Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

pējĕro, or, in the orig. form, perjūro (Vulg. Lev. 19, 12; id. Matt. 5, 33), and per-jĕro (Plaut. Trin. 1, 1, 9; id. Truc. 1, 1, 9), āvi, ātum, 1, v. n. [per-juro], to swear falsely, to forswear or perjure one’s self.

  1. I. Lit.: non enim falsum jurare pejerare (al. perjurare) est, sed quod ex animi tui sententiā juraris, sicut verbis concipitur more nostro, id non facere perjurium est, Cic. Off. 3, 29, 108; cf.: illum verbis conceptis pejerasse, id. Clu. 48, 134; Plaut. As. 3, 2, 16; Quint. 5, 11, 13: 5, 6, 2; Cic. Rosc. Com. 16, 46: qui facile ac palam mentitur, pejerabit, Quint. 5, 10, 87: de aliquā re, Mart. 7, 20, 6: hic putat esse deos, et pejerat, Juv. 13, 91: per consulatum pejerat Vatinius, by the consulship, Cat. 52, 3.
    With acc.: Stygias qui pejerat undas, by the waters of the Styx, Luc. 6, 749; cf.: alii in ipso Capitolio fallunt ac fulminantem perjurant Jovem, Plin. 2, 7, 5, § 21 Sillig N. cr.
    Poet.: bel. lum pejerans, oath-breaking, treaty-breaking war, Stat. S. 4, 3, 4.
          1. (β) Poet. in part. perf. pass.: jus pejeratum, a false oath (analog. to jus jurandum), Hor. C. 2, 8, 1: et perjuratos in mea damna deos, offended by perjury, Ov. Am. 3, 11, 22.
  2. II. Transf., in gen., to lie (Plautin.): perge: optime hercle perjuras, Plaut. Poen. 2, 34: da pignus, ni nune perjures, id. ib. 5, 4, 72; id. Merc. 3, 1, 42.

Pĕrĭălŏgos, i, m., = περιάλογος, The Very Unreasonable (sc. father), the title of a work by Orbilius, Suet. Gram. 9 dub.

pĕrĭambus, i, m. A metrical foot, consisting of two short syllaoles; usually called a pyrrhichius, Quint. 9, 4, 80.

Pĕrĭander, dri, m., = Περίανδρος, son of Cypselus, a king of Corinth, and one of the seven wise men of Greece, Gell. 16, 19, 4; Aus. Lud. Sept. Sapient. fin.; Hyg. Fab. 221.

pĕrĭbŏētos, i, m. and f., = περιβόητος, cried up, i. e. celebrated, famous (post-Aug.), Plin. 34, 8, 19, § 69.

pĕrĭbŏlus, i, m., = περίβολος, the circuit, enclosure: exterior, Vulg. Ezech. 42, 7: sanctorum, id. 1. Macc. 14, 48.

Pĕrĭbōmĭus, i, m., the name of a shameless person, Juv. 2, 16.

pĕrĭcarpum, i, n., = περίκαρπον, a kind of bulbous plant, Plin. 25, 10, 82, § 131.

pĕrichristārĭon, ii, n., = περίχριστος, a kind of eye-salve, Mart. Emp. 8.

pĕrĭchytē, ēs, f., = περιχυτή, a kind of gladiatorial combat, an enclosing, enveloping (post-class.), Cod. Just. 3, 43, 3.

Pĕrī̆cles, is and i, m., = Περικλῆς, a famous Athenian orator and statesman, Cic. Rep. 1, 16, 25; id. Brut. 15, 59; id. de Or. 3, 34, 137 et saep.; voc. Pericle, id. Off. 1, 40, 144.

pĕrīclĭtābundus, a, um, adj. [periclitor], trying, testing, making a trial or essay (post-class.).

        1. (α) With acc.: puncto pollicis extremam aciem (sagittae) periclitabunda, App. M. 5, p. 168, 34: voluntatem, id. Mag. p. 308, 18.
        2. (β) With gen.: sui, App. M. 3, p. 138, 33.

* pĕrīclĭtātĭo, ōnis, f. [periclitor], a trying, a trial, experiment: aliquid usu et periclitatione percipere, Cic. N. D. 2, 64, 161.

pĕrīclĭtor, ātus, 1 (periclitatus, in pass. signif.; v. infra fin.), v. dep. a. and n. [periculum].

