Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

II. dīs, neutr. dite (mostly poet.; in prose very rare before the Aug. per.): dis quidem esses, Ter. Ad. 5, 1, 8: dite solum, Val. Fl. 2, 296: hujus ditis aedes, Ter. Ad. 4, 2, 42; so, ditis domus, Hor. Epod. 2, 65: diti placitura magistro, Tib. 2, 5, 35: ditem hostem, Liv. 9, 40: ditem, Ter. Heaut. 3, 3, 48; id. Phorm. 4, 3, 48; Suet. Galb. 3: diti de pectore, Lucr. 1, 414: in diti domo, Liv. 42, 34, 3: patre diti, Nep. Att. 1, 2: quam estis maxume potentes, dites, fortunati, etc., Ter. Ad. 3, 4, 57; so, dites, Tib. 1, 1, 78; 3, 6, 13; Hor. C. 1, 7, 9; Sil. 3, 673: Persarum campi, Curt. 3, 25, 10: terrae, Tac. A. 4, 55: delubra ditia donis, Ov. M. 2, 77; so, opulenta ac ditia stipendia, Liv. 21, 43: pectora ditum, Sen. Herc. Oet. 649; for which: regem ditium Mycenarum, Aus. Grat. Act. 59: ditibus indulgent epulis, Stat. Th. 5, 187: ditibus promissis, Sil. 3, 512.

      1. b. Comp.
        1. (α) dīvĭ-tior (most freq. in prose and poetry, except Hor., v. seq. β), Plaut. Aul. 5, 2; id. Ps. 5, 2, 24; Ter. Ph. 1, 1, 8; Lucr. 5, 1114; Cic. Rep. 1, 17, 28; 1, 32; id. Lael. 16, 58; id. de Or. 3, 48, 185; id. Par. 6, 3, 49; Ov. H. 16, 34; id. M. 6, 452 al.
        2. (β) dītior, Liv. Praef. § 11; Hor. S. 1, 1, 40; 1, 5, 91; 1, 9, 51; 2, 7, 52; Sil. 13, 684; Stat. Th. 3, 481; Gell. 4, 1, 1.
      2. c. Sup.
        1. (α) dīvĭtissi-mus (good prose), Cic. Off. 2, 17; id. Div. 1, 36; id. Par. 6, 2, 48; Nep. Alcib. 2; id. Phoc. 1, 2; Sen. Contr. 2, 9, 7; Curt. 4, 4, 24.
        2. (β) dītissimus (mostly poet. and in post-Aug. prose), Verg. G. 2, 136; id. A. 1, 343; 7, 537; 9, 360; 10, 563; Ov. M. 5, 129; Val. Fl. 5, 123; Sil. 3, 397; Aus. Epigr. 54 (twice); * Caes. B. G. 1, 2, 1; Nep. Alcib. 2, 1; Liv. 9, 31; 17, 14; 10, 46; Suet. Ner. 9.
          Adv.: dītĭus, more richly or splendidly (post-Aug. and very rare): ditius habitare, Stat. S. 1, 5, 31.
          Sup.: ditissime domos exornare, App. de Deo Socr. p. 54, 14.

dīvĭtĭa, ae, f., v. divitiae init.

Divitiăcus, i, m.

  1. I. The brother of Dumnorix, chief of the Aedui at the period of the Gallic war, and in alliance with the Romans, Caes. B. G. 1, 3; 18 sq.; 31 sq. al.
  2. II. Chief of the Suessiones, Caes. B. G. 2, 4.

dīvĭtĭae, ārum (sing. acc. divitiam, Att. ap. Non. 475, 24), f. [dives], riches, wealth (cf.: opes, facultates, bona, fortunae, copiae, vis).

  1. I. Lit., Plaut. Bacch. 2, 3, 99; id. Capt. 2, 2, 31; Cic. Lael. 6 (twice); id. Rep. 1, 34; 3, 14; Hor. C. 2, 3, 20; id. S. 2, 2, 101; id. Ep. 1, 4, 7 et saep.
    Prov.: superare Crassum divitiis, to be richer than Crassus, i. e. to be very rich, very fortunate, Cic. Att. 1, 4 fin.
    1. B. Transf.: templum inclutum divitiis, i. e. for its rich and costly presents, Liv. 26, 11; cf.: demite divitias, i. e. rich, costly ornaments, Ov. F. 4, 136: Palmyra urbs nobilis situ, divitiis soli, etc., richness, fertility, Plin. 5, 25, 21, § 88; cf. Ov. F. 1, 690.
  2. II. Trop., richness, copiousness, affluence (very rarely): in oratione Crassi divitias atque ornamenta ejus ingenii perspexi (perhaps alluding to the wealth of Crassus), Cic. de Or. 1, 35, 161: quem tu per jocum divitias orationis habere dicis, id. Fam. 4, 4, 1; cf. verborum (with ubertas), Quint. 10, 1, 13.