Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

lĭtābĭlis, e, adj. [lito], fit for sacrifice, with which a successful offering can be made (post-class.): victima, Lact. 1, 21, 25: hostia, Min. Fel. 32, 2: litabilior victima, Lact. Epit. 7.

lĭtāmen, ĭnis, n. [lito], a sacrifice: extrema litamina divum, Stat. Th. 10, 610: cujus litamen sordet, Prud. Hamart. praef. 50.

Lĭtāna silva, or absol., Lĭtāna, ae, f., a forest in Gallia Cisalpina, which extended through Liguria and Etruria, now Selva de Luogo, Liv. 23, 24, 7; 34, 22, 4; 34, 42, 2; Front. Strat. 1, 6.
Form Litana, Cic. Tusc. 1, 37, 89.

lĭtănīa, ae, f., = λιτανεία, a public form of prayer to God, a litany: litanias facere, Sid. Ep. 5, 7; Cod. 1, 5, 6.

lĭtātĭo, ōnis, f. [lito], a fortunate or successful sacrifice, Plaut. Ps. 1, 3, 100: per dies aliquot hostiae majores sine litatione caesae, diuque non impetrata pax deorum, Liv. 27, 23, 4: sacrificare, id. 41, 15, 4; Inscr. Fratr. Arval. ap. Orell. 2271.

lĭtātō, abl. absol., v lito, I. A.

lītĕra, v. littera.

Līternum (Lint-), i, n., a city of Campania, situated to the north of the mouth of the river Liternus, now the village of Patria, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 61; Liv. 22, 16; Ov. M. 15, 714; Sil. 6, 654; 8, 533.
Hence,

  1. A. Līternus, a, um, adj., Literman: Liternus ager, Cic. Agr. 2, 25, 66: palus, Sil. 6, 654.
    Absol.: Līternum (sc. praedium), i, n., an estate of Scipio Africanus, near Liternum, Liv. 38, 53; Sen. Ep. 86.
  2. B. Līternīnus, a, um, adj., Liternian: rus, Plin. 14, 4, 5, § 49.
    Absol.: Lī-ternīnum (sc. praedium), an estate of Scipio Africanus, near Liternum, Liv. 38, 52.

lītĕrōsus, lītĕrŭla, etc., v. litterosus, litterula, etc.

lĭthānĭcus, i, m. [λιθιάω], one suffering from the stone, Plin. 20, 22, 87, § 239.

lĭthargyrus (-os), i, m., = λιθάργυρος, the spume of silver, litharge, the semivitreous protoxide of lead (pure Lat.: spuma argenti), Plin. 26, 10, 64, § 101.

lĭthīzon, ontis, m., = λιθίζων (stonelike): lithizontes, a reading for lignyizontes, in Plin. 37, 7, 25, § 95.

lĭthospermon, i, n., = λιθόσπερμον, a plant, stone-crop, gromwell, Plin. 27, 11, 74, § 98.

lĭthostrōtus, a, um, adj., = λιθόστρωτος,

  1. I. inlaid with stones, mosaic: pavimentum, Varr. R. R. 3, 1, 10.
    Hence,
  2. II. Subst.: lĭthostrōtum, i, n., mosaicwork, Varr. R. R. 3, 2, 4; Plin. 36, 25, 60, § 184; Capitol. Gord. 32, 6.

lĭthŏtŏmĭa, ae, f., = λιθοτομία, lithotomy, the cutting out of a stone from the bladder, cael. Aur. Tard. 5, 4, 77.

lĭtĭcen, ĭnis, m. [lituus-cano], a clarionblower, trumpeter: tubicines a tuba et canendo, similiter liticines, Varr. L. L. 5, § 91 Müll.: liticines et tubicines, Cato ap. Gell. 20, 2: notus Hectoris armis, i. e. Misenus, Stat. S. 4, 7, 19; Inscr. Orell. 4105.

lītĭgans, antis, Part. and subst., v. litigo fin.

lītĭgātĭo, ōnis, f. [litigo], a dispute, quarrel (post-class. for lis, jurgium, certatio): omissis litigationibus (al. litigatoribus), Lact. 3, 8 init. dub. (al. litigatoribus): litigatio μάχη ἡ διὰ λόγων, Gloss. Philox.

lītĭgātor, ōris, m. [litigo], one engaged in a dispute, a disputant.

