Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

offĭcīna, ae, f. [contr. from opificina, from opifex; the uncontracted prim. form, opĭfĭcīna, is still found in Plaut. Mil. 3, 3, 7, and Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 83 fin. Mai], a workshop, manufactory (class.; cf. fabrica).

  1. I. Lit.: nec enim quicquam ingenuum potest habere officina, Cic. Off. 1, 42, 150: instituit officinam Syracusis in regiā maximam, id. Verr. 2, 4, 24, § 54: armorum, a manufactory of arms, Caes. B. C. 1, 34; Cic. Phil. 7, 4, 13; Nep. Ages. 3, 2; for which, ferraria, Auct. B. Afr. 20: aerariorum, Plin. 16, 6, 8, § 23: fullonum, id. 35, 11, 40, § 143: pictoris, id. ib.: plastarum, id. 35, 12, 45, § 155: tingentium, id. 9, 38, 62, § 133: tonstrinarum, id. 36, 22, 47, § 165 al.: promercalium vestium, a shop in which garments are made for sale, Suet. Gram. 23: cetariorum, a place where fish are salted, Col. 8, 17: officina monetae, Liv. 6, 20: dum graves Cyclopum Volcanus ardens urit officinas, Hor. C. 1, 4, 8.
      1. 2. In partic., in econom. lang. = ornithon, a place where fowls are kept, in order to lay their eggs and hatch their young, a poultry-house or yard, Col. 8, 3, 4.
    1. B. Transf., a making, formation: in magnis corporibus facilis officina sequaci materia fuit, Plin. 11, 2, 1, § 2.
  2. II. Trop., a workshop, manufactory, laboratory: mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artium officinā profecti sunt, Cic. Fin. 5, 3, 7: falsorum commentariorum, et chirographorum officina, id. Phil. 2, 14, 35: nequitiae, id. Rosc. Am. 46, 134: dicendi, id. Brut. 8, 32: sapientiae, id. Leg. 1, 13, 36: spirandi pulmo, Plin. 11, 37, 72, § 188: rhetoris, Cic. de Or. 2, 13, 57: ex rhetorum officinis, id. Or. 3, 12: domus ejus officina eloquentiae habita est, id. ib. 13, 40: corruptelarum omnis generis, Liv. 39, 11, 6; cf. 39, 8, 7: crudelitatis, Val. Max. 3, 1, 2: humanarum calamitatium, Sen. Contr. 5, 33, 2.

ŏpĭcerda or ŏvĭcerda, ae, f., sheep’s dung, Paul. ex Fest. s. v. sucerda, p. 302 Müll. dub.

ŏpĭcillum, i, n. dim. [ops], a little help (ante-class.): in uxorculae opicillum, Varr. ap. Non. 83, 25.

Ŏpĭconsīva or Ŏpĕconsīva, ōrum, n., the festival of Ops Consivia, celebrated on the 25th of August: Opeconsiva dies ab deā Ope Consivia, quojus in Regiā sacrarium, Varr. L. L. 6, § 21 Müll.; Calend. Maff. ap. Inscr. Orell. 2, p. 396 and 311.

ŏpĭcus, a, um, adj. [a fuller form for Opsus, Obscus, and Oscus, lit. Oscan; cf. Paul. ex Fest. p. 188 Müll.; hence, transf.], clownish, rude, stupid, ignorant, foolish (not in Cic.): (Graeci) nos quoque dictitant barbaros et spurcius nos quam alios opicos appellatione foedant, M. Cato ap. Plin. 29, 1, 7, § 14: ut nostri opici putaverunt, Gell. 13, 9, 4: chartae, rough, coarse, unpolished, Aus. Prof. 22: amica, Juv. 6, 454: opici mures, barbarians of mice, that gnaw books, id. 3, 207.

opĭdum, i, n., v. oppidum.

ŏpĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [ops-fero], aidbringing, helping (poet. and in post-Aug. prose): deus, Ov. M. 15, 653: FORTVNA, Inscr. Orell. 1753.
Of things: folia, Plin. 16, 13, 24, § 64: fidem opiferam sociūm advocant, Enn. ap. Non. 144, 14 (p. 109, v. 165 Vahl.).

