Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Hĭbernĭa, ae, f. (= Ἰουερνία Ptol.), the island now called Ireland, Caes. B. G. 5, 13, 2; Plin. 4, 16, 30, § 103; Tac. Agr. 24.
Also called Iverna, ae, Mel. 3, 6, 6: Ju-verna, ae, Juv. 2, 160; and (acc. to the Gr. form Ἰέρνη Strab.) Ierna, ae, App. de Mundo, p. 60; and Iernē, ēs, Claud. Laud. Stil. 2, 251; IV. Cons. Hon. 33.

jūnix, or uncontr. jŭvĕnix, īcis, f. [juvenix], a young cow, a calf, heifer: tot tibi cum in flammas junicum omenta liquescant, Pers. 2, 47.
In the form juvenix, of a maiden (cf.: δάμαλις, juvenca): quam mox horsum ad stabulum juvenix recipiat se pabulo, Plaut. Mil. 2, 3, 38 Ritschl. dub. (MSS. juvenis).

jŭvāmen, ĭnis, n. [juvo], help, aid. assistance (late Lat.), Cassiod. Var. 12, 2; Hilar. in Galat. 64; Aem. Mac. in Cap. de Betonica.

jŭvāmentum, i, n. [juvo], help, aid, assistance (late Lat.), Veg. 4, 25, 3.

1. jŭvĕnālis, e, adj. [juvenis], youthful, juvenile, suitable for young people (mostly poet. and post-Aug.): corpus, Verg. A. 5, 475: arma, id. ib. 2, 518; Sil. 2, 312: mihi mens juvenali ardebat amore compellare virum, Verg. A. 8, 163: fama, Plin. 33, 2, 8, § 32: ludi, a kind of games introduced by Nero, Suet. Ner. 11; cf. dies, id. Calig. 17: ludus, Liv. 1, 57, 11.
Hence, subst.: jŭvĕnālĭa, ium, n., youthful pursuits, games, Tac. A. 14, 15; 15, 33; 16, 21; Capitol. Gord. 4.
Adv.: jŭvĕnālĭ-ter, in a youthful manner, youthfully: jecit ab obliquo nitidum juvenaliter aurum, Ov. M. 10, 675; id. A. A. 3, 733; id. M. 7, 805.
Hence, rashly, improvidently, Ov. Tr. 2, 117 al.

2. Jŭvĕnālis, is, m., Juvenal: D. Junius Juvenalis, a Roman satirist in the time of Domitian and Trajan, Mart. 7, 24, 1; 12, 18, 2 al.

jŭvenca, ae, f., v. 1. juvencus.

jŭvencŭlasco, ĕre, 3, v. inch. [juvenculus], to become youthful, to grow into youth: juvenculescat adulescentia, senecta canescat, Ambros. de Cain et Abel, 2, 1, 2.

jŭvencŭlus, a, um,

  1. I. adj. dim. [juvenca], young (eccl. Lat.), Tert. Monog. 13: viduae, young widows, id. ib.: bos, Ambros. de Tob. § 25; Vulg. Psa. 67, 26.
  2. II. As subst.
    1. A. jŭvencŭlus, i, m., a young man, Hier. Ep. 2, 16; Ambros. Apol. Dav. 3, 12.
      1. 2. A young bullock, Vulg. Jer. 31, 18.
    2. B. jŭvencŭla, ae, a young girl, Vulg. Psa. 68, 26; Tert. adv. Jud. 9.
      Plur., Vulg. 1 Tim. 5, 2 al.

1. jŭvencus, a, um

    (
  1. I. gen. plur. juvencūm, Verg. A. 9, 609), adj. [contr. from juvenicus, from juvenis], young (mostly poet.): ecus, Lucr. 5, 1074: gallinae, Plin. 10, 53, 74, § 146.
    More freq.,
  2. II. Subst.
    1. A. jŭvencus, i, m.
      1. 1. Sc. bos, a young bullock: aspice, aratra jugo referunt suspensa juvenci, Verg. E. 2, 66; 7, 11; id. A. 6, 38: est in juvencis, est in Equis patrum virtus, Hor. C. 4, 4, 30: fessi juvenci, Ov. M. 14, 648; Varr. R. R. 2, 5, 6.
        1. b. Poet. transf., neat’s leather: clipeum vestisse juvenco, Stat. Th. 3, 591.
      2. 2. Sc. homo, a young man: te suis matres metuunt juvencis, Hor. C. 2, 8, 21.
    2. B. jŭvenca, ae, f.
      1. 1. (Sc. bos.) A young cow, heifer: pascitur in magna Sila formosa juvenca, Verg. G. 3, 219; Hor. C. 2, 5, 6; id. Ep. 1, 3, 36; Juv. 6, 49.
      2. 2. Sc. femina, a girl: Graia, i. e. Helen, Ov. H. 5, 117; Val. Fl. 4, 350.

