. 2076: deabus, Cn. Gell. ap. Charis. p. 39 P.; Aug. C. D. 7, 24; 3, 3; Apul. M. 4, p. 156: dis deabusque, Cic. Rab. Perd. 2, 5; id. fragm. ap. Prisc. p. 733 P., IV. 2, p. 451 ed. Orell.; cf. DIVIS DIVABVSQVE, Inscr. ap. Voss. Arist. 4, 4 fin.), f. [deus], a goddess: Juno sancta dearum, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Annal. v. 65 Vahl.): his diis (i. e. the Muses) Helicona atque Olympon attribuerunt homines, Varr. l. l.; cf. for the same, novem deae, Ov. H. 15, 108; id. A. A. 3, 348; and Thespiades deae, id. M. 5, 310; and only deae, Verg. A. 7, 641: dea, magna dea, Cybebe, dea domina Dindymi, Catull. 63, 91: mille dea est operum: certe dea carminis illa est (sc. Minerva), Ov. F. 3, 833: bellica, the same, id. M. 2, 752: venatrix, i. e. Diana, id. ib. 2, 454: silvarum, the same, id. ib. 3, 163: triplices, i. e. the Fates, ib. ib. 2, 654; cf. triplices poenarum Eumenides, id. ib. 8, 481: siderea, i. e. Night, Prop. 3, 20, 18 (4, 20, 8 M.) et saep. For the combination di deaeque, v. deus; Bona Dea, v. bonus, no. F.
The appellation DEA is freq. on the tombs of women, Inscr. ap. Fea, p. 173; Fabretti, Inscr. p. 266, 106 al.

* dĕ-ăcĭnātus, a, um, adj. [acinus], cleared from the grapes: dolia, Cato R. R. 26 Schneid.

dĕactĭo = peractio, a finishing, Paul. ex Fest. p. 74, 11 Müll.

dĕalbātĭo, ōnis, f. [dealbo], a whitewashing, Aug. Civ. D. 3, 14.

* dĕalbātor, ōris, m. [dealbo], who whitens over, a whitewasher, a pargeter, plasterer, Cod. Just. 10, 64, 1.

dĕ-albo, āvi, ātum, 1, v. a. [albus], to whiten over, to whitewash, to parget, plaster (good prose, but rare): columnas, Cic. Verr. 2, 1, 55 fin. (twice): parietes, Pall. 1, 24, 1; Suet. Gall. 9; Vitr. 7, 4.
Prov.: duo parietes de eadem fidelia, Curius ap. Cic. Fam. 7, 29; v. fidelia.
In eccl. Lat., to purify, cleanse: in sanguine Agni, Vulg. Apoc. 7, 14.
Pass., to be white, Vulg. Psa. 50, 8 al.
Hence, dĕalbātus, a, um, P. a., whitewashed, plastered: sepulchra, Vulg. Matt. 23, 27; cf. August. Conf. 7, 6.

dĕambŭlācrum, i, n. [deambulo], a place to walk in, a promenade, walk, Mamert. Grat. act. ad Julian. 9; Vulg. 3 Reg. 7, 2.

dĕambŭlātĭo, ōnis, f. [id.), a walking abroad, promenading, Ter. Heaut. 4, 6, 2; Cael. Aur. Tard. 3, 8, 141; Vulg. Ezech. 12, 4.

* dĕambŭlātōrĭum, ii, n. [deambulo], a gallery for walking, Capitol. Gord. 3, 32.

dĕ-ambŭlo, āvi, ātum, l, v. n., to walk abroad, walk much, to take a walk, to promenade (rare): aegrotus saliat decies et deambulet, Cato R. R. 127 fin.; 156, 4: eamus deambulatum, id. ap. Cic. de Or. 2, 63, 256; so in the supine, * Ter. Heaut. 3, 3, 26; deambulanti in litore, Suet. Aug. 96; 83; Vulg. Gen. 3, 8; id. Dan. 13, 7 (ambulatum is the true reading, Cic. Leg. 1, 3, 14).

dĕ-ămo, āvi, ātum, 1, v. a., to be desperately in love with, to love dearly or passionately (ante-class.), "vehementius amare," Non. 97, 21 (cf. depereo).

  1. I. Prop.: illa, quam tuus gnatus annos multos deamat, deperit, Plaut. Epid. 2, 2, 35; id. Poen. 4, 2, 72; Afran. ap. Non. l. l. (v. 357 Ribbeck): Laber. ap. Charis. l, p. 84 P. (v. 41 Ribbeck).
  2. II. Transf.
    1. A. Of things, to be quite in love with, delighted with: deamavilepidissima munera, Plaut. Poen. 5, 4, 3; cf.: dona deamata acceptaque, id. Truc. 4, 1, 5: deamo te, Syre, I am greatly obliged to you, * Ter. Heaut. 4, 6, 21.

Dĕāna, ae, f., v. Diana.

dĕ-argento, āvi, ātum, l, v. a. [argentum].

  1. * I. To deprive of money (anteclass.): depeculassere aliqua sperans me atque deargentassere, Lucil. ap. Non. 97, 8.
  2. II. To silver over, to plate with silver (late Lat.): idola deargentata et deaurata, Hier. in les. 9, 30, 24: arma, Oros. 3, 22: columba, Aug. Ep. 23, 5: pennae, Vulg. Psa. 67, 14.

dĕ-argūmentor, āri, v. dep. n., to decide finally (late Lat.): super aliqua re, Claud. Mamert. de Statu An. 2, 7.

dĕ-armo, āvi, ātum, l, v. a.

  1. I. Aliquem, to disarm (except in particip., late Lat. for armis spoliare): dearmatus exercitus, Liv. 4. 10, 7.
  2. II. Aliquid, to deprive of power, blunt: pharetram expilet, sagittas dearmet, App. M. 5, p. 172, 25.

dĕ-artŭo, āvi, ātum, l, v. a. [artus; cf. artuatus and artuatim]. Lit., to dismember, to rend limb by limb; hence, trop., to ruin: "quasi per artus concidere," Non. 95, 17 (only in the foll. passages): fallaciis opes, Plaut. Capt. 3, 5, 14: deartuatus sum hujus technis, id. ib. 3, 4, 108; cf. Non. l. l.

dĕ-ascĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [1, ascio], to hew or cut with an axe, to smoothe.

  1. I. Lit. (late Lat.): deasciato stipiti, wrought, smoothed, Prud. στεφ. 10, 381.
    1. B. To rub out, efface: hunc titulum, Murat. Inscr. 1203, 9.
  2. II. Trop.: aliquem, to cheat, to chouse (cf. abrado), Plaut. Mil. 3, 3, 11.

dĕaurātor, ōris, m. [deauro], a gilder, Cod. Just. 10, 64, 1.

dĕ-auro, āvi, ātum, 1, v. a., to gild, to gild over (late Lat. for inaurare): cassidas et tegerent argento et deanrarent, Cod. Theod. 10, 22, 1; Tert. Idol. 8: columnas, Vulg. Exod. 36, 36: vestitus, id. Psa. 44, 9: SIGNVM DEAVRATVM, Inscr. Orell. no. 3173 (of the year 162 post-Chr.).