  1. I. Act.
    1. A. In gen., to try, prove, test any thing, to make a trial of, put to the test (class.; syn.: experior, tento): periclitatus animum sum tuum, quid faceres, Plaut. Am 3, 2, 33: an periclitamini Quid animi habeam, id. ib. 2, 2, 57: belli fortunam tentare ac periclitari, Cic. Verr. 2, 5, 50, § 132: omnia, id. Quint. 31, 96: fidem alicujus. Sol. 19: in periclitandis experiundisque pueris, Cic. Div. 2, 46, 97: periclitandae vires ingenii, id. de Or. 1, 34, 157: exerceri in rebus cominus noscendis periclitandisque, Gell. 13, 8, 2.
    2. B. In partic., to put in peril, to endanger, risk, jeopard (rare but class.): non est saepius in uno homine salus summa periclitanda rei publicae, Cic. Cat. 1, 5, 11.
  2. II. Neutr.
    1. A. To try, attempt, make an attempt (class.): periclitari volui, si, etc., Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3: cotidie quid nostri auderent, periclitabatur, Caes. B. G. 2, 8; Cic. Off. 3, 18, 73.
      1. 2. Pregn., to venture, to be bold or enterprising (post-Aug.): proeliis et periclitando tuti sunt, Tac. G. 40.
    2. B. To be in danger or peril, to incur or be exposed to danger, to be endangered or imperilled (class.): ut potius Gallorum vita quam legionariorum periclitaretur, Caes. B. G. 6, 33: ne de summā imperii populus Romanus periclitetur, Aug. ap. Suet. Tib. 21.
          1. (β) With abl.: famā ingenii, Liv. 40, 15: capite, to have one’s head in danger, be in danger of losing one’s head, Mart. 6, 26, 1: veneno, Just. 37, 3, 7: paralysi, Plin. 20, 15, 59, § 165: causā, to be on trial, Quint. 7, 2, 12.
          2. (γ) With gen. (postclass.): capitis, to be in peril of one’s life, App. M. 8, p. 216, 13.
          3. (δ) With inf. (postAug.): periclitabatur totam paene tragoediam evertere, Petr. 140: rumpi, Quint. 11, 3, 42; Plin. 26, 11, 69, § 112.
            With ab and abl.: ab obtrectatore, Ambros. in Psa. 118, Serm. 14, 29.
            With pro: pro veritate, Ambros. in Psa. 118, Serm. 14, 29.
            With propter: propter te cotidie, Ambros. in Psa. 118, Serm. 14, 29: propter peccatum, Petr. 30, 7.
            With ex: periclitantes ex canis rabiosi morsu, Plin. 32, 5, 19, § 54.
      1. 2. Trop.: ut verba non periclitentur, that the words may run no danger (of losing the cause), Quint. 7, 3, 17.
        Hence, pĕrīclĭtātus, a, um, part. perf.; in pass. signif., tried, tested: periclitatis moribus amicorum, Cic. Lael. 17, 63.

1. pĕrī̆clymĕnos or -us, i, m., = περικλύμενος, a climbing plant, the woodbine or honeysuckle, also called clymenus, Plin. 27, 12, 94, § 120.

2. Pĕrī̆clymĕnus, i, m., = Περικλύμενος, son of Neleus and brother of Nestor, one of the Argonauts, who had received from Neptune the power of changing his shape at pleasure, Ov. M. 12, 556.

pĕrĭcŏpē, ēs, f., = περικοπή, a section of a book, etc. (eccl. Lat.), Hier. in Joel, 2,

pĕrīcŭlor, ātus sum, āri, v. dep. [periculum], i. q. periclitor, Cato ap. Fest. p. 242 Müll.

pĕrīcŭlōsē, adv., v. periculosus fin.

pĕrīcŭlōsus, a, um, adj. [periculum], dangerous, hazardous, perilous (class.): in nosmetipsos periculosi, incurring danger, endangering ourselves, Cic. Att. 13, 27, 1: consuetudo, id. Ac. 2, 21, 68: periculosum et grave bellum, id. Imp. Pomp. 2, 4: periculosum et infestum iter, id. Phil. 12, 10, 25: vulnera, id. ib. 14, 9, 26: curationes, id. Off. 1. 24, 83.
With dat.: populo Romano periculosum, Caes. B. G. 1, 33.
Neutr. in abl. absol.: juxta periculoso, ficta seu vera promeret, since it was equally perilous, Tac. A. 1, 6.
Neutr. plur. as subst.: in castris quoque periculosa fortissimis imperantur, Sen. Prov. 4, 8: inimicitiae, Tac. G. 21.
Sup.: locus, Cic. Phil. 7, 3, 8: annus, Liv. 27, 35: bellum, Flor. 1, 17, 5.
Hence, adv.: pĕrīcŭlōsē, dangerously, hazardously, perilously, with danger, risk, or peril (class.): periculose aegrotans, Cic. Att. 8, 2, 3: periculose dico, id. Phil. 7, 3, 8: periculose a paucis emi, quod multorum esset, Sall. J. 8, 2.
Comp.: nihilo periculosius, without any greater risk, Auct. B. Alex. 64.
Sup.: periculosissime aliquid facere, with the greatest danger, Sen. de Ira, 3, 22, 2.

pĕrīcŭlum (contr. pĕrīclum, very freq. in the poets, e. g. Plaut. Bacch. 4, 7, 29; Ter. And. 2, 2, 13; 5, 1, 2; 5, 2, 26 al.; Lucr. 1, 580; 2, 5 et saep.; Verg. A. 2, 709; 751; 3, 711 et saep.; Juv. 6, 94), i, n. [root, Sanscr. par, pi-par-mi, to conduct, guide; Gr. περάω, to pierce; πόρος. a way through, passage; Lat. porta, portus, ex-perior, per-itus; cf. Germ. fahren, Gefahr], a trial, experiment, attempt, proof, essay (class.; cf. disorimen).