2. Jŭvencus, i, m., a priest in Spain in the time of Constantine the Great, who made a metrical version of the four Gospels, Hier. Ep. 70, 5 (I. p. 430 Vall.); v. Teuffel, Röm. Lit. p. 912 sq.

jŭvĕnesco, nŭi, 3, v. inch. n. [juvenis].

  1. I. To reach the age of youth, to grow up (poet. and post-Aug.): vituluslargis juvenescit herbis, Hor. C. 4, 2, 54: ex quo juvenuit, Tert. Exhort. ad Cast. 6 fin.
  2. II. To grow young again.
    1. A. Lit.: Pylius juvenescere posset, Ov. Am. 3, 7, 41: glires aestate juvenescunt, Plin. 8, 57, 82, § 224.
      Of plants: rosa recisa juvenescit, Plin. 21, 11, 40, § 69.
    2. B. Transf., to become vigorous, regain strength, flourish: gladii juvenescunt, Stat. Th. 3, 583: corpus regni juvenescit, recovers itself, Claud. Laud. Stil. 2, 20: continuo montes muro, id. VI. Cons. Honor. 534.

jŭvĕnīlis (jŭvĕnāl-), e, adj. [contr. from juvenicus, from juvenis], of or belonging to youth, youthful, juvenile.

  1. I. Lit.: juvenilis quaedam dicendi impunitas et licentia. Cic. Brut. 91, 316: redundantia, id. Or. 30, 108: sumptis Priamum juvenalibus armis vidit. Verg. A. 2, 518: corpus, id. ib. 5, 475: valida ac juvenilia membra, Juv. 11, 5: anni, Ov. M. 8, 632: caput, id. ib. 1, 564: femur, id. Am. 1, 5, 22: suis semper juvenilior annis, id. M. 14, 639: sidus juvenile nepotes, shining among the youths like stars, a youthful constellation, id. Tr. 2, 167.
  2. II. Transf.
    1. A. Lively, cheerful: integer et laetus laeta et juvenilia lusi, Ov. Tr. 5, 1, 7.
    2. B. Violent, strong: praeceps juvenile pericli, Stat. S. 1, 4, 50.
      Hence, advv.
      1. 1. jŭvĕnīle, youthfully: adhuc juvenile vagans, Stat. S. 3, 5, 25.
      2. 2. jŭvĕnīlĭter, youthfully, after the manner of youth: exsultare, Cic. de Sen. 4, 10 (in Ovid only juvenaliter; v. juvenalis fin.).

jŭvĕnīlĭtas, ātis, f. [juvenilis], youth, juvenility (ante-class.), Varr. ap. Non. 123, 8.

jŭvĕnīlĭter, adv., v. juvenilis fin.

jŭvĕnis, is, adj. (comp. juvenior, for the more usual junior, Plin. Ep. 4, 8; App. M. 8, p. 210, 36) [Sanscr. yuvan, young].

  1. I. Adj.: ut juveni primum virgo deducta marito, Tib. 3, 4, 31: est mihi filius juvenis, Quint. 4, 2, 42: juvenes anni, Ov. M. 7, 295: juvenes premere Medos, Juv. 7, 132: ovis juvenis, Col. 7, 3, 6: deus, Calp. Ecl. 7, 6.
    Comp.: toto junior anno, Hor. Ep. 2, 1, 44: dis junioribus permisit ut, etc., Cic. Univ. 13.
  2. II. Subst.: jŭvĕnis, is, comm., one who is in the flower of his or her age (mostly of persons older than adolescentes and younger than seniores, i. e. between twenty and forty years), a young person, a young man, a young woman: infirmitas puerorum, et ferocitas juvenum, et gravitas jam constantis aetatis, Cic. de Sen. 10, 33: simul ac juvenes esse coeperunt, id. Off. 2, 13, 45: aetas juvenum (opp. senum), id. Cat. 19, 67: juvenem egregium praestanti munere donat, Verg. A. 5, 361: juvenes fervidi, Hor. C. 4, 13, 26: nefas si juvenis vetulo non assurrexerat, Juv. 13, 55: telluris juvenes = terrae filios, Hor. C. 2, 12, 7: clamosus juvenem pater excitat, Juv. 4, 191; so, juvenes ipsius consulis, sons, id. 8, 262.
    In comp.: edicitur delectus: juniores ad nomina respondent, Liv. 3, 41, 1; 6, 2, 6: junior (opp. senior), the son, the younger of the name (late Lat.), Ambros. Enar. in Psa. 45, 31: eos (milites) ad annum quadragesimum sextum juniores, supraque eum annum seniores appellavit (Servius Tullius), Gell. 11, 28, 1.
    Fem.: Cornelia juvenis est, Plin. 7, 36, 36, § 122: pulchra, Phaedr. 2, 2, 5; Ov. A. A. 1, 63; amica, Claud. in Eutr. 2, praef. 23.
    1. B. Juvenis (for juventus), the youth, the young men: lectus juvenis, Sil. 4, 219.

