No entries found. Showing closest matches:
†† sūfes (suffes), ĕtis, m. [Phoen. [??], a judge], the chief magistrate of the Carthaginians, corresponding to the Roman consul, a sufet, Liv. 28, 37; 30, 7; 34, 61; Sen. Tranq. 4, 5; Inscr. Orell. 3056 sq.
Plur., Liv. 34, 61; cf. Fest. p. 309 Müll., and Gesen. Script. Phoenic. Monum. p. 394.
Sufetŭla, ae, f., a town in Africa, Aug. c. Donat. 6, 26.
suf-farcĭno (subf-), āvi, ātum, 1, v. a., to stuff full, to cram (ante- and postclass.).
- I. Lit.: incedunt suffarcinati cum libris, Plaut. Curc. 2, 3, 10: vidi Cantharam Suffarcinatam, stuffed out, i. e. with a bundle under her dress, Ter. And. 4, 4, 31: bellule suffarcinatus, crammed full, gorged with food, App. M. 10, p. 246, 23: aliquem multis muneribus, id. ib. 9, p. 230, 26.
- II. Transf., to deck, adorn, enrich: auro et argento et veste, Cassiod. Inst. Div. Litt. 28.
(* suffarrānĕus or suffarrānĭus, a false read. for furnariae, Plin. 7, 43, 44, § 135 Sillig ad h. l.)
suffectĭo (subf-), ōnis, f. [sufficio] (post-class.).
- I. An adding: unguentorum, Arn. 5, 166: macularum, id. 7, 251.
- II. A supplying, substituting: animarum alterna mortuorum atque viventium suffectio, Tert. Anim. 28; cf. suffectura.
suffectūra (subf-), ae, f. [sufficio], a supplying, supplement (post-class.): suffectura est quodammodo spiritus animae, Tert. adv. Marc. 1, 28 med.
suffectus, a, um, Part. of sufficio.
Suffēnātes, ĭum, m., the inhabitants of Nebula Suffena, a town in the Sabine territory, Plin. 3, 12, 17, § 107.
Suffēnus, i, m., a bad poet, ridiculed by Catullus, Cat. 14, 19; 22, 1 sqq.
sufferctus, a, um, v. suffertus.
suffĕrentĭa (subf-), ae, f. [suffero], a bearing, enduring, toleration, sufferance (post-class.), Tert. adv. Marc. 4, 15; id. Or. 4 med.; Vulg. Jacob. 5, 11; id. Ecclus. 16, 14.
suf-fermentātus (subf-), a, um, Part. [fermento], somewhat fermented (postclass.), Tert. adv. Valent. 17.
suf-fĕro (subf-), sustŭli, sublātum, sufferre, v. a.
- I. To carry under, to put or lay under (very rare; syn. subicio): corium, Plaut. Poen. 4, 2, 33: tergum, id. Fragm. ap. Non. 397, 1.
- II. In gen.
- A. To offer, proffer: neque mater potest sufferre lac, Varr. R. R. 2, 4, 19.
T. t. in jurid. Lat.: litis aestimationem, to tender, Dig. 30, 1, 69 fin.; 21, 2, 21.
- B. To hold up, bear, support, sustain (very rare; syn. sustineo): an axis eum (mundum) sustineat an ipse se potius vi propriā sufferat, Arn. 2, 83: comitiali morbo vexatus, ut stare, colligere semet ac sufferre vix posset, hold himself upright, Suet. Calig. 50.
- 2. Trop., to take upon one’s self, undergo, bear, endure, suffer an evil or grievance (class.; syn.: patior, tolero): plagas, Plaut. As. 3, 2, 11: vulnera, Lucr. 5, 1304: poenas, Att. ap. Non. 396, 33: poenam sui sceleris, Cic. Cat. 2, 13, 28: at Apollodorus poenas sustulit, id. N. D. 3, 33, 82: imperii poenas sufferre, id. Font. 21, 49: quam multam si sufferre voluissent, id. Caecin. 33, 98; cf.: pro alicujus peccatis supplicium sufferre, Ter. And. 5, 3, 17; in Plautus (like dare poenas alicui) with dat.: deinde illi actutum sufferet suos servos poenas Sosia, Plaut. Am. 3, 4, 19: ut vobis victi Poeni poenas sufferant, id. Cist. 1, 3, 54: sumptus, Ter. Heaut. 3, 1, 44: laborem, solem, sitim, Plaut. Merc. 5, 2, 20: labores, Varr. R. R. 2, 8, 5: (vites) valenter sufferunt ventos et imbres, Col. 3, 2, 15: nisi hoc pejus sit, haec sufferre et perpeti, Sulp. in Cic. Fam. 4, 5, 3: nec claustra nec ipsi Custodes sufferre valent, Verg. A. 2, 492: quod (iter) superest, sufferte pedes, Prop. 3 (4), 21, 21 et saep.