  1. I. In gen., Plin. praef. § 32: litigatores furiosi, Lact. 3, 8 init. (al. litigationes, v. litigatio).
  2. II. In partic., a party in a lawsuit, a litigant: litigator rusticus illitteratusque de sua causa melius, quam orator, qui nescit, quid in lite sit, dicet, Quint. 2, 21, 16: ne omnia testimonia expetat a litigatore, id. 10, 1, 34; Tac. A. 13, 42; Plin. Pan. 80; Gai. Inst. 4, 42; 105 et saep.

* lītĭgātus, ūs, m. [litigo], a lawsuit, process: in hoc litigatu, Quint. Decl. 6, 19.

lītĭger, ĕra, ĕrum, adj. [lis-gero], belonging to legal process: fasces (consulum), Anthol. Lat. 6, 86 (295), 19.

lītĭgĭōsus, a, um, adj. [litigium], full of disputes, quarrelsome.

  1. I. Lit.: fora, Ov. F. 4, 188: disputatio, Cic. Fin. 5, 26, 76.
    1. B. Fond of disputes, contentious, litigious: homo minime litigiosus, Cic. Verr. 2, 2, 14, § 37: duae anus, quibus nihil litigiosius, Sid. Ep. 8, 3: homines pertinacissimi et litigiosissimi, Aug. Ep. 68.
  2. II. Transf., of the object of dispute, disputed: praediolum, Cic. de Or. 3, 27, 106.
    1. B. Esp. of the subject of a lawsuit, contested, claimed: de rebus litigiosis et convenire et transigere possumus, Paul. Sent. 1, 2, 5: fundum litigiosum emere, Gai. Inst. 4, 117: pecora, Paul. Sent. 5, 18, 3.
      Adv.: lītĭgĭōsē, contentiously, Aug. c. Duas Epp. Pel. 3, 4, 13.

lītĭgĭum, i, n. [litigo],

  1. I. a dispute, quarrel, strife (ante-class.): nam ego aliquid contrahere cupio litigii inter eos duos, Plaut. Cas. 3, 2, 31: cum viro litigium natum, id. Men. 5, 2, 15: litigium tibist cum uxore, id. ib. 1, 2, 42.
  2. II. Esp., litigation: litigii seminarium propagare, Vet. Jurec. Consult. 7, 1 Huschke.

lītĭgo, āvi, ātum, 1, v. n. [litem ago], to dispute, quarrel, strive.

  1. I. In gen.: qua de re litigatis inter vos? Plaut. Rud. 4, 4, 16: Hirtium cum Quinctio acerrime litigasse, Cic. Att. 13, 37, 2; Juv. 6, 35.
    Prov.: litigare cum ventis, to give one’s self useless trouble: cum ventis litigo, Petr. 83; cf.: miraris, quererisque, litigasque, Mart. 11, 35, 3.
  2. II. In partic., to sue at law, litigate, Cic. Fam. 9, 25, 3; id. Cael. 11, 27; Juv. 7, 141: effectum est ut per concepta verba, id est, per formulas litigaremus, Gai. Inst. 4, 30.
    Impers. pass.: litigatur, there is a lawsuit, Gell. 14, 2, 14.
    Hence, subst.: lītĭgans, antis, m., a quarrelsome person, a disputant, litigant.
        1. a. In a suit at law, Plin. 19, 1, 6, § 24.
        2. b. In some other way, Gell. 2, 12, 6.

lĭto, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to make an offering which exhibits favorable prognostics, to sacrifice under favorable auspices, to obtain favorable omens.