jŭvĕnix, v. junix.

* jŭvĕnor, 1, v. dep. [juvenis], to act with youthful indiscretion, to wanton: aut nimium teneris juvenentur versibus umquam, Hor. A. P. 246; cf.: juvenor, νεωτερίζω, Gloss. Philox.

jŭventa, ae, f. [juvenis], the age of youth, youth (mostly post-Aug. for the class. juventus).

  1. I. Lit.: membra decora juventā, Verg. A. 4, 559: prima a parte juventae, Cic. Att. poët. 2, 3, 3: Euryalus forma insignis, viridique juventa, Verg. A. 5, 295; Ov. M. 4, 17; 6, 719; 10, 84: non ita se a juventa eum gessisse, Liv. 35, 42: qua capta juventa Hippia, Juv. 6, 103: Livia, prima sua juventa ex Nerone gravida, Plin. 10, 55, 76, § 154: elephantorum juventa a sexagesimo anno incipit, id. 8, 10, 10, § 28: nitidus juventā (of the snake), Verg. G. 3, 437.
    Of plants, Plin. 16, 23, 35, § 86.
    Poet., youth, young people: moderator juventae, Mart. 2, 90, 1.
  2. II. Personified, the goddess of youth, Ov. M. 7, 241; id. P. 1, 10, 12; cf. the foll. art.

jŭventas, ātis, f. [juvenis], the age of youth, youth.

  1. I. Lit. (poet.), Lucr. 5, 888; Verg. G. 3, 63; id. A. 5, 398; Hor. C. 2, 11, 6; of the eagle, id. ib. 4, 4, 5.
  2. II. Personified: Jŭventas, the goddess of youth, Hebe, Cic. N. D. 1, 40, 112; id. Att. 1, 18, 3; id. Tusc. 1, 26, 65; Hor. C. 1, 30, 7; Liv. 5, 54 fin.; 21, 62, 9; 36, 36, 5.

Jŭventĭus (Jŭvenc-), a, name of a Roman gens; e. g. M. Juventius Pedo, Cic. Clu. 30.
Adj.: Jŭventĭus, a, um, of or belonging to Juventius: familia, Cic. Planc. 8, 19.

jŭventus, ūtis (scanned as dissyl., Plaut. Most. 1, 1, 30; id. Curc. 1, 1, 38; cf. junior), f. [juvenis], the age of youth (from the twentieth to the fortieth year), youth (rare, except in transf. meaning; cf. juventas).

  1. I. Lit.: quae juventute geruntur et viribus, Cic. de Sen. 6, 15: ibique juventutem suam exercuit, Sall. C. 5, 2.
  2. II. Transf., concr.
    1. A. Young persons, youth: quo nemo adaeque juventute ex omni Attica antehac est habitus parcus, Plaut. Most. 1, 1, 29: juventutis mores scire, id. Am. 1, 1, 2: nulla juventutis est spes; sese omnes amant, id. Capt. 1, 2, 19: ob eamque causam juventus nostra dedisceret paene discendo, Cic. de Or. 3, 24, 93: cum omnis juventus, omnes etiam gravioris aetatis eo convenerant, Caes. B. G. 3, 16, 2; 6, 14 fin.; 6, 23, 6; id. B. C. 2, 5, 3 sq.; Hirt. B. G. 8, 8, 2: Trojana, Verg. A. 1, 467: Cannis consumpta juventus, Juv. 2, 155: alios caedit sua quemque juventus, pupils, id. 7, 213.
      Of young bees, Verg. G. 4, 22; hence: princeps juventutis, in the time of the republic the first among the knights, Cic. Vatin. 10, 24; id. Fam. 3, 11, 3; under the emperors, a title of the imperial princes, Tac. A. 1, 3.
    2. B. Personified: Jŭventus, the goddess of youth (for the usual Juventas): FLAMINIS IVVENTVTIS, Inscr. Orell. 2213; Hyg. Fab. praef.

