No entries found. Showing closest matches:
* dēmī̆grātĭo, ōnis, f. [demigro], an emigration, Nep. Milt. 1.
dē-mī̆gro, āvi, ātum, 1, v. n., to migrate from, to emigrate; to depart, remove from or to a place (class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: de oppidis, Caes. B. G. 4, 19: ex his aedificiis, id. ib. 4, 4: ex agris, Liv. 38, 18 fin.; cf.: ex agris in urbem, id. 2, 10: loco, Plaut. Am. 1, 1, 85; cf. Helicone (deae), Stat. S. 1, 2, 4: in illa loca, Cic. Agr. 2, 16, 42: in hortos, Suet. Tib. 35: Pydnam, Liv. 44, 6: ad virum optimum, Cic. Cat. 1, 8 et saep.
Absol.: demigrandi causa, Caes. B. G. 5, 43, 4; so Liv. 38, 23.
Transf., to have recourse to: ad deos et ad sidera, Treb. Pol. Claud. 12.
- B. Pregn., to depart this life (perh. only in Cic.): vetat dominans ille in nobis deus, injussu hinc nos suo demigrare, Cic. Tusc. 1, 30, 74; cf.: ex hominum vita ad deorum religionem, id. Rab. perd. 10, 30; and: ab improbis, id. Par. 2, 18.
- II. Trop. (only in Cic.): multa mihi dant solatia, nec tamen ego de meo statu demigro, Cic. Att. 4, 16, 10: strumae ab ore improbo demigrarunt, id. Vatin. 16 fin.
‡ dē-mingo, ἐξουρῶ, Gloss. Lat. Gr.
dēminōrātio, ōnis, f. [deminoro], degradation, injury, Vulg. Sir. 22, 3.
dē-mĭnōro, āre, v. a., to lessen, diminish in honor or rank (late Lat.), Tert. Anim. 33.
dē-mĭnŭo, ui, ūtum, 3, v. a., to lessen by taking from, i. e. to make smaller, to lessen, diminish (cf. diminuo, to break up into small parts—freq. and class.).
- I. Lit.: de mina una quinque nummos, Plaut. Truc. 2, 7, 10: istum laborem tibi, Plaut. Aul. 2, 1, 43 (cf. Wagner ad loc.): ne de bonis quae Octavii fuissent deminui pateretur, Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10; cf. Cic. de Or. 3, 49, 189: deminuunt aequora venti, Lucr. 5, 268; 390: deminutae copiae, Caes. B. G. 7, 31, 3; 7, 73; id. B. C. 3, 2; Liv. 2, 1; Tac. A. 12, 64 al.: militum vires inopia frumenti deminuerat, Caes. B. C. 1, 52; Tac. A. 13, 58: fenore deminuto, Suet. Aug. 41: arborem, Tac. A. 13, 58 al.
- II. Trop.
- A. In gen., to take away from, abate, lessen, etc.: de hujus praesidiis deminuturum putavit, Cic. Sull. 1, 2: neque de tanta voluptate et gratulatione quicquam fortuna deminuerat, Caes. B. G. 1, 53, 6: aliquid de jure aut de legibus, id. ib. 7, 33; Liv. 8, 34: de sua in Aeduos benevoientia, Caes. B. G. 7, 43, 4: de libertate mea, Cic. Planc. 38: ex regia potestate, Liv. 2, 1: alicui timor studia deminuit, Caes. B. C. 2, 31, 4: partem aliquam juris, Cic. Caecin. 2, 5; cf. Liv. 4, 24: sententiam hujus interdicti (coupled with inflrmata), Cic. Caecin, 13, 38: dignitatem nostri collegii, id. Brut. 1: potentiam, Caes. B. G. 1, 18, 8: lenitatem imperitantis, Tac. A. 16, 28: curam, Prop. 2, 18, 21 (3, 10, 21 M.) al.: se capite deminuere, to lose or forfeit civil rights, be deprived of citizenship, Cic. Top. 4, 18; 6, 29; Liv. 22, 60, 15; cf. caput, no. III. 1. b.
- B. Esp. in grammat. lang., to form into a diminutive: sacellum ex sacro deminutum est, Gell. 6, 12, 6: deminuuntur adverbia, ut primum, primule; longe, longule, etc., Don. p. 21 Lind. N. cr. Cf.: deminutus, deminutio, and deminutivus.