Absol.: Syre, vix suffero, Ter. Heaut. 2, 4, 20.
Ellipt.: si magis me instabunt, ad praetorem sufferam (sc. me rapi), Plaut. Curc. 3, 6.
suffertus (sufferctus, Lucil. ap. Gell. 4, 17, 3), a, um, adj. [sub-farcio], crammed full, full (very rare): subicit suffectus posteriorem, Lucil. l. l.: aliquid se sufferti tinniturum, something full-sounding, sonorous, Suet. Ner. 20.
suf-fervēfăcĭo (subf-), no perf., factum, 3, v. a., to heat or warm from below (Plinian), Plin. 18, 11, 26, § 104: affirmant, lapillos, qui sufferveflant, rumpi, id. 27, 9, 51, § 75: aceti heminis quinque suffervefactis, id. 14, 17, 21, § 114: semuncia amyli cum ovo, id. 22, 25, 67, § 137; 37, 10, 54, § 142.
suffervēfīo, fĭĕri, v. suffervefacio.
* suf-fervĕo (subf-), ēre, v. n., to boil or seethe gently, App. Herb. 115.
suffes, ētis, v. sufes.
suffībŭlum, i, n. [sub-fibula], a white four-cornered veil, worn on the head by priests and priestesses, Varr. L. L. 6, § 21 Müll.; cf. Fest. pp. 348 and 349 ib.
suffĭcĭens, entis, Part. of sufficio.
suffĭcĭenter, adv. [sufficio], sufficiently, enough, Dig. 7, 1, 15; Vulg. Nah. 2, 12; Plin. Ep. 10, 18 (29), 3 dub.
suffĭcĭentĭa, ae, f. [sufficio], a sufficiency (post-class.), Tert. ad Uxor. 1, 4 fin.; Sid. Ep. 6, 12 fin.; Vulg. 2 Cor. 3, 5; 9, 8.
suf-fĭcĭo (subf-), fēci, fectum, 3, v. a. and n. [facio].
- I. Act.
- A. To put under or among.
- 1. Of a building, to lay the foundation for: opus. Curt. 5, 1, 29 Zumpt.
- 2. Esp., to put into, dip in, dye, impregnate, imbue, tinge, lanam medicamentis, to impregnate, imbue, tinge, Cic. ap. Non. 386, 10, and 521, 19: (angues) ardentes oculos suffecti sanguine et igni, suffused, colored, Verg. A. 2, 210: maculis suffecta genas, Val. Fl. 2, 105: suffecta leto lumina, id. 1, 822; cf.: nubes sole suffecta, i. e. shone through, irradiated, Sen. Q. N. 1, 5, 11.
- 3. To give, affard, furnish, supply = suppeditare, ὑπέχειν (mostly poet.): (nebulae) sufficiunt nubes, Lucr. 6, 480: ut cibus aliam naturam sufficit ex se, id. 3, 704: haec aëra rarum Sufficiunt nobis, id. 2, 108: tellus Sufficit umorem, Verg. G. 2, 424: aut illae (salices) pecori frondem aut pastoribus umbras Sufficiunt saepemque satis et pabula melli, id. ib. 2, 435: ut (Hispania) Italiae cunctarum rerum abundantiam sufficiat, Just. 44, 1, 4: dux agmina sufficit unus turbanti terras, Sil. 1, 36; cf.: Horatius eos excursionibus sufficiendo adsuefacerat sibi fidere, by permitting to take part in, Liv. 3, 61, 12 Weissenb. ad loc.; Petr. 27.
Trop.: ipse pater Danais animos viresque secundas Sufficit, gives courage and strength, Verg. A. 2, 618; 9, 803.
