Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

in-fĭdēlis, e, adj., that cannot be relied upon, unfaithful, faithless.

  1. I. In gen. (rare but class.): si hoc sibi sument, nullam esse fidem, quae infideli data sit, Cic. Off. 3, 29, 106: Bellovaci, qui ante erant per se infideles, Caes. B. G. 7, 59: non infideles arbitrae Nox et Diana, Hor. Epod. 5, 50: obsecro, infidelior mihi ne fuas, quam ego sum tibi, Plaut. Capt. 2, 3, 83: ut ex infidelissimis (sociis) firmissimos redderem, Cic. Fam. 15, 4, 14: silex ad structuram infidelis, Plin. 36, 22, 49, § 169: infidelis recti magister est metus, Plin. Pan. 45.
  2. II. In partic., in eccl. Lat., unbelieving, infidel: Christiani, Salv. de Gub. 5 init.
    Adv.: in-fĭdēlĭter, faithlessly, perfidiously: nec me minus putarem reprehendendum, si inutiliter aliquid senatui suaserim quam si infideliter, Cic. Brut. 2, 1, 2; Vulg. Isa. 21, 2.
    Sup.: infidelissime, Salv. contra Avar. 3.

infĭdēlĭtas, ātis, f. [infidelis], unfaithfulness, faithlessness, infidelity: amicitiarum, Cic. Tusc. 5, 22: infidelitatis suspicionem sustinere, * Caes. B. C. 2, 33.
In plur.: quantae infidelitates in amicitiis, Cic. Mil. 26, 69.

infĭdēlĭter, adv., v. infidelis fin.

infīdĭbŭlum, v. infundibulum.

infīdigrăphus, a, um, adj. [vox hybr., infidus- γράφω], writing faithlessly (eccl. Lat.): infidelis Deo nec infidigraphus nec ingratus, (Hilar.) Anon. in Job, 1, 124.

in-fīdus, a, um, adj., not to be trusted, unsafe, faithless, treacherous, false (class.): quos fidos amicos habuisset, quos infidos, Cic. Lael. 15, 53: nihil stabile quod infidum est, id. ib. 18, 65: gentes, id. Prov. Cons. 13, 33; cf.: civitas Rhodiorum, Sall. C. 51, 5: genus Numidarum, id. J. 46, 3: scurra, Hor. Ep. 1, 18, 4: societas regni, Liv. 1, 14: pax, id. 9, 45: promissa, Val. Fl. 2, 578: mare, Lucr. 2, 557; cf. Verg. G. 1, 254.
With dat.: istis infidus, Sall. H. Fragm. 1, 48, 15 Dietsch.
With ad and acc.: gens ut segnis ad pericula, ita infida ad occasiones, Tac. A. 14, 23.
Comp., sup., and adv. seem not to occur.

infundĭbŭlum (infūd-, infīd-), i, n. [infundo], a funnel (cf. infurnibulum).

  1. I. In gen., Col. 3, 18, 6; Cato, R. R. 10, 1; 11, 2; 13, 3; Pall. 7, 7; Vitr. 10, 10, 12 and 13 (infidibula).
  2. II. In partic., the funnel in a mill, through which the grain is poured, the hopper, Vitr. 10, 10.