Jūverna or Jūberna, ae, f., Ireland, Mela, 3, 6, 6; Juv. 2, 160.

jŭvo, jūvi, jūtum, 1 (juvaturus, Sall. J. 47, 2; Plin. Ep. 4, 15, 13: iuerint, Cat. 66, 18), v. a. and n. [perh. root div-, to gleam; cf. dies], to help, aid, assist, support, benefit (cf.: auxilior, subvenio, opitulor).

  1. I. In gen.: qui se natos ad homines juvandos, tutandos, conservandos arbitrantur, Cic. Tusc. 1, 14, 32: beatae vitae disciplinam juvare, id. Fin. 1, 21, 71: aliquem omni suo studio in petitione, id. Fam. 11, 17, 2: aliquem auxilio laboris, id. Balb. 9: hostes frumento, Caes. B. G. 1, 26: juvit facundia causam, Ov. M. 7, 505: imbres arva juvantes, id. A. A. 1, 647: (Juppiter) juvat imbribus agros, id. P. 2, 1, 13: aliquem portuque locoque, by receiving into harbor and house, id. H. 2, 55: nudum hospitio tectoque, Juv. 3, 211: pectora alloquio, Ov. P. 1, 6, 18: audentes deus ipse juvat, id. M. 10, 586: audentes Fortuna juvat, Verg. A. 10, 284: aliquem in aliqua re, Cat. 68, 41.
    With two acc.: aliquid Rutulos, Verg. A. 10, 84.
    Of medical assistance: qui salutari juvat arte fessos, Hor. C. S. 63; Ov. Tr. 2, 270; Plin. 23, 1, 10, § 14: dis juvantibus or deo juvante, with God’s help: me, dis juvantibus, ante brumam exspecta, Cic. Fam. 7, 20, 2; id. N. D. 2, 66, 165; cf.: non denique quicquam aliud nisi juvantibus sacris deligunt, Plin. 2, 7, 5, § 21.
    In pass.: lex Cornelia proscriptum juvari vetat, Cic. Verr. 2, 1, 47, § 123: viatico a me juvabitur, Liv. 44, 22: precor, quaeras, qua sim tibi parte juvandus, Ov. P. 4, 12 fin.: placuit sollertia, tempore etiam juta, Tac. A. 14, 4 init. (al. adjuta): nec sola (lingua) loquendi munus implere potest, nisi juta, etc., Lact. Opif. D. 10, 13.
    Impers., juvat, it is of use; with a subject-clause: juvat Ismara Baccho Conserere, Verg. G. 2, 37: quid docuisse juvabat? Ov. M. 7, 858; cf.: quid juvat esse deum? id. ib. 13, 965.
  2. II. In partic., to delight, gratify, please: juvare in utroque (in sensu et in animo) dicitur: ex eoque jucundum, Cic. Fin. 2, 4, 14.
    In this sense rarely as a personal verb: nec umquam quicquam me juvat quod edo domi; Forisquod gusto id beat, Plaut. Capt. 1, 2, 34: non omnis arbusta juvant humilesque myricae, Verg. E. 4, 2: nec me vita juvaret, invisa civibus et militibus meis, Liv. 28, 27: si nec fabellae te juvant nec fabulae, Phaedr. 4, 7, 22: multos castra juvant, Hor. C. 1, 23: aurem juvantia verba, Ov. A. A. 2, 159.
    In pass.: refer ad aures, probabunt: quaere, cur? ita se dicent juvari, Cic. Or. 48, 159.
    More freq. impers., juvat (aliquem), with subject-clause, it delights, pleases, I (thou, he, etc.) am delighted, take pleasure in: juvit me, tibi tuas litteras profuisse, Cic. Fam. 5, 21, 3: juvat me haec praeclara nomina artificumconcidisse, id. Verr. 2, 4, 6, § 12: forsan et haec olim meminisse juvabit, Verg. A. 1, 203: juvat evasisse tot urbes Argolicas, id. ib. 3, 282: insano juvat indulgere labori, id. ib. 6, 135: si pereo, hominum manibus periisse juvabit, id. ib. 3, 606: quae scire magis juvat quam prodest, Sen. Ep. 106.