Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

rĕ-mōlĭor, ītus, 4,

  1. I. v. dep. a., to press, push, or move back or away (poet. and in post-Aug. prose): saepe remoliri luctatur pondera terrae (Typhoëus), Ov. M. 5, 354; so, ferrea claustra, Stat. Th. 10, 527; Sen. Q. N. 6, 13 fin.
  2. II. To stir or take up again: arma, Sil. 1, 36.
    Note: rĕmōlītus, a, um, pass.: orbe remolito, Sen. Herc. Fur. 504.

rĕ-mollesco, ĕre, v. inch. n., to become soft again, to become or grow soft (class.).

  1. I. Lit.: ut Hymettia sole Cera remollescit, softens, Ov. M. 10, 285: sole remollescit quae frigore constitit unda, i. e. melts, id. ib. 9, 661.
  2. II. Trop.: quod ea re (vino) ad laborem ferendum remollescere homines atque effeminari arbitrantur, to be enervated, * Caes. B. G. 4, 2 fin.: si precibus numina justis Victa remollescunt, are softened, touched, Ov. M. 1, 378.

rĕ-mollio, no perf., ītum, 4, v. a., to make soft again, to make soft, soften (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: terram, Col. 2, 11, 9: grana umore remollita, App. Herb. 3, 9: quareSalmacis enervet tactosque remolliat artus, softens, weakens, Ov. M. 4, 286.
  2. II. Trop.: eo se inhibitum ac remolitum, quo minus, ut destinarat, etc., softened, mollified, Suet. Aug. 79.

* rĕ-mŏnĕo, ēre, v. a., to warn again, remind: haec benevole remonebam, App. M. 5, p. 169, 23.

1. rĕ-mŏra, ae, f., delay, hinderance, passive resistance (ante- and post-class.): quae Remoram faciunt rei privatae et publicae, Plaut. Trin. 1, 1, 16; cf. Lucil. ap. Paul. ex Fest. p. 276, 8 Müll.: remora si sit, if I delay, Plaut. Poen. 4, 2, 106: remorā ausus miserabiles casus levare multorum, Amm. 14, 5, 8 (but in Cels. 7, 15, the correct read. is mora).

2. Rĕmŏra, ae, f., the name given to Rome by Remus: certabant urbem Romam Remoramne vocarent, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 85 Vahl.).

* rĕmŏrāmen, ĭnis, n. [remoror], a delay, hinderance; in plur., Ov. M. 3, 567; cf.: Remoramina impedimenta, Gloss. in Auct. Class. Vatic. tom. 8, p. 507, a, Mai.

rĕmŏrātĭo, ōnis, f. [remoror], slowness, delaying (late Lat.), Aug. Don. Persev. 17, 3.

* rĕmŏrātor, ōris, m. [remoror], a delayer, hinderer, Mart. Cap. 1, § 70.

rĕmŏrātrix, īcis, f. [remorator], she that delays, hinders, Gloss. Cyril.

* rĕ-morbesco, ĕre, v. inch. n. [morbus], to become sick again, suffer a relapse, Enn. ap. Fest. p. 277 Müll. (cf. Enn. p. 178 Vahl.).

rĕ-mordeo, no perf., rsum, 2, v. a., to bite again; mostly poet., and only in the trop. sense; to vex, torment, disturb: me remorsurum petis, Hor. Epod. 6, 4: praeteritis male admissis peccata remordent, Lucr. 3, 827: animus se forte remordet, id. 4, 1135: quando haec te cura remordet, Verg. A. 1, 261; cf. absol.: si juris materni cura remordet, id. ib. 7, 402: vitia castigata remordent, Juy. 2. 25.
In prose: sin tandem libertatis desiderium remordet animos, Liv. 8, 4, 3.

rĕmŏres aves in auspicio dicuntur, quae acturum aliquid remorari compellunt, Fest. p. 276 Müll.: Remum dictum a tarditate, quippe talis naturae homines ab antiquis remores dicti, Aur. Vict. Orig. Gent. Rom. 21 fin.

remoria, v. ‡ remurinus.

rĕ-mŏror, ātus, 1, v. dep. n. and a.