ŏpĭfex, ĭcis, comm. [opus-facio], one who does a work.

  1. I. Lit., a worker, maker, framer, fabricator (class.; cf.: faber, artifex. operarius).
    1. A. In gen.: opifex aedificatorque mundi deus, Cic. N. D. 1, 8, 18: rerum or aeternus, Col. 3, 10, 10; cf.: opifex natura, Plin. 31, 1, 1, § 1: calor, Lact. 2, 9, 22: sylvestres apes, Varr. R. R. 3, 16.
    2. B. In partic., a workman, mechanic, artist, artisan, etc.: opifices omnes in sordidā arte versantur, Cic. Off. 1, 42, 150; cf. id. N. D. 2, 60, 150; id. Fl. 8, 18; id. Rep. 1, 22, 35: opifices atque servitia, Sall. C. 50, 1: hoc (instrumento) ego non artem credo egere, sed artificem, Quint. 2, 21, 24.
  2. II. Trop.: verborum, Cic. Tusc. 5, 12, 34: dicens esse rhetoricen persuadendi opificem, id est πειθοῦς δημιουργόν, Quint. 2, 15, 4.
    Poet. with inf.: mire opifex … marem strepitum fidis intendisse Latinae, Pers. 6, 3.

ŏpĭfĭcīna, ae, f., v. officina init.

ŏpĭfĭcĭum, ii, n. [opifex], a working, the doing of a work, a work (ante- and post-class), Varr. R. R. 3, 16: in opificiis opera, App. Flor. n. 9.

Ŏpĭgĕna, ae, f. [Ops-gigno], the midwife, an epithet of Juno, as the tutelar goddess of lying-in women, Mart. Cap. 2, § 149; cf.: Opigenam Junonem matronae colebant, quod ferre eam opem in partu laborantibus credebant, Fest. p. 200 Müll.

ōpĭlĭo and ūpĭlĭo, ōnis, m. [for ovilio, from ovis],

  1. I. a shepherd: etiam opilio, qui pascit alienas oves, Plaut. As. 3, 1, 36.
    Form upilio, Verg. E. 10, 19; Col. 7, 3, 13; Dig. 32, 1, 60; Vulg. Gen. 38, 12.
  2. II. A kind of bird, otherwise unknown, Fest. p. 191 Müll.

Opĭlĭus, i, m., a Roman surname.

  1. I. Aurelius Opilius, a grammarian and author, Suet. Gram. 6.
  2. II. Another Aurelius Opilius, a physician, Plin. 28, 4, 7, § 38.
  3. III. M. Opilius Severus Macrinus, emperor of Rome, A. D. 218, Eutr. 8, 21.

ŏpīmātus, a, um, P. a., v. opimo fin.

ŏpīmē, adv., v. opimus fin.

Ŏpīmĭānus, a, um, v. Opimius, B.

ŏpīmĭtas, ātis, f. [opimus], plentifulness, abundance, prosperity (ante- and postclass.): opimitates maximae, Plaut. Capt. 4, 1, 2; id. As. 2, 2, 16: praedarum, Amm. 19, 11.

Ŏpīmĭus (old orthog. Ŏpēīmĭus, Eckh. D. N. 5, p. 264), i, m., Ŏpīmĭa, ae, f., the name of a Roman gens.

    1. 1. L. Opimius, consul A. U. C. 633, Cic. Brut. 83, 287; id. Cat. 1, 2, 4.
    2. 2. Q. Opimius, consul A. U. C. 600, Cic. de Or. 2, 68, 277.
      In fem.: Opimia, a Vestal, Liv. 22, 57.
      Hence, adj.
  1. A. Ŏpī-mĭus, a, um, of or belonging to an Opimius: basilica Opimia, Varr. L. L. 5, 32, § 156.
  2. B. Ŏpīmĭānus, a, um, of or belonging to an Opimius, Opimian: Opimianum vinum; and absol. as subst.: Ŏpīmĭānum, i, n., very celebrated wine of the vintage of A. U. C. 633, when Opimius was consul, Mart. 3, 82, 24; 9, 87, 1; 10, 49, 2; Petr. 34; cf. Cic. Brut. 83, 287; Plin. 14, 4, 6, § 55; 14, 14, 16, § 94.