  1. I. Lit.
    1. A. Neutr.: si istuc umquam factum est, tum me Juppiter Faciat, ut semper sacrificem nec umquam litem, Plaut. Poen. 2, 41: nec auspicato, nec litato instruunt aciem, without favorable omens, Liv. 5, 38: Manlium egregie litasse, id. 8, 9, 1: non facile litare, id. 27, 23; 29, 10, 6; Suet. Caes. 81; curt. 7, 7, 29: impia tam saeve gesturus bella litasti, Luc. 7, 171.
      Prov.: mola tantum salsa litant, qui non habent tura, i. e. a man can give no more than he has, Plin. praef. § 11.
          1. (β) With dat.: cum pluribus dis immolatur, qui tandem evenit, ut litetur aliis, aliis non litetur, Cic. Div. 2, 17, 38: litatum est ei deo, Plin. 10, 28, 40, § 75.
          2. (γ) With abl.: proximā hostiā litatur saepe pulcherrime, Cic. Div. 2, 15, 36; so Plin. 8, 45, 70, § 183: humanis hostiis, Tac. G. 9.
      1. 2. Of the victim itself, to give a favorable omen, promise a successful event: victima Diti patri caesa litavit, Suet. Oth. 8; id. Aug. 96: non quacunque manu victima caesa litat, Mart. 10, 73, 6.
      2. 3. Transf., in gen., to make an offering, offer sacrifice: qui hominem immolaverint, exve ejus sanguine litaverint … capite puniuntur, Paul. Sent. 5, 23, 16.
    2. B. Act., to offer acceptably (poet. and in post-class. prose): exta litabat ovis, Prop. 4 (5), 1, 24: sacra bove, Ov. F. 4, 630: sacris litatis, Verg. A. 4, 50: sacris ex more litatis, Ov. M. 14, 156: Phoebe, tibi enim haec sacra litavi, Stat. Th. 10, 338: tibi litavi hoc sacrum, Luc. 1, 632: diis sanguinem humanum, Flor. 3, 4, 2: hostias, Just. 20, 2, 14.
  2. II. Trop.
    1. A. To bring an offering to, to make atonement to, to propitiate, appease, satisfy: litemus Lentulo, parentemus Cethego, Cic. Fl. 38, 96: publico gaudio, Plin. Pan. 52, 4: aliquid poenā, Auct. B. Hisp. 24.
      Impers. pass.: sanguine quaerendi reditus, animāque litandum Argolicā, Verg. A. 2, 118: postquam litatum est Ilio Phoebus redit, Sen. Agm. 577: de alicujus sanguine legibus, App. M. 2, p. 132 fin.
    2. B. To devote, consecrate: plura non habui, dolor, tibi quae litarem, Sen. Med. fin.: honorem deo, Tert. Patient. 10: victimam, Prud. Cath. 7, 5.

lītŏrālis, e, adj. [3. litus], of or belonging to the sea-shore: dii litorales, that guard the shore, gods of the sea-shore, Cat. 4, 22: pisces, Plin. 9, 17, 30, § 65: Indi, Just. 12, 10, 6.

lītŏrārĭus, a, um, adj. [3. litus], of or belonging to the shore: harena, Cael. Aur. Tard. 5, 11, § 134: moratio, on the shore, id. ib. 3, 5, 74.

lītŏrĕus, a, um, adj. [3. litus], of or belonging to the sea-shore, shore-, beach-: harena, Ov. M. 15, 725: cancer, id. ib. 10, 127: aves, Verg. A. 12, 248: Cupra, a town of the Piceni, lying on the sea-shore, Sil. 8, 434.

lītŏrōsus, a, um, adj. [3. litus], of or belonging to the shore, on the shore: callais litoroso mari similis, Plin. 37, 10, 56, § 151.
Sup.: ager litorosissimus, next the shore, Fab. Maxim. ap. Serv. Verg. A. 1, 3.

littĕra (less correctly lītĕra), ae, f. [lino, q. v.], a letter, a written sign or mark signifying a sound.

