Lewis & Short

ŏdor (old form ŏdos, like arbos, labos, etc., Plaut. Capt. 4, 2, 35; id. Ps. 3, 2, 52; Sall. J. 44, 4), ōris, m. [root od-; Gr. ὄζω, ὄδωδα, ὀδμή; whence oleo, olfacio], a smell, scent, odor (class.; cf. fragrantia).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: omnis odor ad supera fertur, Cic. N. D. 2, 56, 141: odorem avide trahere naribus, Phaedr. 3, 1, 3: florum, Cic. Sen. 17, 59.
    2. B. In partic.
      1. 1. A pleasant odor, perfume; concr., perfumery, essences, spices (syn. odoramenta).
        So mostly in plur.: sternite lectos, incendite odores, Plaut. Men. 2, 2, 4: incendere odores, Cic. Tusc. 3, 18, 43; id. Verr. 2, 4, 35. § 77; 2, 5, 56, § 146: croceos odores Tmolus mittit, Verg. G. 1, 56: perfusus liquidis odoribus, perfumed waters, ointments, balsams, Hor. C. 1, 5, 2; id. Ep. 2, 1, 269: corpus differtum odoribus conditur, Tac. A. 16, 6.
        Sing., Plaut. Mil. 2, 5, 2: fragrans Assyrio odore domus, Cat. 68, 144: ara Fumat odore, incense, Hor. C. 3, 18, 7.
      2. 2. A disagreeable smell, a stench, stink (syn.: nidor, faetor): putidus odor ibi saepe ex sulfure et alumine. Varr L. L. 5, § 25 Müll.: cum odos aut pabuli egestas locum mutare subegerat, Sall. J. 44, 4: camera odore foeda, id. C. 55, 4: ingratos odores, Ov. M. 2, 626: gravis, Verg. G. 4, 49: taeter, Caes. B. C. 3, 49; Verg. A. 3, 228: malus, Hor. Epod. 12, 8: intolerabili foeditatis odore, Cic. N. D. 2, 40, 127: offensus putrefacti cerebri odore, Suet. Calig. 27 fin.: ignis, Vulg. Dan. 3, 94.
  2. II. Trop., a scent, inkling, hint, presentiment, suggestion: odor suspicionis, Cic. Clu. 27, 73: legum, id. Verr. 2, 5, 61, § 160: hominum furta odore persequi, id. ib. 2, 4, 24, § 53: res fluit ad interregnum, et est non nullos odor dictaturae, id. Att. 4, 18, 3 B. and K. (al. 4, 16, 11): lucri bonus est odor, Juv. 14, 204; cf.: Christi bonus odor sumus Deo in iis, Vulg. 2 Cor. 2, 15: urbanitatis, a tincture of politeness, Cic. de Or. 3, 40, 161.