  1. I. Lit.: fac periculum in litteris, Ter. Eun. 3, 2, 23: miser est homo qui amatScio qui periclum feci, Plaut. As. 3, 3, 27: priusquam periclum faceret, Caes. B. G. 4, 21: ex aliis, Ter. Heaut. 1, 2, 36: alicujus fidei periculum facere, to make trial of, to try, Cic. Verr. 1, 12, 34: quā in re tute tui periculum fecisti, id. Div. in Caecil. 8, 27: legionum, Auct. B. Afr. 79.
  2. II. Transf.
    1. A. Concr., an attempt in writing, an essay: faciunt imperite, qui in isto periculo non ut a poëtā, sed ut a teste, veritatem exigent (speaking of a poem in honor of Marius), Cic. Leg. 1, 1, 4; Aus. Idyll. 10, 215.
    2. B. Risk, hazard, danger, peril (which acompanies an attempt; the common signif. of the word): meo periclo rem gero, Plaut. Bacch. 4, 4, 100: tuo ego istaec dicam illi periculo, id. ib. 4, 2, 17: periculum facere, to run a risk, id. ib. 1, 1, 63: si ei subito sit allatum periculum discrimenque patriae, Cic. Off. 1, 43, 154: salus sociorum summum in periculum ac discrimen vocatur, id. Imp. Pomp. 5, 12: discriminum et periculorum comites, id. N. D. 2, 66, 166: obire pericula ac labores, Liv. 1, 54: periculum adire capitis, to run the risk of one’s life, Cic. Rosc. Am. 38, 110: in periculo animarum suarum, Vulg. 1 Par. 11, 19: subire pro amico, Cic. Part. 19, 66: suscipere, to take upon one’s self, id. Mur. 36, 76: ingredi, id. ib. 2, 4: conflare alicui, to cause, occasion, id. Sull. 4, 13: intendere in aliquem, id. Rosc. Am. 3, 7: intendere alicui, id. Att. 2, 19, 1: mortis alicui inicere, id. Caecin. 29, 83: facessere innocenti, id. Div. in Caecil. 14, 45: facere alicui, Sall. C. 33, 1; cf.: ego nihil facio tibi periculi, Plaut. Cas. 4, 3, 7: creare alicui, Cic. Att. 22, 2: comparare alicui, id. Fl. 38, 96: moliri optimis civibus, id. Sest. 1, 1: amici depellere, id. Clu. 6, 8: subterfugere, id. Fam. 15, 1, 4: adducta est res in maximum periculum et extremum paene discrimen, id. Phil. 7, 1, 1: se in periculum capitis atque in vitae discrimen inferre, id. Balb. 10, 25: arcessere aliquem in summum capitis periculum, id. Rab. Perd. 9, 26: includere in periculum, id. Clu. 55, 155: in periculum se committere, to get into danger, id. Inv. 2, 8, 37: eripere ex periculo, id. Clu. 26, 70: extrahere ex periculo, to release from danger, id. Sest. 4, 11: rem publicam a periculo prohibere, id. Imp. Pomp. 7, 19: liberare periculis, id. de Or. 1, 8, 32: res in periculo vertitur, the affair becomes perilous, Plaut. Merc. 1, 2, 12: esse in periculo, Cic. Fam. 4, 15, 2: in periculo versari, id. Rab. Post. 9, 23: a securi negat ei periculum esse, that danger threatens him, id. Verr. 2, 5, 44, § 116: periculum est, ne, there is danger that, id. Tusc. 5, 40, 118; so id. Verr. 1, 11, 32: periculo meo, tuo, suo, at my, your, his risk: meo periculo, id. Sest. 52, 111: crede audacter meo periculo, Plaut. Poen. 4, 2, 51: meo periculo rem gero, id. Bacch. 4, 4, 100; id. As. 2, 4, 51: des ei nummos fide et periculo meo, Dig. 46, 1, 24: navem sumptu periculoque suo armatam mittere, Cic. Verr. 2, 5, 20, § 50; id. Fl. 17, 41: rem periculi sui facere, to do a thing at one’s own risk, Dig. 23, 5, 16: bono periculo, safely, without danger (post-class.), App. Mag. p. 320, 16.
      1. 2. In partic.
        1. a. A trial, action, suit at law (class.): meus labor in privatorum periculis caste integreque versatus, Cic. Imp. Pomp. 1, 2: aliquem in periculis defendere, Nep. Phoc. 2, 3.
        2. b. A writ of judgment, a sentence: unum ab iis petivit, ut in periculo suo inscriberent, etc., Nep. Ep. 8: pericula magistratuum, Cic. Verr. 2, 3, 79, § 183.
        3. c. A sickness, attack of sickness (post-Aug.): in acutis vero periculis nullis dandum est vinum, Plin. 23, 1, 24, § 48.
        4. d. Ruin, destruction (postclass.): tremefactae nutant usque ad periculum civitates, Arn. 1, 4.

pĕr-ĭdōnĕus, a, um, adj., very fit, suitable, or proper, very well adapted to any thing (class.).

        1. (α) With dat.: locus peridoneus castris, Caes. B. C. 2. 24: visus est peridoneus praeceptor, maxime ad poëticam tendentibus, Suet. Gram. 11: consilia, Tac. A. 4, 12.
        2. (β) With ad: gens ad furta belli peridonea, Sall. Fragm. ap. Non. 310, 15, and ap. Serv. Verg. A. 11, 515.
        3. (γ) With qui and subj.: peridoneus maritus matri, cui bono periculo totam domus fortunam concrederet, App. Mag. 72.