  1. I. Neutr., to stay, tarry, linger, loiter, delay (so rarely): nam quid illaec nunc tam diu intus remorantur remeligines? Plaut. Cas. 4, 3, 7: ibi corpora, Lucr. 2, 75: res nulla foris, id. 2, 158: in concilio, id. 2, 564; cf.: in Italiā, Liv. 27, 12, 3: sed postquam remorata suos cognovit amores, Ov. M. 4, 137: perge, ne remorare. Non diu remoratus es: Jam venis, Cat. 61, 200 sq.: Etesiae contra fluvium flantes remorantur, Lucr. 6, 717.
  2. II. Act., to hold back, stay, detain, obstruct, hinder, delay, defer (syn. retardare; freq. and class.): aliquem, Plaut. Mil. 3, 3, 46: haec edepol remorata med est, id. Ep. 5, 1, 23; id. Rud. 4, 6, 4 et saep.: di illum perdant, qui me hodie remoratus est, Ter. Eun. 2, 3, 11: eae res, quae ceteros remorari solent, non retardarunt, Cic. Imp. Pomp. 14, 40: nox atque praeda castrorum hostes quominus victoriā uterentur remorata sunt, Sall. J. 38, 8; Prop. 1, 6, 5: quamvis te longae remorentur fata senectae, i. e. should preserve you to a good old age, id. 1, 19, 17: num unum diem postea L. Saturninum tribunum plebis et C. Servilium praetorem mors ac poena remorata est? i. e. was it put off, deferred? Cic. Cat. 1, 2, 4; cf. Auct. Her. 4, 36, 48: cur non remoratur ituros, Ov. M. 13, 220.
    Absol.: ab negotiis numquam voluptas remorata, Sall. J. 95, 3.
    With inanimate and abstract objects: alicujus commodum, Ter. And. 4, 3, 24: scio te me iis epistulis potius et meas spes solitum esse remorari, Cic. Att. 3, 14, 1: alicujus iter, Sall. J. 50, 1; so, iter, Ov. M. 11, 233.
    Absol.: fugiunt, freno non remorante, dies, Ov. F. 6, 772.
    Note: rĕmŏrātus, a, um, in a pass. signif.: remorandust gradus, Plaut. Pers. 1, 2, 28: pomi jactu remorata (Atalanta), Ov. M. 10, 671.

rĕmorsus, ūs, m. [mordeo], a biting back or in return (late Lat.), Primas. in Gal. ad c. s.

rĕmōtē, adv., v. removeo, P. a. fin.

rĕmōtĭo, ōnis, f. [removeo],

  1. I. a putting back, withdrawing: bracchii, Auct. Her. 4, 19, 26.
  2. II. A putting away, removing, removal.
      1. 1. Lit.: tutoris, Dig. 26, 10, 4.
      2. 2. Trop.: remotio criminis est cum ejus intentio facti, quod ab adversario infertur, in alium aut in aliud demovetur, Cic. Inv. 2, 29, 86; 2, 30, 91.

rĕmōtus, a, um, Part. and P. a., from removeo.

rĕ-mŏvĕo, mōvi, mōtum, 2 (sync. pluperf. remorant, Hor. S. 2, 1, 71; Sil. 11, 175; inf. remosse, Lucr. 3, 69; perf. remorunt, Ov. Ib. 240), v. a., to move back, draw back; to take away, set aside, withdraw, remove (freq. and class.; syn.: amolior, repono, segrego).