Hence, dēmĭnūtus, a, um, P. a. (very rare), diminished, small, diminutive.
- A. In gen.: deminutior qualitas, Tert. adv. Marc. 2, 9.
- B. In grammat. lang., diminutive, ὑποκοριστικός (for which, later, deminutivus): pro nomine integro positum sit deminutum (viz. in the expression magnum peculiolum), Quint. 1, 5, 46.
dēmĭnūtĭo, ōnis, f. [deminuo], a diminution, decrease, lessening, abatement (good prose).
- I. Lit.: accretio et deminutio luminis, Cic. Tusc. 1, 28: civium, id. Cat. 3, 10, 24: vectigalium, id. Agr. 1, 7, 21: de bonis privatorum, id. Off. 2, 21, 73; cf.: tanta de imperio, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4: multari imperatorem deminutione provinciae, i. e. by shortening his term of command, Cic. Prov. Cons. 15 fin.
- II. Trop.
- A. In gen.: alicujus libertatis, Cic. Agr. 2, 7: muliebre fastigium in deminutionem sui accipiens (sui, i. e. his own dignity), Tac. A. 1, 14: mentis, a being out of one’s senses (shortly before, alienata mens), Suet. Aug. 99 fin.: honor aut deminutio, i. e. dishonor, Plin. 34, 13, 38, § 137.
- B. Esp. (legal t. t.), the right of alienation of one’s estate: uti Feceniae Hispalae datio deminutio esset, Liv. 39, 19, 5 (Weissenb. ad loc.).
- C. Public. t. t.: capitis deminutio, the loss or forfeiture of civil rights, Caes. B. C. 2, 32, 9; Gai. Inst. 1, 160 sq.; Dig. 28, 3, 6, § 6; 25, 3, 7, § 1; Ulp. Reg. 10, 3; cf. Dig. 38, 17, 1: Poste Gai. p. 108; Sandars, Just. Inst. Introd. 40 sq.; v. Caput, III. 1. b.
- D. In grammat. lang., a diminutive form, Quint. 1, 6, 6; cf. ib. 4; Charis. p. 73 P.; 128 P. et saep.
dēmĭnūtīvus, a, um, adj. [deminuo, no. II. B.], in the later gramm. lang., diminutive: vox, Tert. Apol. 32: nomen, a diminutive, Don. p. 1744 P. sq.; in this sense often subst. dēminūtīvum, i, n., Diom. p. 312 P.; Prisc. p. 609 sq. et saep: verba (sorbillo from sorbeo, garrulo from garrio), id. p. 827 P.
Adv.: dēmĭnūtīvē, as a diminutive: cymbia deminutive a cymba dicta, Macr. S. 5, 21 al.; al. diminutive.
Dēmĭpho, ōnis, m., Gr. Δημοφῶν, a character in the Phormio of Terence, 2, 3, 5 et saep.
dē-mīror, ātus, 1, v. dep. a., to wonder at a person or thing, to wonder (for the most part only in the 1st pers. pres., and peculiar to the lang. of conversation).
- I. Prop. (with acc. of neut. pron., or acc. and inf.): haec ego vos concupiisse pro vestra stultitia non miror: sperasse me consule assequi posse demiror, Cic. Agr. 2, 36, 100; id. Att. 15, 1; id. Fam. 7, 27; with person or thing as object (ante- and post-class.): eum demiror non venire ut jusseram, Plaut. Merc. 4, 2, 7: responsum ejus demiratus, Gell. 2, 18, 10: so, audaciam eorum, id. 3, 7, 12: has ejus intemperies, id. 1, 17, 2: Ὀπτικὴ facit multa demiranda id genus, id. 16, 8, 3.
- II. Transf., demiror, like our I wonder, for I am at a loss to imagine (with a relat. clause): demiror qui sciat, Plaut. Am. 2, 2, 133; cf. Ter. Heaut. 2, 3, 121: demiror quid sit, Plaut. As. 1, 1, 68; cf. id. Stich. 1, 3, 109; Ter. Hec. 4, 1, 14; and: quid mihi dicent? demiror, id. Phorm. 2, 1, 5: demiror, ubi nunc ambulet Messenio, Plaut. Men. 5, 1, 6.
dēmissē, adv., low, humbly, v. demitto, P. a. fin.
