No entries found. Showing closest matches:
II. dīs, neutr. dite (mostly poet.; in prose very rare before the Aug. per.): dis quidem esses, Ter. Ad. 5, 1, 8: dite solum, Val. Fl. 2, 296: hujus ditis aedes, Ter. Ad. 4, 2, 42; so, ditis domus, Hor. Epod. 2, 65: diti placitura magistro, Tib. 2, 5, 35: ditem hostem, Liv. 9, 40: ditem, Ter. Heaut. 3, 3, 48; id. Phorm. 4, 3, 48; Suet. Galb. 3: diti de pectore, Lucr. 1, 414: in diti domo, Liv. 42, 34, 3: patre diti, Nep. Att. 1, 2: quam estis maxume potentes, dites, fortunati, etc., Ter. Ad. 3, 4, 57; so, dites, Tib. 1, 1, 78; 3, 6, 13; Hor. C. 1, 7, 9; Sil. 3, 673: Persarum campi, Curt. 3, 25, 10: terrae, Tac. A. 4, 55: delubra ditia donis, Ov. M. 2, 77; so, opulenta ac ditia stipendia, Liv. 21, 43: pectora ditum, Sen. Herc. Oet. 649; for which: regem ditium Mycenarum, Aus. Grat. Act. 59: ditibus indulgent epulis, Stat. Th. 5, 187: ditibus promissis, Sil. 3, 512.
- b. Comp.
- (α) dīvĭ-tior (most freq. in prose and poetry, except Hor., v. seq. β), Plaut. Aul. 5, 2; id. Ps. 5, 2, 24; Ter. Ph. 1, 1, 8; Lucr. 5, 1114; Cic. Rep. 1, 17, 28; 1, 32; id. Lael. 16, 58; id. de Or. 3, 48, 185; id. Par. 6, 3, 49; Ov. H. 16, 34; id. M. 6, 452 al.
- (β) dītior, Liv. Praef. § 11; Hor. S. 1, 1, 40; 1, 5, 91; 1, 9, 51; 2, 7, 52; Sil. 13, 684; Stat. Th. 3, 481; Gell. 4, 1, 1.
- c. Sup.
- (α) dīvĭtissi-mus (good prose), Cic. Off. 2, 17; id. Div. 1, 36; id. Par. 6, 2, 48; Nep. Alcib. 2; id. Phoc. 1, 2; Sen. Contr. 2, 9, 7; Curt. 4, 4, 24.
- (β) dītissimus (mostly poet. and in post-Aug. prose), Verg. G. 2, 136; id. A. 1, 343; 7, 537; 9, 360; 10, 563; Ov. M. 5, 129; Val. Fl. 5, 123; Sil. 3, 397; Aus. Epigr. 54 (twice); * Caes. B. G. 1, 2, 1; Nep. Alcib. 2, 1; Liv. 9, 31; 17, 14; 10, 46; Suet. Ner. 9.
Adv.: dītĭus, more richly or splendidly (post-Aug. and very rare): ditius habitare, Stat. S. 1, 5, 31.
Sup.: ditissime domos exornare, App. de Deo Socr. p. 54, 14.
dīvĭtĭa, ae, f., v. divitiae init.
Divitiăcus, i, m.
- I. The brother of Dumnorix, chief of the Aedui at the period of the Gallic war, and in alliance with the Romans, Caes. B. G. 1, 3; 18 sq.; 31 sq. al.
- II. Chief of the Suessiones, Caes. B. G. 2, 4.
dīvĭtĭae, ārum (sing. acc. divitiam, Att. ap. Non. 475, 24), f. [dives], riches, wealth (cf.: opes, facultates, bona, fortunae, copiae, vis).
- I. Lit., Plaut. Bacch. 2, 3, 99; id. Capt. 2, 2, 31; Cic. Lael. 6 (twice); id. Rep. 1, 34; 3, 14; Hor. C. 2, 3, 20; id. S. 2, 2, 101; id. Ep. 1, 4, 7 et saep.
Prov.: superare Crassum divitiis, to be richer than Crassus, i. e. to be very rich, very fortunate, Cic. Att. 1, 4 fin.
- B. Transf.: templum inclutum divitiis, i. e. for its rich and costly presents, Liv. 26, 11; cf.: demite divitias, i. e. rich, costly ornaments, Ov. F. 4, 136: Palmyra urbs nobilis situ, divitiis soli, etc., richness, fertility, Plin. 5, 25, 21, § 88; cf. Ov. F. 1, 690.
- II. Trop., richness, copiousness, affluence (very rarely): in oratione Crassi divitias atque ornamenta ejus ingenii perspexi (perhaps alluding to the wealth of Crassus), Cic. de Or. 1, 35, 161: quem tu per jocum divitias orationis habere dicis, id. Fam. 4, 4, 1; cf. verborum (with ubertas), Quint. 10, 1, 13.