ŏpīmo, āvi, ātum, 1, v. a. [opimus], to fatten, make fat (post-Aug.).

  1. I. Lit.: turtures, Col. 8, 7, 5; 8, 9, 2.
    1. B. Transf.
      1. 1. Of the soil, to make fruitful, to fertilize: terram, App. de Mundo, p. 68, 6.
      2. 2. To enrich, to make rich or abundant, to fill, load: auctumnum, Pomona, tuum September opimat, Aus. Ecl. de Mensib. 9.
  2. II. Trop., to honor, glorify: numina victimis, Mart. Cap. poët. 9, § 914.
    1. B. To enrich, Aus. Ep. 15, 1.
      Hence, ŏpīmātus, a, um, P. a., fat (post-class.): abdomen, Aus. Idyll. 10, 105.

ŏpīmus, a, um, adj. [ob, and obsolete pimo, to swell, make fat; akin to Gr. πίων, πιμελή; cf. pinguis], fat, rich, plump, corpulent; of a country, etc., rich, fertile, fruitful.

  1. I. Lit.: regio opima et fertilis, Cic. Imp. Pomp. 6, 14: campus, Liv. 31, 41: arva, Verg. A. 2, 782: Larissa, Hor. C. 1, 7, 11: vitis, Plin. 14, 3, 4, § 36.
    Of living beings: boves, Cic. Tusc. 5, 34, 100: victima, Plin. 10, 21, 24, § 49: habitus corporis, Cic. Brut. 16, 64: stabulis qualis leo saevit opimis, of fat cattle, Val. Fl. 6, 613.
    Comp.: membra opimiora, Gell. 5, 14, 25.
    Sup.: boves septem opimissimos, Tert. ad Nat. 2, 8.
  2. II. Trop.
    1. A. Enriched, rich: opimus praedā, Cic. Verr. 2, 1, 50, § 132: accusatio, enriching, gainful, id. Fl. 33, 81: alterius macrescit rebus opimis, i. e. prosperity, Hor. Ep. 1, 2, 57: cadavera, from which their spoilers enrich themselves, Val. Fl. 3, 143: opus opimum casibus, rich in events, Tac. H. 1, 2.
    2. B. In gen., rich, abundant, copious, sumptuous, noble, splendid: dote altili atque opimā, Plaut. Fragm. ap. Non. 72, 18: divitiae, id. Capt. 2, 2, 31: opima praeclaraque praeda, Cic. Rosc. Am. 3, 8: dapes, Verg. A. 3, 224: quaestus, Plin. 10, 51, 72, § 142: palma negata macrum, donata reducit opimum, Hor. Ep. 2, 1, 181: animam exhalare opimam, victorious, Juv. 10, 281.
      So esp.: opima spolia, the arms taken on the field of battle by the victorious from the vanquished general, the spoils of honor, Liv. 1, 10; 4, 20; cf.: aspice, ut insignis spoliis Marcellus opimis Ingreditur, Verg. A. 6, 856.
      Also, in gen., the arms taken from an enemy’s general in single combat, Liv. 23, 46; Verg. A. 10, 449; cf. Fest. p. 186 Müll.: opimum belli decus, honorable, high, noble, Curt. 7, 4, 40: triumphus, Hor. C. 4, 4, 51: gloria, Val. Max. 4, 4, 10 fin.
      As subst.: ŏpīma, ōrum, n., honorable spoils, Plin. Pan. 17.
    3. C. In rhet., gross, overloaded: opimum quoddam et tamquam adipale dictionis genus, Cic. Or. 8, 25: Pindarus nimis opimā pinguique facundiā esse existimabatur, Gell. 17, 10, 8.
      Hence, adv.: ŏpīmē, richly, sumptuously, splendidly (ante-class.): instructa domus opime atque opipare, Plaut. Bacch. 3, 1, 6; Varr. L. L. 5, § 92 Müll.