  1. I. Lit.: cubitum hercle longis litteris signabo jam usquequaque, si quis, etc., Plaut. Rud. 5, 2, 7: quid hae locuntur litterae? id. Bacch. 4, 7, 3; cf.: quid istae narrant? Tox. Perconctare ex ipsis; ipsae tibi narrabunt, id. Pers. 4, 3, 29: sus rostro si humi A litteram impresserit, Cic. Div. 1, 13, 23: priscarum litterarum notae, id. ib. 2, 41, 85: maximis litteris incisum, id. Verr. 2, 2, 63, § 154 fin.: lenis appellatio litterarum, id. Brut. 74, 159: suavis appellatio litterarum, Quint. 11, 3, 35: quae si nostris litteris scribantur, id. 12, 10, 28 litterarum ordine, in alphabetical order, Plin. 37, 9, 54, § 138: verba primis litteris notare, Prob. de Not. Signif. 1 Huschke: digerere in litteram, to arrange alphabetically, Sen. Ep. 68, 18: scire litteras, to be able to read and write, Plaut. Truc. 4, 2, 23; Vitr. 1, 1, 14: nescire litteras, not to be able to read and write, id. Clem. 2, 1, 2; Suet. Ner. 10: scribere aureis litteris, Gai. Inst. 2, 77: scientia litterarum, the art of writing, Dig. 29, 2, 93: facere litteram or litteras, to write, Plaut. As. 4, 1, 22; Cic. Ac. 2, 2, 6.
    In the language of comedy: homo trium litterarum, i. e. fur, a thief, Plaut. Aul. 2, 4, 46: litteram ex se longam facere, i. e. to make an I by hanging perpendicularly, to hang one’s self: neque quicquam meliust mihi, ut opinor, quam ex me ut faciam litteram longam, meum laqueo collum quando obstrinxero, id. ib. 1, 1, 37: littera salutaris, i. e. A. (absolvo) and tristis, i. e. C. (condemno), which were put on the voting-tablets, Cic. Mil. 6, 15.
  2. II. Transf.
    1. A. Sing.
      1. 1. A word, a line: ad me litteram numquam misit, Cic. Fam. 2, 17, 6: ad litteram, word for word, literally: locum ad litteram subjeci, Quint. 9, 1, 15.
      2. 2. A handwriting: Alexidis manum amabam, quod tam prope accedebat ad similitudinem tuae litterae, Cic. Att. 7, 2, 3; cf.: arguit ipsorum quos littera, Juv. 13, 138 (v. also infra B. 1. fin.).
    2. B. Usually plur.
      1. 1. Littĕrae, ārum, f., a letter, epistle: litteras resignare, to unseal or open a letter, Plaut. Trin. 3, 3, 65: ut litterarum ego harum sermonem audio, id. Ps. 1, 1, 97; Cic. Att. 1, 13, 1: dare alicui litteras ad aliquem, id. Cat. 3, 4, 9: litteras mittere, id. Att. 5, 21, 2: reddere alicui, id. ib. 5, 21, 4: accipere, id. ib. 5, 21, 7: remittere, id. ib. 11, 16, 4: nullas iis praeterquam ad te et ad Brutum dedi litteras, id. Fam. 3, 7, 1: queri apud aliquem per litteras, id. Att. 5, 21, 13: invitare aliquem perlitteras id. ib. 13, 2, 2: civitatum animos litteris temptare, Caes. B. C. 1, 40, 1: litterae missae, a letter sent by a person: litterae allatae, a letter received: hence, liber litterarum missarum et allatarum, a letter-book: L. M. (i. e. litterae missae) … L. A. (i. e. litterae allatae), etc., Cic. Font. 4, 8; id. Verr. 2, 3, 71, § 167.
        In poets also sometimes in sing.: quam legis a rapta Briseide littera venit, Ov. H. 3, 1; 5, 2; id. M. 9, 515; Tib. 3, 2, 27; Mart. 10, 73 al.
      2. 2. A writing, document, paper: litterae publicae, Cic. Verr. 2, 4, 63, § 140; 2, 4, 16, § 35; esp. a written acknowledgment: littera poscetur, Ov. A. A. 1, 428.
      3. 3. An account-book: ratio omnis et litterae, Cic. Quint. 11, 37; id. Verr. 2, 4, 12, § 27.
      4. 4. An edict, ordinance: praetoris litterae, Cic. Verr. 2, 5, 22, § 56: litteras revocavit, letter of appointment, commission, Suet. Vesp. 8.
      5. 5. Written monuments, records, literature: abest historia litteris nostris, is wanting in our literature, Cic. Leg. 1, 2, 5: Graecae de philosophia litterae, philosophical literature, id. Div. 2, 2, 5: genus hoc scriptionis nondum satis Latinis litteris illustratae, id. Brut. 64, 228; id. Tusc. 1, 1, 1; id. Fin. 1, 2, 4: Graecis litteris studere, id. Brut. 20, 78: damnum Hortensii interitu Latinae litterae fecerunt, id. ib. 33, 125: nullam artem litteris sine interprete et sine aliqua exercitatione percipi posse, merely from books, id. Fam. 7, 19: quod litteris exstet, Pherecydes primum dixit animos hominum esse sempiternos, id. Tusc. 1, 16, 38: parvae et rarae per eadem tempora litterae fuere, Liv. 6, 1, 2; 7, 3, 6: Etruscae, id. 9, 36, 3: paucissimos adhuc eloquentes litterae Romanae tulerunt, Quint. 10, 1, 123: amor litterarum, id. prooem. 6.
      6. 6. History, inasmuch as it is derived from written monuments: cupidissimus litterarum fuit, Nep. Cat. 3, 1; id. Pelop. 1: parvae et rarae per eadem tempora litterae fuere, Liv. 6, 1.
      7. 7. Literary labor, composition: omnis varietas litterarum mearum, Cic. Fam. 15, 4, 12: non nihil temporis tribuit litteris, Nep. Hann. 13, 2.
      8. 8. An inscription, Ov. M. 11, 706.
      9. 9. Learning, the sciences, liberal education, scholarship, letters: sit mihi orator tinctus litteris: audierit aliquid, legerit, Cic. de Or. 2, 20, 85: erant in eo plurimae litterae, id. Brut. 76, 265: homo communium litterarum, et politioris humanitatis non expers, id. de Or. 2, 7, 28: homo sine ingenio, sine litteris, id. Verr. 2, 4, 44, § 98: fuit in illo ingenium, ratio, memoria, litterae, cura, cogitatio, diligentia, id. Phil. 2, 45, 116: mihi nihil libri, nihil litterae, nihil doctrina prodest, id. Att. 9, 10, 2: litterarum scientia, id. Brut. 42, 153: litterarum coguitio, id. de Or. 3, 32, 127: nescire litteras, to be without a liberal education, id. Brut. 74, 259: altiores litterae, magic, Plin. 14, 4, 5, § 51.
        Comically of the art of love: Litteras didicisti; quando scis, sine alios discere, Plaut. Truc. 4, 2, 22.