Pĕrĭēgēsis, is, f., = Περιήγησις, a leading round to exhibit whatever is worth notice; hence, a geographical description. This term is used as the title of a poem by Avienus.
Hence, pĕrĭēgētĭcus, i, m., the writer of travels: Metrodorus, Lact. ad Stat. Th. 3, 479.

pĕrĭleucos, i, f., = περίλευκος (white all round), a precious stone, otherwise unknown, Plin. 37, 10, 66, § 180.

Pĕrilla, ae, f., a female proper name, Ov. Tr. 3, 7, 1; 2, 437; App. Mag. p. 279, 26.

Pĕrillus, i, m., = Πέριλλος,

  1. I. a famous Athenian worker in metal, who made a brazen bull for the tyrant Phalaris, in which criminals were to be enclosed and roasted to death, and was the first that suffered in this manner, Ov. A. A. 1, 653; Sil. 14, 212; Prop. 2, 25, 12; Plin. 34, 8, 19, § 89.
    Hence,
  2. II. Pĕrillēus, a, um, adj., of or belonging to Perillus, Perillean (poet.), Ov. Ib. 439.

pĕr-illustris, e, adj.

  1. I. Very brilliant, very notable: quod sub ipsā proscriptione perillustre fuit, Nep. Att. 12, 3.
  2. II. Greatly distinguished, highly honored, Cic. Att. 5, 20, 1.

pĕrĭmăchĭa, ae, f., = περιμαχία, an attack, hostile assault (post-class.), Sid. Ep. 1, 7.

pĕr-imbĕcillus, a, um, adj., very weak or feeble: collum anserum, Varr. R. R. 3, 10, 5: quod quidem est natum perimbecillum est, Cic. Att. 10, 18, 1: verbum, Sulp. Sev. Chron. 2, 17, 3.

Pĕrĭmēdēus, a, um, adj., of or belonging to the sorceress Perimede, Perimedean, magical (poet.): gramina, Prop. 2, 4, 8 (18).

Pĕrĭmēlē, ēs, f., a nymph, daughter of Hippodamas, who was changed into the island of the same name, Ov. M. 8, 590.

pĕrĭmĕtros, i, f., = περίμετρος, a circumference, perimeter, Front. Aquaed. 26; 40; Vitr. 5, 6.

pĕrĭmo (orig. form pĕrĕmo, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.), ēmi, emptum (emtum), 3, v. a. [per-emo], to take away entirely, to annihilate, extinguish, destroy; to cut off, hinder, prevent.

  1. I. In gen. (class.; syn.: perdo, deleo): penitus materiem omnem, Lucr. 1, 226: sensu perempto, Cic. Tusc. 1, 37, 89: luna subito perempta est, was taken away, i. e. vanished, disappeared, id. poët. Div. 1, 11, 18: divum simulacra peremit fulminis ardor, id. ib. 1, 12, 19: Troja perempta, destroyed, ruined, Verg. A. 5, 787: corpus macie, Liv. 2, 23; cf. id. 38, 21: ne quid consul auspici peremat, should hinder, prevent, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.: reditum, Cic. Planc. 42, 101: nisi aliqui casus consilium ejus peremisset, id. Off. 3, 7, 33: si causam publicam mea mors peremisset, id. Sest. 22, 49; id. Fragm. ap. Non. 450, 5: perimit urbem incendio, Vulg. Jos. 11, 11.
    Absol.: sin autem (supremus ille dies) perimit ac delet omnino, quid melius, quam? etc., Cic. Tusc. 1, 49, 117.
  2. II. In partic., to kill, slay (poet. and in post-Aug. prose; cf. trucido): perempta et interempta pro interfectis poni solet a poëtis, Fest. p. 217 Müll.; Lucr. 3, 886: crudeli morte peremptus, Verg. A. 6, 163: aliquem caede, id. ib. 9, 453: sorte, id. ib. 11, 110: hunc, ubi tam teneros volucres matremque peremit (trans. from Homer), Cic. poët. Div. 2, 30, 64; Ov. M. 8, 395: conceptum abortu, Plin. 3, 44, 69, § 172: caedes fratrum indigne peremptorum, Just. 7, 6.

pĕr-impĕdītus, a, um, adj., very much obstructed, very difficult to pass: locus, Auct. B. Afr. 58.

Pĕrĭmūla, ae, f., a promontory in India, Plin. 6, 20, 23, § 72.

pĕrĭnaeon and pĕrĭnēon, i, n., = περιναιον, περινεον, the space between the sexual parts and the fundament, the perineum (post-class.), Cael. Aur. Tard. 5, 4, 66; 68; 5, 3, 59.

pĕr-incertus, a, um, adj., very uncertain, Sall. Fragm. ap. Gell. 18, 4, 4.

pĕrincommŏdē, adv., v. perincommodus fin.

pĕr-incommŏdus, a, um, adj., very inconvenient, very troublesome or annoying: alicui, Liv. 37, 41, 3.
Adv.: pĕrin-commŏdē, very inconveniently, very unfortunately: accidit perincommode, quod, etc., Cic. Att. 1, 17, 2.

pĕr-inconsĕquens, entis, adj., very inconsequent, very absurd (post-class.): per tmesin, Gell. 14, 1, 10.

pĕr-inde, adv., a particle of comparison. in the same manner, just as, quite as, equally; in like manner, just so (class.; cf. proinde, with which it is frequently confounded in MSS. and edd.).