ŏpīnābĭlis, e, adj. [opinor], that rests on opinion or conjecture; conjectural, imaginary (class.): hanc omnem partem rerum opinabilem appellabant, Cic. Ac. 1, 8, 31; cited ap. Non. 148, 26: artes, quae conjecturā continentur et sunt opinabiles, Cic. Div. 1, 14, 24: mediocritates, id. Tusc. 3, 31, 74 (opp. naturales): amor (opp. naturalis), Gell. 12, 1, 23.

ŏpīnātĭo, ōnis, f. [opinor], a supposing, opining; a supposition, conjecture, imagination, fancy, opinion, belief (class.): opinationem volunt esse imbecillam assensionem, Cic. Tusc. 4, 7, 15; id. Ac. 2, 25, 78: haec autem opinatio est judicatio se scire, quod nesciat, id. Tusc. 4, 11, 26; cf. the context: mordax et inepta, Val. Max. 1, 8, 8: (Tullius) quid super tali opinatione sentiret, Arn. 3, 6.

ŏpīnātor, ōris, m. [opinor].

  1. * I. A supposer, conjecturer: ego vero ipse et magnus quidam sum opinator, etc., Cic. Ac. 2, 20, 66.
  2. II. Under the emperors, one who collected the tribute-corn in the provinces for the army, Cod. Just. 12, 38, 11; cf. Cod. Th. 7, 4, 26; 11, 7, 16.

1. ŏpīnātus, a, um, P. a., v. opinor fin.

* 2. ŏpīnātus, ūs, m. [opinor], opinion, supposition, imagination: propter opinatus animi, Lucr. 4, 465.

ŏpīnĭo, ōnis, f. [opinor], opinion, supposition, conjecture, imagination, fancy, belief (class.).