- 4. To occupy with, employ in: Horatius eos (milites) excursionibus (dat.) sufficiendo proeliisque levibus experiundo assuefecerat sibi fidere, by employing them in sallies, etc., Liv. 3, 61.
- B. To put in the place of, to substitute for another; and esp., to choose or elect in the place of any one (class.; esp. freq. of magistrates, e. g. of consuls; syn. subrogo): suffectus in Lucretii locum M. Horatius Pulvillus, Liv. 2, 8, 4: in Appii locum suffectus, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 2: consul in sufficiendo collegā occupatus, Cic. Mur. 39, 85; cf.: ne consul sufficiatur, id. ib. 38, 82: censorem in demortui locum, Liv. 5, 31, 7: suffectis in loca eorum novis regibus, Just. 11, 10, 7: ipsae (apes) regem parvosque Quirites Sufficiunt, Verg. G. 4, 202: seu tribunos modo seu tribunis suffectos consules quoque habuit, Liv. 4, 8, 1: quia collegam suffici censori religio erat, id. 6, 27, 4; 6, 38, 10: quibus vitio creatis suffecti, id. 9, 7, 14; 10, 47, 1: filius patri suffectus, Tac. A. 4, 16: Conon Alcibiadi suffectus, Just. 5, 6, 1: sperante heredem suffici se proximum, Phaedr. 3, 10, 12.
Esp. in the phrase suffectus consul, a consul elected after the regular time, a vice-consul: quando duo ordinarii consules ejus anni alter morbo, alter ferro periisset, suffectum consulem negabant recte comitia habere posse, Liv. 41, 18, 16 Weissenb. ad loc.; Lampr. Alex. Sev. 43, 2; Tac. A. 3, 37 fin.; cf.: consulatus suffectus, Aus. Grat. Act. 14, 2, § 32.
- 2. Transf., to cause to take the place of, to supply instead of, to furnish as a substitute (poet. and in post-Aug. prose): atque aliam ex aliā generando suffice prolem, Verg. G. 3, 65: septimo eosdem (dentes) decidere anno, aliosque suffici, Plin. 7, 16, 15, § 68: quattuor caeli partes in ternas dividunt et singulis ventos binos suffectos dant, Sen. Q. N. 5, 16, 2.
- II. Neutr., to be sufficient, to suffice, avail for, meet the need of, satisfy (freq. and class.; syn. suppeto); constr. absol., with dat., ad, adversus, in, with inf., ut or ne; rarely with si.
- (α) Absol.: quamquam nec scribae sufficere nec tabulae nomina illorum capere potuerunt, Cic. Phil. 2, 7, 16: nec jam sufficiunt, Verg. A. 9, 515: idque (ferrum) diu Suffecit, id. ib. 12, 739: Romani quoad sufficere remiges potuerunt, satis pertinaciter secuti sunt, Liv. 36, 45, 2: non sufficiebant oppidani, id. 21, 8, 4: haec exempli gratiā sufficient, Quint. 9, 2, 56: non videntur tempora suffectura, id. 2, 5, 3: pro magistratibus, qui non sufficerent, Suet. Aug. 43: quīs non sufficientibus, Curt. 9, 4, 33.
With subject-clause: sufficit dicere, E portu navigavi, Quint. 4, 2, 41: non, quia sufficiat, non esse sacrilegium, sed quia, etc., id. 7, 3, 9: suffecerit haec retulisse, Suet. Ner. 31; Mart. 9, 1, 8.
- (β) With dat.: nec jam vires sufficere cuiquam, * Caes. B. G. 7, 20; cf.: vires concipit suffecturas oneri, Plin. 17, 22, 35, § 173: nec iis sufficiat imaginem virtutis effingere, Quint. 10, 2, 15: ac mihi quidem sufficeret hoc genus, id. 5, 10, 90: paucorum cupiditati cum obsistere non poterant, tamen sufficere aliquo modo poterant, Cic. Verr. 2, 5, 48, § 127: mons, hominum lacte et carne vescentium abunde sufficiebat alimentis, Liv. 29, 31, 9: hae manus suffecere desiderio meo, Curt. 4, 1, 25; 3, 6, 19: vires quae sufficiant labori certaminum, Quint. 10, 3, 3; cf.: summis operibus suffecturi vires, id. 2, 4, 33: pronuntiatio vel scenis suffectura, id. 10, 1, 119: quod opus cuicumque discendo sufficiet, id. 1, 9, 3: dominis sufficit tantum soli, ut relevare caput possint, Plin. Ep. 1, 24, 4.