* dēmissīcĭus or -tĭus, a, um, adj. [demitto], hanging down, flowing, long; of a garment: tunicis demissiciis, Plaut. Poen. 5, 5, 24 (for which elsewh. demissis tunicis, v. demissus).
dēmissĭo, ōnis, f. [demitto], a letting down, sinking, lowering (very rare).
- I. Prop.: storiarum, * Caes. B. C. 2, 9, 5: barbae, a letting grow, Macr. S. 1, 22, 4.
In plur.: clipei aenei demissiones, Vitr. 5, 10 fin.
- II. Trop.
- * A. (Acc. to demissus, no. II. A.): animi, dejection, * Cic. Tusc. 3, 7, 14.
- * B. In medic. lang., an abatement, mitigation (opp. accessio), Coel. Aur. Acut. 1, 4.
dēmissus, a, um, Part. and P. a., fr. demitto.
* dē-mītĭgo, āre, v. a., to make milder; pass., to become milder, more lenient: nosmet ipsi quotidie demitigamur, Cic. Att. 1, 13, 3.
dē-mitto, mīsi, missum, 3, v. a., to send down; to drop; to let, sink, or bring down; to cause to hang or fall down; to lower, put down, let fall (freq. and class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: picis e caelo demissum flumen, Lucr. 6, 257; cf.: caelo imbrem, Verg. G. 1, 23: caelo ancilia, Liv. 5, 54 et saep.: barbam malis, Lucr. 5, 673: latum clavum pectore, Hor. S. 1, 6, 28; cf.: monilia pectoribus, Verg. A. 7, 278: laenam ex humeris, id. ib. 4, 263: Maia genitum demittit ab alto, Verg. A. 1, 297; cf.: ab aethere currum, Ov M. 7, 219: e muro sporta, Sall. Hist. 2, 53: aliquem in sporta per murum, Vulg. 2 Cor. 11, 33: taleam (sc. in terram), to put into the ground, plant, Cato R. R. 45, 2; arbores altius, Plin. 17, 11, 16, § 81: puteum alte in solido, i. e. to sink deep, Verg. G. 2, 231: triginta pedes in terram turrium fundamenta, Curt. 5, 1, 31: arbusta certo demittunt tempore florem, Lucr. 5, 670: demisit nardini amphoram cellarius (i. e. deprompsit), Plaut. Mil. 3, 2, 12: fasces, Cic. Rep. 2, 31; cf. id. ib. 1, 40: cibos (sc. in alvum), Quint. 10, 1, 19; cf. Ov. M. 8, 835.
Naut. t. t., to lower, demittere antennas, Sall. Hist. 4, 41 Dietsch.; Auct. B. Alex. 45, 2: cornua (i.e. antennas), Ov. M. 11, 482; cf.: effugit hibernas demissa antenna procellas, id. Tr. 3, 4, 9: arma, classem, socios Rheno, Tac. A. 1, 45 fin.; cf.: farinam doliis secundā aquā Volturni fluminis, Frontin. Strat. 3, 14, 2; and pecora secundā aquā, id. ib. 3, 14, 4: manum artifices demitti infra pectus vetant, Quint. 11, 3, 112; cf. brachia, id. 2, 13, 9: frontem (opp. attolli), id. 11, 3, 78: supercilia (opp. allevari), ib. § 79: aures, Hor. Od. 2, 13, 34; cf. auriculas, id. S. 1, 9, 20: caput, Ov. M. 10, 192: crinem, id. ib. 6, 289: demisso capite, Vulg. Job 32, 6 al.: aliquos per funem, Verg. A. 2, 262; Hor. A. P. 461: vestem, id. S. 1, 2, 95; cf. tunicam, id. ib. 25: stolam, id. ib. 99 et saep.; often in a violent manner, to cast down, to cast, throw, thrust, plunge, drive, etc.: equum in flumen, Cic. Div. 1, 33, 73; cf.: equos a campo in cavam viam, Liv. 23, 47: aliquem in carcerem, Liv. 34, 44 fin.; cf. Sall. C. 55, 4: aliquem ad imos Manes, Verg. A. 12, 884: hostem in ovilia, Hor. Od. 4, 4, 10: gladium in jugulum, Plaut. Merc. 3, 4, 28; cf.: ferrum in ilia, Ov. M. 4, 119: sublicas in terram, Caes. B. G. 3, 49, 4; cf.: huc stipites, id. ib. 7, 73, 3 and 6: huc caementa, Hor. Od. 3, 1, 35: nummum in loculos, to put, id. Ep. 2, 1, 175: calculum atrum in urnam, Ov. M. 15, 44: milia sex nummum in arcam nummariam, Nov. Com. v. 108 Rib.: caput ad fornicem Fabii, to bow, stoop, Crassus ap. Cic. de Or. 2, 66, 267: tunicam ad talos, Varr. ap. Non. 286, 19; cf. Cic. Clu. 40, 111; Quint. 5, 13, 39 et saep.: quove velim magis fessas demittere naves, Verg. A. 5, 29; cf.: navem secundo amni Scodam, Liv. 44, 31.