littĕrālis (lītĕr-), e, adj. [littera], of or belonging to letters or writing (postclass.): commercium, epistolary correspondence, Symm. Ep. 4, 52: lectio, the reading of books, Cael. Aur. Tard. 1, 5: grammatica litteralis dicta, quod a litteris incipiat, Diom. p. 414 P.

littĕrārĭus (lītĕr-), a, um, adj. [littera], of or belonging to reading and writing: ludus, an elementary school, Quint. 1, 4, 27; Tac. A. 3, 66; Plin. 9, 8, 8, § 25; Suet. Calig. 45: magister. an elementary teacher, schoolmaster, Vop. Pertin. 8.

littĕrātē (lītĕr-), adv., v. litteratus fin.

littĕrātio (lītĕr-), ōnis, f. [littera], instruction in reading and writing, Varr. ap. Aug. de Ordin. 2, 12; Mart. Cap. 3, § 229; Isid. Orig. 1, 3.

littĕrātor (lītĕr-), ōris, m. [littera].

  1. * I. A teacher of reading and writing, an elementary instructor: litterator ruditatem eximit, grammaticus doctrinā instruit, App. Flor. p. 363, 5.
  2. II. Transf., a grammarian, critic, philologist, Cat. 14, 9; Mart. Cap. 3, § 229; cf. Kopp ad loc.
    1. B. In opp. to litteratus (a man of real learning), a smatterer, sciolist: alter litterator fuit, alter litteras sciens, Gell. 18, 9, 2; cf. id. 16, 6: Suet. Gram. 4.

littĕrātōrĭus (lītĕr-), a, um, adj. [litterator], grammatical: eruditio, Tert. Idol. 10.
The fem. not to be used as a substantive: grammatice litteratura est, non litteratrix, quemadmodum oratrix: nec litteratoria, quemadmodum oratoria, Quint. 2, 14, 3.

littĕrātrix, v. litteratorius.

* littĕrātŭlus (lītĕr-), a, um, adj. dim. [litteratus], somewhat learned, Hier. ad Ruf. 1, n. 31.

littĕrātūra (lītĕr-), ae, f. [litterae].

  1. I. A writing formed of letters: litteratura constat ex notis litterarum et ex eo, in quo imprimuntur illae notae, Cic. Part. 7, 26.
    1. * B. Transf.: Graeca, the Greek alphabet, Tac. A. 11, 13.
  2. II. The science of language, grammar, philology: grammatice, quam in Latinum transferentes litteraturam vocaverunt, Quint. 2, 1, 4; cf. id. 2, 14, 3: prima illa litteratura, per quam pueris elementa traduntur, Sen. Ep. 88, 20.
  3. III. Learning, erudition: saecularis, Tert. Spect. 18.

littĕrātus (lītĕr-), a, um, adj. [littera], lettered, i. e.