Poet.: nec sufficit umbo Ictibus, Verg. A. 9, 810.
- (γ) With ad: terra ingenito umore egens vix ad perennes suffecit amnes, Liv. 4, 30: inopi aerario nec plebe ad tributum sufficiente, id. 29, 16: annus vix ad solacium unius anni, id. 10, 47: oppidani ad omnia tuenda non sufficiebant, id. 21, 8, 4: quomodo nos ad patiendum sufficiamus, id. 29, 17, 17; 21, 8, 4; 33, 10: ad quod si vires non suffecerint, Quint. 12, 1, 32.
- (δ) With adversus: non suffecturum ducem unum et exercitum unum adversus quattuor populos, Liv. 10, 25.
(ε) With in: nec locus in tumulos nec sufficit arbor in ignes, Ov. M. 7, 613: ergo ego sufficiam reus in nova crimina semper? id. Am. 2, 7, 1.
(ζ) With inf.: nec nos obniti contra nec tendere tantum Sufficimus, Verg. A. 5, 22.
(η) With ut or ne: interim sufficit, ut exorari te sinas, Plin. Ep. 9, 21, 3: sufficit, ne ea, quae sunt vera, minuantur, id. ib. 9, 33, 11.
(θ) With si: sufficere tibi debet, si, etc., Plin. Ep. 5, 1, 9: sufficere his credis, si probi existimentur, id. Pan. 88, 2.
Hence, P. a.: suffĭcĭens, entis, sufficient, adequate: aetas vix tantis matura rebus, sed abunde sufficiens, Curt. 3, 6, 19: testes, Dig. 29, 7, 8.
Sup.: unica et sufficientissima definitio, Tert. adv. Marc. 5, 2.
suf-fīgo (subf-), xi, xum, 3, v. a., to fasten beneath or below, to fasten or fix on, to affix (rare but class.): ecce aedificat: columnam mento suffigit suo, Plaut. Mil. 2, 2, 54 Ritschl N. cr.: antennae suffixit lintea, Luc. 9, 328: aureis clavis crepidas, Plin. 33, 3, 14, § 50: janua suffixa tigillo, Cat. 67, 39: trabes multo auro, Sen. Hippol. 497: cruci suffixus, * Cic. Pis. 18, 42: aliquem cruci, Vell. 2, 42 fin.; Suet. Caes. 74; Paul. Sent. 5, 23, 15: patibulo, Just. 22, 7, 8: patibulis, id. 30, 2, 7; App. M. 10, p. 244, 18: aliquem in cruce, Cat. 99, 4; Hor. S. 1, 3, 82; Auct. B. Afr. 66: aliquem in crucem, Just. 18, 7, 15: caput Galbae hastā suffixum, stuck upon a spear, Suet. Galb. 20; cf. Tac. H. 1, 49: spolia in suggestu fori, Flor. 1, 11: dona postibus, App. M. 6, p. 174.
Trop.: novos stimulos dolori, Sen. Phoen. 206.
* suffīmen, ĭnis, n. [suffio], fumigation, incense (poet. for suffimentum), Ov. F. 4, 731 sq.
* suffīmento, āre, v. a. [suffimentum], to fumigate: totum bovem, Veg. 3, 2 fin.
suffīmentum, i, n. [suffio], fumigation, incense (cf.: odor, fragrantia): in iis sine illius suffimentis expiati sumus, Cic. Leg. 1, 14, 40: quia suffimentum sit (laurus) caedis hostium et purgatio, Plin. 15, 30, 40, § 135; cf. Fest. pp. 348 and 349 Müll.
Plur., Veg. Vet. 1, 19 sq.; 4, 12.
suf-fĭo (subf-), īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [ fio = θύω], to fumigate, perfume, scent (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic.; but cf. suffimentum; cf.: vaporo, fumigo): (testam) suffito sertā et schoeno et palmā, Cato, R. R. 113, 1: thymo, Verg. G. 4, 241: bonis odoribus, Col. 12, 18, 3: locum, Prop. 4 (5), 8, 84: suffire et purgare domos, Plin. 25, 5, 21, § 49: tecta, id. 12, 17, 40, § 81: se taetris odoribus, Lucr. 4, 1175: oculos jocinore decocto, Plin. 28, 11, 47, § 171: urnā suffitā haurit aquam, Ov. F. 5, 676: apes, Col. 9, 14, 7: carnem recentem haedorum pilo, to burn for the purpose of fumigation, Plin. 28, 10, 42, § 154: rutam, id. 20, 13, 51, § 139: suffitum anisum, id. 20, 17, 73, § 187.