  1. I. In gen.: apud homines barbaros opinio plus valet saepe, quam res ipsa, Cic. Fragm. Scaur. 7: est ergo aegritudo opinio recens mali praesentislaetitia opinio recens boni praesentismetus opinio impendentis malilubido opinio venturi boni, etc., id. Tusc. 4, 7, 14; cf. id. ib. 4, 11, 26: magna nobis pueris opinio fuit, L. Crassum non plus attigisse doctrinae, quam, id. de Or. 2, 1, 1: ut opinio mea est, as I suppose, as I believe, id. Fam. 9, 11, 1: ut opinio mea fert, as I believe, id. Font. 13, 39: mea fert opinio, ut, etc., Dig. 24, 1, 32: cujus opinionis etiam Cornelius Celsus est, Celsus also is of this opinion, Col. 2, 12, 6: Romulus habuit opinionem esse, etc., held the belief that, Cic. Div. 2, 33, 70: fuisse in illa populari opinione, to be of an opinion, id. Clu. 51, 142.
    More rarely: alicujus opinionis esse, Col. 2, 12, 6: in eādem opinione fuite venturum esse, Cic. Att. 8, 11, D, 3: in quā me opinione sine causā esse, ne quis credat, Liv. 44, 38, 4: fuerunt in hac opinione non pauci, ut, etc., Quint. 3, 3, 11; cf. id. 4, 1, 28: cum etiam philosophi Stoicae disciplinae in eādem sint opinione, ut censeant, etc., Lact. 2, 5, 7; 3, 8, 32: cui opinioni nos quoque accedimus, Quint. 2, 15, 29: ipse eorum opinionibus accedo, qui, etc., Tac. G. 4: adducere aliquem in eam opinionem, ut, to make one believe, Cic. Caecin. 5, 13: Pisidae in opinionem adducuntur perfugas fecisse, ut, etc., Nep. Dat. 6, 6: praebere opinionem timoris, to convey the impression, occasion the belief that one is afraid, Caes. B. G. 3, 17: afferre alicui, Cic. Off. 2, 13, 46: incidere in opinionem, to fall into the belief, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 1: in opinionem discedere, to come to the opinion, Cic. Fam. 6, 14, 2: opinione duci, to be led by one’s belief, id. Mur. 30, 62: contra (praeter) opinionem, contrary to one’s expectation: dicere contra opiniones omnium, id. Rosc. Am. 15, 45: etsi praeter opinionem res ceciderat, Nep. Milt. 2, 5.
    With comp.: opinione citius, quicker than had been supposed, Varr. ap. Non. 356, 27: istuc curavi, ut opinione illius pulcrior sis, handsomer than he imagines, Plaut. Mil. 4, 6, 23: opinione melius res tibi habet tua, si, etc., id. Cas. 2, 5, 30: opinione celerius, Cic. Fam. 14, 23.
  2. II. In partic.
    1. A. The repute of a man, the esteem, reputation in which others hold him, the opinion, estimate, expectation formed of him.
        1. a. In gen.: opinione fortasse nonnullā, quam de meis moribus habebat, Cic. Lael. 9, 30: integritatis meae, id. Att. 7, 2, 5: non fallam opinionem tuam, id. Fam. 1, 6, 2: genus scriptorum tuorum vicit opinionem meam, exceeded my expectation, id. ib. 5, 12, 1: venit in eam opinionem Cassius, ipsum finxisse bellum, Cassius fell under suspicion of having, was believed to have, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 2: summam habere justitiae opinionem. Caes. B. G. 6, 24; 7, 59: quorum de justitiā magna esset opinio multitudinis, Cic. Off. 2, 12, 42: (Porus) bellum jampridem, auditā Alexandri opinione, in adventum ejus parabat, Just. 12, 8, 2.
        2. b. Absol., reputation: ne opinio quidem et fama, cui soli serviunt (poëtae), etc., Tac. Dial. 10 init.: cupidi opinionis, Quint. 12, 9, 4: affert et ista res opinionem, id. 2, 12, 5.
        3. c. Bad repute, reputation for evil: malignitatis opinionem vereri, Tac. Dial. 15: invidiae et ingrati animi, Liv. 45, 38, 6.
    2. B. A report, rumor: divulgatā opinione tam gloriosae expeditionis, Just. 42, 2, 11: quae opinio erat edita in vulgus, Caes. B. C. 3, 29, 3: exiit opinio, proximo lustro descensurum eum ad Olympia, Suet. Ner. 53: opinio etiam sine auctore exierat, eos conspirasse, etc., Liv. 3, 36, 9: opinionem serere, to spread a report, Just. 8, 3, 8: opiniones bellorum, Vulg. Matt. 24, 6; id. Marc. 13, 7.

ŏpīnĭōsus, a, um, adj. [opinio], fixed or set in opinion (rare): Antipater et Archidemus opiniosissimi homines, * Cic. Ac. 2, 47, 143 dub.; Tert. adv. Marc. 4, 35.

ŏpīnĭuncŭla, ae, f. dim. [opinio], a slight opinion (late Lat.): tenuis opiniuncula, Salv. Avarit. 5.

ŏpīno, āre, v. opinor fin.

ŏpīnor, ātus, 1, v. dep. [etym. dub.; perh. akin to Gr. ὄσσεσθαι; root οπ-], to be of opinion, to suppose, imagine, conjecture, deem, believe, think, judge (freq. and class.; syn.: arbitror, reor, censeo, sentio, credo); constr. with acc., an obj.-clause, with de, or absol.: aliquid, Cic. Mur. 30, 62: quoad opinatus sum, me in provinciam exiturum, etc., id. Fam. 7, 17, 2: de vobis hic ordo opinatur non secus ac, etc., think, id. Pis. 20, 45: male de Caesare, to have a bad opinion of, to think ill of, Suet. Aug. 51: servus gravissime de se opinans, id. ib. 67: de rege durius, Just. 12, 5, 8.
Parenthet.: opinor or ut opinor, as I think, as I believe, according to my opinion: Dem. Per mare ut vectu’s, nunc oculi terram mirantur tui. Char. Magis opinor, Plaut. Merc. 2, 3, 35: Cepius, opinor, olim: non omnibus dormio, Cic. Fam. 7, 24, 1: sed, opinor, quiescamus, id. Att. 9, 6, 2: a primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni, id. Fin. 2, 10, 31: opinor concedes, multo hoc esse gravius, id. Div. in Caecil. 16, 54; so Hor. S. 1, 3, 53; id. Ep. 1, 16, 78.
Note:

    1. 1. Act. collat. form ŏpīno (anteclass.): ita sapere opino esse optimum, Enn. ap. Non. 475, 5 (Trag. v. 181 Vahl.); so Pac. Caecil. and Plaut. ib.
    2. 2. ŏpīnā-tus, a, um, in pass. signif. as P. a., supposed, imagined, fancied (class.): bona, mala, Cic. Tusc. 4, 6, 11; 3, 11, 24: interdicta est mathematicorum callida impostura, et opinatae artis persuasio, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 1.
      Post-class., celebrated, renowned, illustrious, famous: certamen, Amm. 21, 6, 3.
      Sup.: opinatissima insula, Flor. 2, 7, 8 dub.: civitas, Vulg. Judith, 2, 13.

ŏpīnus, a, um, v. necopinus and inopinus.

ŏpĭpărē, adv., v. opiparus fin.

ŏpĭpăris, e, v. opiparus init.

ŏpĭpărus, a, um (post-class. collat. form ŏpĭpăris, e), adj. [ops-paro], richly furnished, rich, splendid, sumptuous (anteand post-class.): opiparum magnarum copiarum apparatum, Paul. ex Fest. p. 188 Müll.: Athenae, Plaut. Pers. 4, 4, 1: opimitates, id. Capt. 4, 1, 2: obsonia, id. Mil. 2, 1, 29: munera, App. M. 5, p. 165, 37.
In the form opiparis, App. M. 1, p. 113, 13.
Adv.: ŏpĭpărē, richly, splendidly, sumptuously (class.): instructa domus opime atque opipare, Plaut. Bacch. 3, 1, 6: apparatum convivium, Cic. Off. 3, 14, 58; cf. id. Att. 13, 52, 1; App. M. 5, p. 162, 14.

1. Ōpis, is, f., = Ὦπις.

  1. I. A nymph in the train of Diana, Verg. A. 11, 836; cf. Macr. S. 5, 22.
  2. II. A Naiad, Verg. G. 4, 343.

2. Ŏpis, v. 2. Ops.

ŏpisthŏdŏmus, i, f., = ὀπισθόδομος, the back part of a temple or house, an opisthodome, Front. Ep. ad M. Caes. 1, 8 Mai.

ŏpisthogrăphus, a, um, adj., = ὀπισθόγραφος, written on the back (as, of the paper, etc.), opisthographic (post-Aug.): commentarii, Plin. Ep. 3, 5, 17.
Subst.: ŏpisthogrăphum, i, n., that which has been written upon on the back: testari in opisthographo, Dig. 37, 11, 4.

ŏpisthŏtŏnĭa, ae, f., = ὀπισθοτονία, a disease in which the head is drawn backwards, opisthotony (post-class.); opp. emprosthotonia, in which the head is drawn forwards, Cael. Aur. Acut. 3, 6; cf. Hier. Ep. ad Ephes. 6, 4; v. opisthotonos.

ŏpisthŏtŏnĭcus, a, um, adj., = ὀπισθοτονικός, laboring under opisthotony (postAug.): sanat opisthotonicos, Plin. 20, 18, 75, § 197.

ŏpisthŏtŏnos, i, m., = ὀπισθότονος,

  1. I. a disease in which the body is violently curved backwards, a form of lock-jaw (post-Aug.), Plin. 28, 12, 52, § 192; 23, 1, 24, § 48 (written as Greek, Cels. 4, 3, § 3).
  2. II. A disease that causes a person to fall backwards (eccl. Lat.), Hier. 3 Ep. ad Ephes. 6, 4.