  1. I. Lit.: tolle hanc patinam, remove pernam, Plaut. Mil. 3, 1, 163 sq.: pecora, Caes. B. C. 1, 48: equos, Sall. C. 59, 1: equos ex conspectu, Caes. B. G. 1, 25: dapes, Ov. M. 8, 571: mensam, id. ib. 13, 676: frena, Hor.S.2, 7, 74: tegimen, to lay aside, Ov. M. 1, 674: Aurora removerat ignes, had driven away, id. ib. 4, 81: monstra, id. ib. 5, 216: remoto atque ablegato viro, Cic. Verr. 2, 5, 31, § 82: remotis arbitris, id. Off. 3, 31, 112: custode remoto, Hor. A. P. 161: remoto Hannibale, Just. 31, 5, 1: quae jam infantem removerit, i. e. has weaned, Plin. 28, 7, 21, § 72: naves longas ab onerariis navibus, Caes. B. G. 4, 25: cupas furcis ab opere, id. B. C. 2, 11: castra sex milia ab oppido, Liv. 9, 24: quae natura occultavit ab oculis, Cic. Off. 1, 35, 127: bracchia a latere modice, Quint. 11, 3, 159: comas a fronte ad aures, Ov. M. 5, 488: se a corpore, Lucr. 3, 895: se a vulgo, Hor. S. 2, 1, 71: parvos natos a se, id. C. 3, 5, 43: se a conspectu, Auct. B. Afr. 62: plura de medio (with auferre), Cic. Rosc. Am. 8, 23: togam inde, Quint. 11, 3, 124: oculos, Cic. Balb. 5, 11: arcanis oculos profanos, Ov. M. 7, 256: tactu viriles virgineo manus, id. ib. 13, 467: toto sumus orbe remoti, id. P. 2, 2, 123: mensae remotae, Verg. A. 1, 216; Ov. M. 13, 676: cum paulum ab legionibus nostros removissent, Caes. B. G. 5, 16: aliquem ab exercitu, Auct. B. Afr. 54: praesidia ex iis locis, quae, etc., Cic. Fam. 16, 12, 3: se in montes ex urbe, Hor. S. 2, 6, 16: ex oculis manus, Ov. M. 9, 390: ut propinquis suis ultra ducentesimum lapidem removeretur, Tac. A. 2, 50.
  2. II. Trop.: removete moram, Plaut. Stich. 2, 1, 37; Quint. 8, prooem. § 3: sumptum removit, Cic. Rep. 2, 14, 27: hominum conscientiā remotā, id. Fin. 2, 9, 28: remotā subtilitate disputandi, id. ib. 2, 38, 98: omnia removistis, avaritiam, imperitiam, superbiam, Sall. J. 85, 45; cf.: remoto metu, id. ib. 87, 4; Tac. Agr. 15: remoto joco, jesting aside, Cic. Fam. 7, 11, 3: remoto personarum complexu, Quint. 3, 6, 57; 12, 11, 30: formam anilem, Ov. M. 6, 43: soporem, id. ib. 6, 493: obstantia fata, id. ib. 13, 373: remove istaec, no more of that (i. e. do not speak of it), Cic. ap. Suet. Caes. 49 fin.: aliquem ab studio, Ter. Hec. prol. alt. 14: aliquem ab republicā, Caes. B. C. 3, 21; Liv. 5, 11: aliquem ab hoc sermone, Cic. Lael. 9, 32: aliquem a legibus (sc. ferendis), id. Q. Fr. 2, 6, 5: aliquem a vitā (natura), Lucr. 5, 350: se a negotiis publicis, Cic. Off. 1, 20, 69: se ab omni ejusmodi negotio, id. Clu. 15, 43: se ab amicitiā alicujus, id. Lael. 21, 77; cf.: se ab aliquo, id. Att. 4, 8, b, 3: se a suspitione, id. Agr. 2, 8, 22; cf.: illam suspitionem ab sese removere, id. Verr. 2, 3, 59, § 136: invidiam a se, Ov. M. 12, 626: vim procul hinc, id. Am. 1, 14, 29: (levissima) secerni arbitror oportere atque ex oratione removeri, Cic. de Or. 2, 76, 309: quartum (statum) ex generalibus, Quint. 3, 6, 67: omnes tribu remoti, Liv. 45, 15 Drak. N. cr.: ordine, Tac. A. 13, 11: quaesturā, Suet. Tib. 35: pudorem thalamis, Ov. M. 8, 157; cf.: se artibus suis, Cic. Or. 2, 5: se ministerio sceleris, Ov. M. 3, 645: aliquem tutelā, Dig. 26, 10, 4.