Poet. with dat.: corpora Stygiae nocti tormentis, Ov. M. 3, 695; cf.: aliquem neci, Verg. A. 2, 85: aliquem Orco, id. ib. 2, 398; Hor. Od. 1, 28, 11: aliquem umbris, Sil. 11, 142: ferrum jugulo, Ov. H. 14, 5: ferrum lacubus, id. M. 12, 278: offa demittitur faucibus boum, Plin. 27, 11, 76, § 101.
- b. Se, or in the pass. form with middle signif., to let one’s self down, stoop, descend: (venti vortex) ubi se in terras demisit, Lucr. 6, 446: se inguinibus tenus in aquam calidam, Cels. 1, 3: se ad aurem alicujus, Cic. Verr. 2, 2, 30; cf.: cum se demittit ob assem, Hor. Ep. 1, 16, 64: concava vallis erat, qua se demittere rivi Assuerant, Ov. M. 8, 334 al.: nonullae (matres familias) de muris per manus demissae, Caes. B. G. 7, 47, 6.
Prov.: demitti de caelo, or simply caelo, to be sent down from heaven, i. e. to be of celestial origin, Liv. 10, 8, 10; Quint. 1, 6, 16.
- B. Esp., milit. t. t.
- 1. To send, bring, or lead down soldiers into a lower place: in loca plana agmen demittunt, Liv. 9, 27; cf.: agmen in vallem infimam, id. 7, 34: equites Numidas in inferiorem campum, id. 27, 18: agmen in Thessaliam, id. 32, 13; 38, 2: exercitum in planitiem, Frontin. Strat. 1, 2, 7 al.; and without in: agmen, Liv. 9, 2: levem armaturam, id. 22, 28 al.: cum se major pars agminis in magnam convallem demisisset, had descended, Caes. B. G. 5, 32 fin.; so with se, id. ib. 6, 40, 6; 7, 28, 2; id. B. C. 1, 79, 4; Cic. Fam. 15, 4, 4 al.
- 2. Arma demittere, in making a military salute: armis demissis salutationem more militari faciunt, with grounded arms, Auct. B. Afr. 85, 6.
- II. Trop., to cast down, let sink, etc.: demisere oculos omnes gemitumque dedere, Ov. M. 15, 612; cf.: vultu demisso, Vulg. Isa. 49, 23: demissis in terram oculis, Liv. 9, 38, 13; also in sleep: cadit inscia clavo Dextera, demittitque oculos, Val. Fl. 3, 41: vultum, Val. Max. 8, 14, 5; Curt. 6, 32, 1: vultum animumque metu, Ov. M. 7, 133; cf. vultus, id. ib. 10, 367; Liv. 2, 58. hoc in pectus tuum demitte, impress this deeply on your mind, Sall. J. 102 fin.; cf.: eas voces in pectora animosque, Liv. 34, 50; and: dolor hoc altius demissus, quo minus profiteri licet, Just. 8, 5, 11: cum in eum casum me fortuna demisisset, ut, etc., had reduced, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 2: dignitatem in discrimen, Liv. 3, 35: vim dicendi ad unum auditorem (opp. supra modum sermonis attolli), Quint. 1, 2, 31; to engage in, enter upon, embark in, meddle with: me penitus in causam, Cic. Att. 7, 12, 3; cf.: me in res turbulentissimas, id. Fam. 9, 1, 2: cogita ne te eo demittas, unde, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16 fin.: se in comparationem, Suet. Rhet. 6: se in adulationem, to descend to, Tac. A. 15, 73: se usque ad servilem patientiam, id. ib. 14, 26: se ad minora illa, Quint. 1 prooem. § 5: re in secunda tollere animos et in mala demittere, to let it sink, i. e. to be disheartened, Lucil. ap. Non. 286, 7; cf.: si vicerint, efferunt se laetitia: victi debilitantur animosque demittunt, Cic. Fin. 5, 15, 42; so, animos (with contrahere), id. Tusc. 4, 6 fin.; and: animum (with contrahere), id. Q. Fr. 1, 1, § 4: mentes, Verg. A. 12, 609 (desperant, sicut e contra sperantes aliquid erigunt mentes, Serv.); and with abl.: ne se admodum animo demitterent, Caes. B. G. 7, 29.