  1. I. In gen.: vivendi artem tantam tamque operosam et perinde fructuosam relinquere, Cic. Fin. 1, 21, 72: si perinde cetera processissent, Liv. 8, 17 fin.: non Pyrrhum, aut Antiochum populo Romano perinde metuendos fuisse, Tac. A. 2, 63: utilissimum munus, sed non perinde populare, Plin. Ep. 1, 8, 12: Mithridates corpore ingenti, perinde armatus, in a corresponding manner, accordingly, Sall. ap. Quint. 8, 3, 82: perinde laudaret castigaretque, Liv. 27, 8; 2, 17; Tac. A. 12, 41.
  2. II. In partic., with the conjunctions atque (ac), ut, ac si, quasi, prout, quam, etc. (so most freq.)
          1. (α) With atque (ac), just as, etc.: non perinde atque ego putaram, not exactly as I had expected, Cic. Att. 16, 5, 3: Africam ei perinde ac debellatum in Italiā foret provinciam destinabat, Liv. 28, 38, 10; 2, 58, 1; 32, 21, 3: perinde ac satisfacere et fraudata restituere vellent, just as if, etc., Caes. B. C. 3, 60.
          2. (β) With ut, utcumque, just as, Plaut. Ps. 2, 1, 3; Cic. Brut. 50, 188: perinde sunt ut aguntur, id. de Or. 3, 56, 213; cf.: nec perinde ut maluisset plebes, etc., Liv. 7, 5, 7: perinde ut afficeretur, just as, according as, Suet. Claud. 15: perinde utcumque temperatus sit aër, ita, etc., in whatever way, Cic. Div. 2, 42, 89.
          3. (γ) With ac si, just as if, Cic. Rosc. Com. 5, 15: quod ego perinde tuebar ac si usus essem, id. Att. 13, 49, 1; Liv. 28, 38: perinde aestimans, ac si usus esset, Caes. B. C. 3, 2.
          4. (δ) With quasi, just as if, as if, etc.: perinde valebit, quasi armatissimi fuerint, Cic. Caecin. 21, 61: haec perinde loquor, quasi debueris aut potueris, etc., id. Quint. 26, 83 (but B. and K. read proindequasi, id. Mil. 7, 17; id. Leg. 2, 19, 49).
            (ε) With prout, just according as, Plin. Pan. 20 fin.
            (ξ) With tamquam, just as much as if, just the same as if, Liv. 4, 3, 7.
            (η) With et or que, equally with, the same as (Tacitean): perinde odium pravis et honestis, Tac. A. 2, 2: perinde divina humanaque obtegens, id. ib. 1, 26; id. H. 5, 6.
            (θ) With ut, so that, to the extent that: habes munus a patre meā quidem sententiā magnum, sed perinde erit ut acceperis, Cic. Off. 3, 33, 121: Julianus nimius religionis Christianae insectator, perinde tamen, ut cruore abstineret, Eutr. 10, 16.
            (ι) With quam, so much as: nullā tamen re perinde motus est, quam responso mathematici, Suet. Dom. 15.
            (κ) With quam si, the same as if (postAug.): jusjurandum perinde aestimandum, quam si Jovem fefellisset, Tac. A. 1, 73.
            (λ) Perinde tamquam si, Gell. 15, 29.
            (μ) Haud perindequam, not as well … as (post-Aug.), Tac. H. 2, 39.
        1. b. With ellipsis of the second member of the comparison: possessione et usu haud perinde afficiuntur (sc. ac facile expectares), i. e. not so much as one would expect, not very much, Tac. G. 5; cf.: aurum et argentum non perinde ac reliqui mortales adpetunt, Just. 2, 2, 7: coxendice et femore et crure sinistro non perinde valebat (sc. ac dextro), Suet. Aug. 80: quare adventus ejus non perinde gratus fuit, id. Galb. 13; id. Tib. 52; Gell. 19, 14, 3; Petr. 83: Romanis haud perinde celebris, Tac. A. 2, 88 fin.

pĕr-indĭgĕo, ēre, v. n., to need very much, to be in great need (eccl. Lat.), Tert. adv. Gnost. 13.

pĕr-indignē, adv., v. perindignus fin.

pĕr-indignus, a, um, adj., very unworthy, very unbecoming, Sid. Ep. 4, 4.
Adv.: pĕrindignē, very indignantly (post-Aug.): tulit perindigne actum a senatu, ut, etc., Suet. Tib. 50.

pĕr-indulgens, entis, adj., very indulgent, very tender: qui perindulgens in patrem, idem acerbe severus in fratrem, Cic. Off. 3, 31, 112.

pĕrĭnēon, i, n., v. perinaeon.

pĕr-infāmis, e, adj., very infamous (post-Aug.): vir amore libertinae perinfamis, Suet. Vit. 2.
With gen. denoting on what account, App. M. 3, p. 136, 26.

pĕr-infirmus, a, um, adj., very weak or feeble: si quis perinfirmus est, Cels. 2, 14: sunt enim levia et perinfirma, quae dicebantur a te, Cic. Fin. 2, 16, 53; Cels. 2, 14 fin.

pĕr-ingĕnĭōsus, a, um, adj., of good natural abilities, very clever: homines, Cic. Brut. 24, 92.

pĕr-ingrātus, a, um, adj., very ungrateful (post-Aug.), Sen. Ep. 98, 11.

pĕr-ĭnīquus, a, um, adj.