    Absol., Dig. 26, 10, 3.
    1. B. To deduct, subtract: si de quincunce remota est Uncia, Hor. A. P. 327.
      Hence, rĕmōtus, a, um, P. a., removed, i. e. afar off, distant, remote.
    1. A. Lit.: silvestribus ac remotis locis, distant, retired, Caes. B. G. 7, 1; cf.: remoto loco, Cic. Fam. 7, 20, 2: terrae, Lucr. 2, 534: Gades, Hor. C. 2, 2, 10: Britanni, id. ib. 4, 14, 47: fontes, id. S. 2, 4, 94: gramen, id. C. 2, 3, 6: rupes, id. ib. 2, 19, 1: domūs pars, i. e. penetralia, Ov. M. 6, 638.
      Neutr. as subst.: in remoto, far away, Sen. Q. N. 3, 26, 1: remotius antrum, Ov. F. 6, 121: sedes, remotas a Germanis, Caes. B. G. 1, 31: ab arbitris remoto loco, Cic. Verr. 2, 5, 31, § 80: civitas a conspectu remota, id. ib. 2, 3, 37, § 85: in quibus (studiis) remoti ab oculis populi omne otiosum tempus contrivimus, id. Lael. 27, 104: ab aulā, Ov. M. 11, 764.
      With abl.: civitatis oculis remotus, Suet. Tib. 42: quamvis longā regione remotus Absim, by however great a distance I am removed from you, Ov. Tr. 3, 4, 73; cf.: licet caeli regione remotus, id. M. 15, 62.
    2. B. Trop., removed, disconnected, separate, clear, free from, strange to any thing: quae jam diu gesta et a memoriā remota, Cic. Inv. 1, 26, 39: genus (narrationum) remotum a civilibus causis, id. ib. 1, 19, 27: natura deūm longe remota Sensibus ab nostris, Lucr. 5, 148: scientia remota ab justitiā, Cic. Off. 1, 19, 63: (defensio) remota ab utilitate rei publicae, id. Verr. 2, 3, 84, § 193: a verā ratione longe remotum, Lucr. 6, 853: (fabula) non a veritate modo, sed etiam a formā veritatis remota, Quint. 2, 4, 2: naturae jura a vulgari intellegentiā remotiora, Cic. Inv. 2, 22, 67: sermo a forensi strepitu remotissimus, id. Or. 9, 32; Quint. 11, 1, 89 Spald. N. cr.: (Vestorium) hominem remotum a dialecticis, in arithmeticis satis versatum, Cic. Att. 14, 12, 3: homines maxime ab injuriis nostrorum magistratuum remoti, id. Verr. 2, 2, 66, § 160: a Tib. Gracchi aequitate ac pudore longissime remotus, id. Agr. 2, 12, 31: hic a culpā est remotus, id. Mur. 35, 73: ab inani laude et sermonibus vulgi, id. Fam. 15, 4, 13: a vulgo longe lateque, Hor. S. 1, 6, 18: vitio ab omni, id. A. P. 384: ab omni minimi errati suspicione remotissimus, Cic. Verr. 2, 4, 19, § 40: (vilica) a vino, ab escis, a superstitionibus remotissima sit, Col. 12, 1, 3 et saep.
      1. 2. In the philos. lang. of the Stoics, remota, a transl. of the Gr. προηγμένα, things not to be preferred; things to be rejected or postponed (opp. promota), Cic. Fin. 3, 16, 52.
        Hence, adv.: rĕmōtē, at a distance, afar off, remotely (very rare).
        Comp.: stellae eundem orbem tenentes aliae propius a terris, aliae remotius ab eisdem principiis eadem spatia conficiunt, Cic. N. D. 1, 31, 87.
        Sup.: remotissime, Aug. Trin. 12, 5.

rĕmūrĭa.

      1. 1. = ‡ rĕmōrĭa, v. remurinus.—;
      2. 2. = ‡ lĕmūrĭa, v. h. v.