In geom., t. t., to let fall a line, Vitr. 3, 5, 5.
Hence, dēmissus, a, um, P. a., brought down, lowered.
- A. Lit.
- 1. Of localities, sunken, low-lying, low (cf. dejectus, P. a., no. I.): campestribus ac demissis locis, Caes. B. G. 7, 72, 3; cf.: loca demissa ac palustria, id. B. C. 3, 49, 5.
- 2. Of other things, drooping, falling, hanging down: demissis umeris esse, Ter. Eun. 2, 3, 22 Ruhnk.: tremulus, labiis demissis, with flabby lips, id. ib. 2, 3, 44: demisso capite discedere, Cic. Clu. 21, 58; cf.: tristes, capite demisso, Caes. B. G. 1, 32: demisso vultu, with downcast looks, Sall. C. 31, 7.
Poet. in Gr. constr.: Dido vultum demissa, Verg. A. 1, 561.
Also deep: demissa vulnera, Sen. Ep. 67 fin.
- B. Trop.
- 1. Downcast, dejected, dispirited, low (freq.): erigebat animum jam demissum, Cic. Clu. 21, 58: esse fracto animo et demisso, id. Fam. 1, 9, 16: (homines) animo demisso atque humili, id. Font. 11; cf. id. Tusc. 2, 21: demisso animo fuit, Sall. J. 98 al.: demissa voce loqui, Verg. A. 3, 320.
In the comp.: nihilo demissiore animo causa ipse pro se dicta, Liv. 4, 44.
Transf. to the person: quis P. Sullam nisi moerentem, demissum afflictumque vidit? Cic. Sull. 26 fin.: videsne illum demissum? id. Mur. 21, 45; Quint. 1, 3, 10 al.
Comp.: orator in ornamentis et verborum et sententiarum demissior, Cic. Or. 24, 81.
- 2. Lowly, humble, unassuming, shy, retiring (opp. elatus, lofty, proud): ea omnia, quae proborum, demissorum, non acrium sunt, valde benevolentiam conciliant, Cic. de Or. 2, 43, 182; cf.: multum demissus homo, Hor. S. 1, 3, 57: sit apud vos modestiae locus, sit demissis hominibus perfugium, sit auxilium pudori, Cic. Mur. 40, 87.
- 3. Rarely of external condition, humble, poor: qui demissi in obscuro vitam habent (opp. qui magno imperio praediti in excelso aetatem habent), Sall. C. 51, 12.
- 4. Poet., and in Tacitus, of genealogical descent, descended, derived, sprung: ab alto Demissum genus Aenea, Hor. S. 2, 5, 63; so Verg. G. 3, 35: id. A. 1, 288; Stat. Th. 2, 613; Tac. A. 12, 58.
Sup. does not occur.
Adv.: dēmisse.
- 1. Lit., low: hic alte, demissius ille volabat, Ov. Tr. 3, 4, 23.
- 2. Trop., humbly, modestly, abjectly, meanly: non est ausus elate et ample loqui, cum humiliter demisseque sentiret, Cic. Tusc. 5, 9, 24: suppliciter demisseque respondere, id. Fl. 10, 21: se tueri, id. Att. 2, 18, 3.
Sup.: haec quam potest demississime atque subjectissime exponit, * Caes. B. C. 1, 84 fin.
† dēmĭurgus, or acc. to the Dor. form dāmĭurgus, i, m., = δημιουργός, Dor. δᾶμιουργός.
- I. The chief magistrate in some of the Grecian states, Liv. 32, 22; 38, 30; title of a comedy of Turpilius, Cic. Fam. 9, 22, 1; Non. 226, 12 al.; cf. Rib. Com. p. 89 sq.
- II. The Maker of the world, Tert. adv. Valent. 24.