  1. I. Very unfair, very unjust: quare videant, ne sit periniquum et non ferendum, Cic. Imp. Pomp. 22, 63.
  2. II. Very unwilling, very discontented: etsi periniquo patiebar animo, te a me digredi, Cic. Fam. 12, 18, 1.

pĕr-injūrĭus, a, um, adj., very unjust, very wrong (ante-class.), Cato ap. Prisc. p. 694 P.
With subject-clause, Min. Fel. 15, 1.

pĕr-insignis, e, adj., very remarkable, very conspicuous: corporis pravitates, Cic. Leg. 1, 19, 51.

pĕr-insŏlens, entis, adj., very unusual, Not. Tir. p. 47.

pĕr-intĕger, gra, grum, adj., very honest, very virtuous (post-class.), Gell. 3, 5, 1.

Pĕrinthus (-os), i, f., = Πέρινθος,

  1. I. a city of Thrace, afterwards called Heraclea, the modern Erekli, Mel. 2, 2, 6; Plin. 4, 11, 18, § 47; Liv. 33, 30.
    Hence,
  2. II. Pĕrin-thĭus, a, um, adj., Perinthian (poet.): Menander fecit Andriam, et Perinthiam, the Perinthian, i. e. a comedy in which one of the principal characters was a girl from Perinthus, Ter. And. prol. 9.

pĕr-ĭnundo, āre, v. a., to overflow or inundate completely (poet.), Alcim. 1, 267.

pĕr-ĭnungo, ĕre, v. a., to anoint all over (ante-class.): tonsas recentes eodem die perinungunt vino et oleo (al. perungunt), Varr. R. R. 2, 11, 7.

pĕr-invīsus, a, um, Part. [invideo], much hated, very odious: homo dis ac nobilitati perinvisus, Cic. Cornel. Fragm. fin.; Sulp. Sev. Chron. 1, 32, 3.

pĕr-invītus, a, um, adj., very unwilling: ne perinvitus legerem tuas litteras, Cic. Fam. 7, 33, 2 (dub.); Liv. 40, 57, 3.

Pĕrĭŏcha, ae, f., = Περιοχή, a summary, compendium, the title in the MSS. of the epitomes of the books of Livy; the title of a work by Ausonius.

pĕrĭŏdeuta, ae, m., = περιοδευτής, one that goes about, a visitor, Cod. Just. 1, 3, 42.

pĕrĭŏdĭcus, a, um, adj., = περιοδικός, that returns at stated times, periodical (post-Aug.), Plin. 20, 3, 8, § 15: typi, Cael. Aur. Acut. 1, 14, 110.

pĕrĭŏdus (pĕrĭhŏdus, Fest. p. 217 Müll.), i, f., = περίοδος.

  1. I. A complete sentence, a period: in toto circuitu illo orationis, quem Graeci περίοδον, nos tum ambitum, tum circuitum, tum comprehensionem, aut continuationem, aut circumscriptionem dicimus, Cic. Or. 61, 204; cf. id. Brut. 8, 34; 44, 162; Quint. 9, 4, 14; Plin. Ep. 5, 20, 4.
  2. II. The circuit of the four Grecian games (the Pythian, Isthmian, Nemean, and Olympian): in gymnicis certaminibus periodon vicisse dicitur, qui Pythia, Isthmia, Nemea, Olympia vicit, a circumitu eorum spectaculorum, Fest. p. 217 Müll.

pĕrĭor, īri, v. peritus.

pĕrĭostĕon, i, n., = περιόστεον, the membrane which surrounds the bone, Cael. Aur. Tard. 5, 1, 5.

Pĕrĭpătētĭcus, a, um, adj., = Περιπατητικός, of or belonging to the Peripatetic (Aristotelian) philosophy, Peripatetic: peripatetica secta, Col. 9, 3, 1: philosophia, Gell. 1, 3, 10: disciplina, id. 19, 5, 2.
As subst.: Pĕrĭpătētĭcus, i, m., a disciple of the Peripatetic school, Gell. 2, 18, 8.
Usually in plur.: Pĕrĭpătētĭci, ōrum, m., philosophers of the Peripatetic (Aristotelian) school, Peripatetics, Cic. Ac. 1, 4, 17; id. Tusc. 4, 3, 6; Col. 1, 1, 7; Varr. R. R. 1, 1, 8. They were so called because Aristotle delivered his lectures while walking about (περιπατῶν).

pĕrĭpĕtasmăta, um, n., = περιπετάσματα, coverings, curtains, hangings, carpets (class.; syn.: aulaeum, stragulum, tapes): Attalica peripetasmata, Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27: de peripetasmatis, id. ib. 2, 4, 12, § 28.

Pĕrĭphas, antis, m., = Περίφας.

  1. I. A king of Attica, Ov. M. 7, 400.
  2. II. One of the companions of Pyrrhus, Verg. A. 2, 476.
  3. III. One of the Lapithœ, Ov. M. 12, 449.

pĕrĭphĕrēs, ĕs, = περιφερής, moving around, surrounding (pure Lat. circumstans), Mart. Cap. 9, § 958.

pĕrĭphĕrīa, ae, f., = περιφέρεια, a circumference, periphery (post-class.), Mart. Cap. 8, § 827 (pure Lat.: linea circumcurrens).