  1. I. Lit., marked with letters, branded: ensiculus, Plaut. Rud. 4, 4, 112: securicula, id. ib. 115: urna, id. ib. 2, 5, 21: laminae, App. M. 3, p. 137, 7: laciniae auro litteratae, id. ib. 6, 174, 28: servus, a branded slave, Plaut. Cas. 2, 6, 49; cf.: homunculi frontes litterati, App. M. 9, p. 222, 30.
  2. II. Transf.
    1. A. Learned, liberally educated: Canius nec infacetus et satis litteratus, Cic. Off. 3, 14, 58: et litteratus et disertus, id. Brut. 21, 81; id. Mur. 7, 16: servi, id. Brut. 22, 87: quibus ineptiis nec litteratior fit quisquam nec melior, Sen. Q. N. 4, 13, 1.
      Esp. of the learned expounders of the poets: quem litteratissimum fuisse judico, Cic. Fam. 9, 16, 4: appellatio grammaticorum Graecā consuetudine invaluit: sed initio litterati vocabantur, Suet. Gram. 4.
    2. B. Of or belonging to learning, learned: quid est enim dulcius otio litterato, learned leisure, Cic. Tusc. 5, 36, 105: senectus, id. Brut. 76, 265: labor, App. Mag. 4, p. 276, 8.
      Hence, adv.: lit-tĕrātē.
      1. 1. With plain letters, in a clear hand: rationes perscriptae scite et litterate, Cic. Pis. 25, 61.
      2. 2. Transf.
        1. a. To the letter, literally: litterate respondere, Cic. Harusp. Resp. 8, 17.
        2. b. Learnedly, scientifically, elegantly, cleverly: scriptorum veterum litterate peritus, learnedly, critically skilled, Cic. Brut. 56, 205: belle et litterate dicta, clever sayings, id. de Or. 2, 62, 253.
          Comp.: litteratius Latine loqui, Cic. Brut. 108, 28.

littĕrĭo (lītĕr-), ōnis, m. [litterae], a language-master, in a contemptuous sense: appellare (aliquem) loquacem talpam, et purpuratam simiam, et litterionem Graecum, Amm. 17, 11, 1; so, Graecus, Aug. adv. Leg. et Proph. 1, § 52.

* littĕrōsus (lītĕr-), a, um, adj. [litterae], literary, learned in letters: homo mere litterosus, Cass. Hem. ap. Non. 133, 6.

littĕrŭla (lītĕr-), ae, f. dim. [littera].

  1. I. A little letter, Cic. Att. 6, 9, 1: accepi tuam epistolam vacillantibus litterulis, id. Fam. 16, 15, 2.
  2. II. Transf.: litterulae, ārum.
    1. A. A short letter, a note: hoc litterularum exaravi, Cic. Att. 12, 1, 1.
    2. B. Grammatical knowledge, literary learning, liberal studies: quem propter litterularum nescio quid libenter vidi, Cic. Att. 7, 2, 8: litterulae meae oblanguerunt, id. Fam. 16, 10, 2; 5, 21, 2: litterulis Graecis imbutus, Hor. Ep. 2, 27.

littus, v. litus.

Litubĭum, i, n., a town in Liguria, Liv. 32, 29.

lĭtūra, ae, f. [lino], a smearing, anointing.

  1. I. In gen.: solem etiam et pluviam arcet ejusmodi litura, Col. 4, 24, 6.
  2. II. In partic.
    1. A. Lit., a rubbing or smearing of the wax on a writing-tablet, in order to erase something written; hence, a blotting out, erasure, correction: unius nominis litura, Cic. Arch. 5, 9.
    2. B. Transf.
      1. 1. Concr., a passage erased, an erasure: videtis extremam partem nominis demersam esse in litura, id. Verr. 2, 2, 78, § 191: litterae lituraeque omnes assimilatae, id. ib. 2, 2, 77, § 189: carmen multā liturā coërcere, Hor. A. P. 292.
      2. 2. A blot, blur made in a writing: haec erit e lacrimis facta litura meis, Prop. 4 (5), 3, 4: littera suffusas quod habet maculosa lituras, Ov. Tr. 3, 1, 15.
      3. 3. A wrinkle: cum corpus nulla litura notet, Mart. 7, 18, 2.
    3. C. Trop., an alteration: nec ulla in decretis ejus litura sit, Sen. Vit. Beat. 8, 2.