Ŏpĭter, ĭtĕris and ĭtris (cf. Prisc. p. 695 P.; gen. Opetris; cf. Borghes. Framm. deFasti Cons. 1, p. 66), m. [ob-pater], a Roman prœnomen: Opiter est, cujus pater avo vivo mortuus est, Fest. p. 184 Müll.: Opiter Verginius, Liv. 2, 17; 2, 54.

Ŏpĭtergĭum, ii, n.,

  1. I. a city of Italy, in the territory of the Veneti, now Oderzo, Plin. 3, 19, 23, § 130; Tac. H. 3, 6.
    Hence,
  2. II. Ŏpĭtergīnus, a, um, adj., of or belonging to Opitergium, Opitergian, Plin. 3, 18, 22, § 126.
    Plur. subst.: Ŏpĭtergīni, ōrum, m., the inhabitants of Opitergium, the Opitergians, Flor. 4, 2, 33.

ŏpĭtĭon, ōnis, m., = ὀπιτίων, a bulbous root used for food, a kind of onion, Plin. 19, 5, 30, § 95.

ŏpĭtŭlātĭo, ōnis, f. [opitulor], a helping, assisting, help, assistance (post-class.), Arn. 4, 129; Dig. 4, 4, 1; Vulg. 1 Cor. 12. 28.

ŏpĭtŭlātor (ŏpĭtŭlus), ōris, m. [opitulor], a helper, aider, succorer (post-class.): opitulus Juppiter, et opitulator dictus est, quasi opis lator, Paul. ex Fest. p. 184 Müll.: sodalis opitulator, App. Flor. 3, p. 353, 25; Hier. in Isa. 7, 17, § 10.

ŏpĭtŭlātus, ūs, m. [opitulor], a helping, help, aid (post-class.): ejus opitulatu, Fulg. Myth. 3, 8.

ŏpĭtŭlor, ātus, 1 (old inf. pres. opitularier; v. in the foll.), v. dep. n. [ops-tulo, whence tuli], to bring aid; to help, aid, assist, succor (class.; syn.: adjuvo, subvenio, auxilior, succurro): amanti ire opitulatum, Plaut. Mil. 3, 1, 27: amicum amico opitularier, id. Curc. 2, 3, 54: sontibus, Cic. Fam. 4, 13, 3: inopiae, to relieve, Sall. C. 33, 2: permultum ad dicendum, Cic. Inv. 2, 2, 7: frequentatio, quae conjecturalibus causis opitulatur, Auct. Her. 4, 40, 53.

        1. (β) With contra, to be good against, to relieve; of remedies: contra vanas species opitulari, Plin. 28, 8, 27, § 103.
          Note: Act. collat. form ŏpĭtŭlo, āre (anteclass.): corrige, opitula, Liv. And. ap. Non. 475, 11.

ŏpĭtŭlus, i, m., v. opitulator.

ŏpĭtuma, i. q. optima, Inscr.; v. bonus.

ŏpĭum or -on, i, n., = ὄπιον, poppyjuice, opium, Plin. 20, 18, 76, § 199; 25, 10, 81, § 130.

Osci, ōrum, m.,

  1. I. the Oscans, a primitive people of Campania; in more ancient times called also Opici and Opsci (Obsci), Verg. A. 7, 730; cf. Paul. ex Fest. p. 198 Müll.
    Hence,
  2. II. Oscus, a, um, adj., Oscan: ludi, Cic. Fam. 7, 1: lingua, Varr. L. L. 7, § 28 Müll.; Verg. A. 7, 730; Liv. 10, 20, 8: ludicrum, Tac. A. 4, 14.
    Adv.: Oscē, in Oscan: qui Osce et Volsce fabulantur: nam Latine nesciunt, Titin. ap. Fest. p. 198 Müll.: dicere aliquid, Varr. L. L. 5, § 131 Müll.: scire, Gell. 17, 17, 1.