Poet.: ignibus aethereis terras suffire, i. e. to warm, Lucr. 2, 1098.
‡ suffiscus dicebatur folliculus testium arietinorum, quo utebantur pro marsupio, forsitan dictus a fisci similitudine, Fest. pp. 308 and 309 Müll.
suffītĭo, ōnis, f. [suffio], a fumigating, fumigation, perfuming: nimia, Col. 1, 6, 20: suffitionem doliorum facere, id. 12, 50, 16: suffitiones commendavere, Plin. 25, 2, 5, § 12: verbenarum, Arn. 5, 3: funus prosecuti redeuntes ignem supergradiebantur aquā aspersi: quod purgationis genus vocabant suffitionem, Fest. p. 3 Müll.; cf. id. s. v. laureati, p. 117.
* suffītor, ōris, m. [suffio], a fumigator: puerum suffitorem fecit, Plin. 34, 8, 19, § 79.
1. suffītus, a, um, Part. of suffio.
2. suffītus, ūs, m. [suffio].
- I. A fumigating, fumigation (Plinian): suffitu necare cimices, Plin. 32, 10, 42, § 142; 37, 10, 54, § 142: crebrior, id. 22, 23, 48, § 100.
Plur., Plin. 24, 11, 61, § 102.
- II. In concr., the smoke produced by fumigation: herbae, Plin. 21, 18, 69, § 116.
suffixus, a, um, Part. of suffigo.
sufflābĭlis, e, adj. [sufflo], that can be breathed, breathable (post-class.): animae, Prud. Apoth. 906.
sufflāmen, ĭnis, n. [sufflo], a clog, break, drag-chain, to check the motion of a wheel.
- I. Lit.: rotam astringit multo sufflamine, Juv. 8, 148: tardat sufflamine currum, Prud. Psych. 417.
- II. Trop., a clog, hinderance, impediment (post-class.): nec res atteritur longo sufflamine litis, Juv. 16, 50; Inscr. Grut. 180, 3.
sufflāmĭno, āre, v. a. [sufflamen], to hold back by a clog, to clog, check.
- * I. Lit.: rotam Ixionis, Sen. Lud. Mort. Claud. (Apocol.) 14, 3.
- * II. Trop., to stay, check, repress in speaking: tanta illi erat velocitas orationis, ut vitium fieret. Itaque D. Augustus optime dixit, Aterius noster sufflaminandus est, Sen. Exc. Contr. 4, praef. § 7.
* suf-flammo (subfl-), āre, v. a., to kindle, inflame: calumniam invidiā, Sid. Ep. 5, 6 fin.
sufflātĭo (subfl-), ōnis, f. [sufflo], a blowing or puffing up, inflation (Plinian): bullantium aquarum, Plin. 9, 7, 6, § 18: praedurum est sufflatione viventibus, id. 9, 29, 46, § 86.
sufflātōrĭum, i, n. [sufflo], the bellows, Vulg. Jer. 6, 29.
(1. sufflātus (subfl-), ūs, a false read. for si afflavit, Sen. Clem. 1, 25, 4.)
2. sufflātus, a, um, Part. and P. a., v. sufflo.
* suf-flāvus (subfl-), a, um, adj., yellowish, light blonde: capillus, Suet. Aug. 79.
suf-flo (subflo), āvi, ātum, 1, v. a. and n. (rare; not in Cic. or Cæs.).
- I. Act., to blow forth from below; to blow up, puff out, inflate.
- A. Lit.: age, tibicen, refer ad labeas tibias, Suffla celeriter tibi buccas, quasi proserpens bestia, Plaut. Stich. 5, 4, 42: venae ubi sufflatae sunt ex cibo, Cato, R. R. 157, 7: sufflata cutis, Plin. 8, 38, 57, § 138.
- 2. To blow upon: ignes, Plin. 34, 8, 19, § 79: gladiatores decrepiti, quos si sufflasses, cecidissent, Petr. 45, 11: prunas, Vulg. Isa. 54, 16.