Pĕrĭphŏrētus, i, m., = περιφόρητος (carried about), an epithet of Artemon (who caused himself to be carried about in a litter), Plin. 34, 8, 19, § 56.

pĕriphrăsis, is, f., = περίφρασις, a circumlocution, periphrase (post-Aug.), Suet. Gram. 4; Quint. 8, 3, 53; Gell. 3, 1, 6 (pure Lat.: circuitus eloquendi, ambitus verborum, circumlocutio).

pĕrĭplus, i, m., = περίπλους, a sailing round, circumnavigation, Plin. 7, 48, 48, § 155.

pĕrĭpneumŏnĭa, ae, f., = περιπνευμονία, pulmonary consumption, peripneumonia, Cael. Aur. Acut. 2, 25, 140; 2, 26, 142; 2, 27, 143; id. Tard. 3, 1, 4.
Hence, pĕrĭ-pneumŏnĭcus (in a later corrupt form, pĕrĭpleumŏnĭcus, Veg. Vet. 1, 28; and pĕrĭpleumŏnĭăcus, Theod. Prisc. 2, 4), a, um, adj., = περιπνευμονικός, of or belonging to consumption, consumptive, peripneumonic, Cael. Aur. Acut. 2, 14, 93; Plin. 26, 7, 25, § 41 (in Cels. 4, 7, written as Greek).
As subst.: pĕrĭpneumŏnĭcus, i, m., a consumptive person (usu. in plur.), Plin. 20, 17, 68, § 176; 22, 24, 50, § 108; 23, 7, 63, § 123; Veg. 1, 38, 3.

pĕripsēma, ătis, n., = περίψημα, that which comes off a thing in cleaning it, offscouring, refuse, filth (post-class.), Tert. Pudic. 14; Vulg. 1 Cor. 4, 13.

pĕriptĕros, on, adj., = περίπτερος, surrounded with a row of columns on the outside: aedes, Vitr. 3, 1; 4, 7.

pĕr-īrātus, a, um, adj., very angry: alicui, Plaut. Truc. 3, 1, 11; Cic. Fam. 9, 6, 3.

pĕriscĕlis, ĭdis, f., = περισκελίς, a leg-band, anklet, worn by females: saepe periscelidem raptam sibi flentis, Hor. Ep. 1, 17, 56; v. Orell. ad h. l.; cf. Isid. Orig. 19, 31, 19; Hier. Ep. 64, 10: tortae, Petr. 67, 4; Vulg. Num. 31, 50.

pĕriscĕlĭum, ii, n., = περισκέλιον, i. q. periscelis, an anklet, Tert. Cult. Fem. 13.

pĕrisseuma or pĕritteuma, another reading for parapeteuma, v. h. v.

pĕrissŏchŏrēgĭa, ae, f., = περισσοχορηγία, a present over and above, an extra present, Cod. Th. 14, 26, 2.

pĕrissŏlŏgĭa, ae, f., = περισσολογία, redundancy of expression, Serv. Verg. A. 1, 658; cf. Quint. 8, 6, 6.

pĕrisson, i, n., = περισσόν, the name of a plant, also called dorycnion, Plin. 21, 31, 105, § 179; App. Herb. 74.

pĕristăsis, is, f., = περίστασις, a subject, theme, Petr. 48, 4.

pĕristĕrĕon, ōnis, and pĕristĕre-os, i, m., = περιστερεών, vervain, peristereon, Plin. 25, 10, 78, § 126; 25, 9, 59, § 105; App. Herb. 3; Cael. Aur. Acut. 3, 17, 160.

pĕristrōma, ătis, n., = περίστρωμα, a covering, curtain, carpet: Babylonia peristromata, Plaut. Stich. 2, 2, 54; id. Ps. 1, 2, 12: conchyliata peristromata, Cic. Phil. 2, 27, 67.

pĕristrŏphē, ēs, f., = περιστροφή, a turning about, the turning of an opponent’s argument against himself (postclass.), Mart. Cap. 5, § 563.

pĕristȳlĭum, ii, n., = περιστύλιον, a place surrounded with columns on the inside, a peristyle, Vitr. 3, 1; 5, 11; Plin. Ep. 10, 70, 3; 10, 71, 1; Suet. Aug. 82; cf. peristylum.

pĕristȳlum, i, n., = περίστυλον, the part of a building enclosing the court-yard, surrounded by columns on the inside, Varr. R. R. 3, 5; Cic. Dom. 44, 116; Suet. Aug. 82; Aus. Urb. 5.

pĕrītē, adv., v. peritus fin.

Pērīthŏus, i, corrupt form for Pirithous, q. v.

pĕrītĭa, ae, f. [peritus], experience, knowledge gained by experience, practical knowledge, skill (not in Cic. or Cæs.).

        1. (α) With gen. obj.: locorum et militiae, Sall. J. 46, 8: legum, Tac. A. 4, 58: morum, id. ib. 1, 69: futurorum, Suet. Tib. 67: castra metandi, Plin. 18, 6, 7, § 32: gratiae ac voluptatis (conciliandae), Quint. 2, 15, 24: artis pugnae, Vulg. Judith, 5, 27; Gell. 15, 31, 1.
        2. (β) With gen. subj.: arte servi vel peritiā uti, Dig. 7, 1, 27.
        3. (γ) Absol.: peritiā et arte praestans, Tac. H. 4, 30: corona senum multa peritia, Vulg. Ecclus. 25, 8.