lĭtūrārĭus, a, um, adj. [litura], of or for rubbing out.
Only as subst.: * lĭtū-rārii, ōrum, m. (sc. libri), books kept for the first rough drafts of writings, blotters (so called from the erasures made in them), Aus. praef. Idyll. 13.

līturgus, i, m., = λειτουργός,

  1. I. one who fills a public office, a servant of the state, Cod. Th. 11, 24, 6.
  2. II. In gen., an attendant, Mart. Cap. 2, 45.

lĭtūro, āvi, ātum, 1, v. a. [litura], to rub or blot out, erase: liturasse aliqua, Sid. Ep. 9, 3; Inscr. Orell. 4405.

1. lĭtus, a, um, Part., from lino.

2. lĭtus, ūs, m. [lino], a smearing, besmearing, anointing: litu, Plin. 33, 6, 35, § 110 (Cels. 6, 6, 20, instead of litum we should read lenitum; v. Targa, ad loc.).

3. lītus (not littus), ŏris, n. [cf. λίμνη, λειμών, λιμήν; and lino],

  1. I. the sea-shore, seaside, beach, strand (opp. ripa, the bank of a river: ora, the coast of the sea; cf. Ov. M. 1, 37 sqq.; Verg. A. 3, 75): litus est, quousque maximus fluctus a mari pervenit, Dig. 50, 16, 96: solebat Aquilius quaerentibus, quid esset litus, ita definire: qua fluctus eluderet, Cic. Top. 7, 32: quid est tam commune quamlitus ejectis, id. Rosc. Am. 26, 72: litus tunditur undā, Cat. 11, 4: praetervolare litora, Hor. Epod. 16, 40: Circaeae raduntur litora terrae, Verg. A. 7, 10: petere, Ov. M. 2, 844: intrare, id. ib. 14, 104: sinuosum legere, Val. Fl. 2, 451: litoris ora, Verg. A. 3, 396; cf. id. G. 2, 44.
    Prov.: litus arare, i. e. to labor in vain, take useless pains, Ov. Tr. 5, 4, 48; so, litus sterili versamus aratro, Juv. 7, 49: in litus harenas fundere, to pour sand on the sea-shore, i. e. to add to that of which there is already an abundance, Ov. Tr. 5, 6, 44.
  2. II. Transf.
    1. A. A landing-place: quod uno parvoque litore adiretur, Suet. Tib. 40.
    2. B. The shore of a lake: Trasimeni litora, Sil. 15, 818: Larium litus, Cat. 35, 4; Plin. Ep. 9, 7.
    3. C. The bank of a river: hostias constituit omnes in litore, Cic. Inv. 2, 31, 97: viridique in litore conspicitur sus, Verg. A. 8, 83: percussa fluctu litora, id. E. 5, 83.
    4. D. Land situated on the sea-side: cui litus arandum dedimus, Verg. A. 4, 212: electione litorum, Tac. H. 3, 63.

lĭtŭus, i (gen. plur. lituum, Luc. 1, 237; Val. Fl. 6, 166; Sil. 13, 146), m. [prob. Etruscan; prim. signif. crooked].

  1. I. Lit.
    1. A. The crooked staff borne by the augurs, an augur’s crook or crosier, augural wand: dextra manu baculum sine nodo aduncum tenens, quem lituum appellaverunt, Liv. 1, 18, 7; cf.: lituus iste vester, quod clarissimum est insigne auguratus, Cic. Div. 1, 17. 30; Geh. 5, 7, 8: Quirinalis, Verg. A. 7, 187: lituo pulcher trabeaque Quirinus, Ov. F. 6, 375.
    2. B. A crooked wind-instrument (used to give signals in war), a curved trumpet, cornet, clarion: lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 Vahl.); Verg. A. 6, 167: jam lituus pugnae signa daturus erat, Ov. F. 3, 216: lituo tubae Permixtus sonitus, Hor. C. 1, 1, 23: stridor lituum clangorque tubarum, Luc. 1, 237: cornua cum lituis audita, Juv. 14, 200.
  2. II. Transf., a signal: de lituis, βοώπιδος, Cic. Att. 2, 12, 2.
  3. III. Trop., an instigator, author: lituus meae profectionis, Cic. Att. 11, 12, 1.