(pĕrĭto, āre, a false read. for perit and perlit, Plaut. Capt. 3, 5, 32; Lucr. 3, 710.)

pĕrĭtŏnaeos, on, adj., = περιτόναιος, of or belonging to the peritoneum, peritoneal: membrana, Cael. Aur. Tard. 3, 4, 57; 4, 7, 93.

pĕrĭtŏnaeum and pĕrĭtŏnēum, i, n., = περιτόναιον and περιτόνειον, the membrane enclosing the intestines contained in the abdomen, the peritoneum, Cael. Aur. Acut. 3, 17 (in Cels. 4, 1, and 7, 4, written as Greek).

pĕrītus, a, um, adj. [prop. Part. of perior (in ex-perior); root par-, per-; Gr. περάω; v. periculum], experienced, practised, practically acquainted, skilled, skilful, expert (cf.: gnarus, consultus).

  1. I. Lit.
          1. (α) Absol.: nil iam mihi novi Offerri pote, quin sim peritus, Plaut. Pers. 2, 3, 19: doctos homines vel usu peritos, Cic. Off. 1, 41, 147: docti a peritis, id. ib. 3, 3, 15: ab hominibus callidis ac peritis animadversa, id. de Or. 1, 23, 109: decede peritis, Hor. Ep. 2, 2, 213: me peritus discet Iber, id. C. 2, 20, 19: homo peritissimus, Cic. de Or. 1, 15, 66: hominem peritissimum in eis ipsis rebus, superare, quas, etc., id. ib. 1, 15, 66: peritissimi duces, Caes. B. C. 3, 73; Prop. 1, 10, 7.
          2. (β) With gen.: multarum rerum peritus, Cic. Font. 7, 15: antiquitatis nostrae et scriptorum veterum litterate peritus, id. Brut. 56, 205: earum regionum, Caes. B. C. 1, 48: caelestium prodigiorum, Liv. 1, 34: peritiores rei militaris, id. 3, 61: bellorum omnium peritissimus, Cic. Imp. Pomp. 23, 68: peritissimi caeli ac siderum vates, Curt. 4, 10, 4: juris, Juv. 1, 128: vir movendarum lacrimarum peritissimus, Plin. Ep. 2, 11, 3: definiendi, Cic. Off. 3, 14, 60.
          3. (γ) With abl.: jure peritus, Lucil. ap. Charis. p. 62 P.: jure peritissimus, Aur. Vict. Epit. 19: quis jure peritior? Cic. Clu. 38, 107: peritus bello, Vell. 2, 29, 3: peritus disciplinā militari, Gell. 4, 8, 2: arte fabricā peritus, Dig. 33, 7, 19.
          4. (δ) With ad: ad usum et disciplinam peritus, Cic. Font. 15, 43: et ad respondendum et ad cavendum peritus, id. de Or. 1, 48, 212: ad prospicienda cavendaque pericula, Just. 31, 2, 2.
            (ε) With in and abl.: sive in amore rudis, sive peritus erit, Prop. 2, 34 (3, 32), 82.
            (ζ) With de: de agriculturā peritissimus, Varr. R. R. 1, 2, 10.
            (η) With acc. (poet.): arma virumque peritus, Aus. Epigr. 137.
            (θ) With inf. or object-clause (poet. and in post-Aug. prose): soli cantare periti Arcades, Verg. E. 10, 32: peritus obsequi, Tac. Agr. 8: urentes oculos inhibere perita, Pers. 2, 34: rex peritus, fortius adversus Romanos aurum esse quam ferrum, Flor. 3, 1, 7.
            Hence, subst.: pĕrītissĭ-mus, i, m., a man of extraordinary skill: cum discendi causā duobus peritissimis operam dedisset, etc., Cic. Brut. 42, 154.
  2. II. Transf., of abstract things, skilfully constructed, clever: peritae fabulae, Aus. Ep. 16, 92.
    Hence, adv.: pĕrītē, in an experienced manner, skilfully, expertly, cleverly: quod institutum perite a Numa, Cic. Leg. 2, 12, 29: perite et ornate dicere, id. de Or. 2, 2, 5; Gell. 17, 5 fin.: callide et perite versari in aliquā re, Cic. de Or. 1, 11, 48: distributa perite, id. ib. 2, 19, 81.
    Comp.: peritius fit aliquid ab aliquo, Sen. Ep. 90, 33.
    Sup.: aliquid peritissime et callidissime venditare, Cic. Verr. 2, 2, 54, § 135: disputare, Val. Max. 8, 11, 1: suavissime et peritissime legere, Plin. Ep. 3, 15, 3.

pĕrixyŏmĕnos, on, adj., = περιξυόμενος, scraping himself (in the bath), the name of a statue by Antigonus, Plin. 34, 8, 19, § 26.

pĕrizōma, ătis, n., = περίζωμα, a girdle, Isid. Orig. 19, 22; Vulg. Gen. 3, 7.

* perjĕrātĭuncula, ae, f. dim. [perjero], a petty perjury: parasiticae, Plaut. Stich. 1, 3, 76.

A maximum of 100 entries are shown.