- * B. Trop.: nescio quid se sufflavit uxori suae, i. e. got enraged, Plaut. Cas. 3, 3, 19.
- II. Neutr., to blow, puff at or upon any thing.
- A. Lit.: sufflavit buccis suis, Mart. 3, 17, 4: rubetae arrepentes foribus (alveorum) per eas sufflant, Plin. 11, 18, 19, § 62.
- * B. Trop.: suffla: sum candidus, puff yourself up, Pers. 4, 20.
Hence, suf-flātus, a, um, P. a.
- A. Lit., puffed up, bloated: sufflato corpore esse, Varr. ap. Non. 395, 8.
- B. Trop., blown out, puffed up, bloated, inflated with anger or pride; of language, inflated, tumid, pompous, bombastic: sufflatus ille huc veniet, Plaut. Bacch. 4, 2, 21: neque auro aut genere aut multiplici scientiā Sufflatus, Varr. ap. Non. 46, 31: (figura) recte videbitur appellari, si sufflata nominabitur, Auct. Her. 4, 10, 15; cf.: sufflati atque tumidi (in dicendo), Gell. 7, 14, 5.
Comp., sup., and adv. do not occur.
* suffōcābĭlis (subf-), e, adj. [suffoco], suffocating: parvus locus, Cael. Aur. Acut. 1, 9.
suffōcātĭo (subf-), ōnis, f. [suffoco], a choking, stifling, suffocating, Sen. Ep. 54, 2; hence, mulierum, suffocation of the womb, hysterical passion, Plin. 20, 5, 15, § 30; 26, 15, 90, § 158; v. suffoco, I.
suf-fōco (subf-), āvi, ātum, 1, v. a. [faux], to choke, stifle, strangle, suffocate by compressing the throat (rare but class.; syn.: strangulo, elido).
- I. Lit.: patrem, Cic. Mur. 29, 61: quem crassior saliva suffocat, Sen. Q. N. 6, 2, 4: in melle situm suffocari, to be suffocated, Lucr. 3, 891: vox suffocatur saepe, Quint. 11, 3, 51: suffocatae (mulieres), hysterical, Plin. 20, 22, 87, § 238; cf. suffocatio.
- II. Transf.: injuriā suffocante vitem, that chokes, kills, Plin. 17, 23, 35, § 209: urbem et Italiam fame, i. e. to starve, Cic. Att. 9, 7, 4.
suf-fŏdĭo (subf-), fōdi, fossum, 3, v. a., to dig or pierce underneath; to pierce or bore through; to dig under, sap, undermine (class.; not in Cic.): ilia equis suffodere, Liv. 42, 59: inguina, Suet. Dom. 17: equos, to stab in the belly, Caes. B. G. 4, 12; Tac. A. 1, 65; 2, 11: suffosso equo, Verg. A. 11, 671; Liv. 42, 59; Curt. 4, 13, 33: radices frumenti, Plin. 18, 21, 50, § 184: montes, Vell. 2, 33, 4; Plin. 36, 15, 24, § 104; cf.: vineas expediunt suffodiendis muris, Tac. H. 2, 21: Alexandria est fere tota suffossa, undermined, Auct. B. Alex. 5, 1: a cuniculis subfossum in Hispaniā oppidum, Plin. 8, 29, 43, § 104: quercus subfossae fluctibus, id. 16, 1, 2, § 5: sacella suffossa, incensa, sapped, overthrown, Cic. Har. Resp. 15: rupes suffossa, Sen. Ep. 90, 6: montes, Vell. 2, 33.
suffossĭo (subf-), ōnis, f. [suffodio], a digging under, undermining, Vulg. Jer. 51, 58.
Transf., in plur., concr., mines, Vitr. 1, 5, 5 (dub.): cum ipsum solum subfossionibus tremeret, Sen. Ep. 49, 8.
suffossus (subf-), a, um, Part. of suffodio.
suffraenātĭo, ōnis, v. suffrenatio.
suffrāgātĭo (subf-), ōnis, f. [suffragor], a voting for one or in one’s favor, interest, favor, support, suffrage (class.): suffragationem, observantiam, et gratiam tollere, Cic. Planc. 18, 44; cf.: sublata sunt studia, exstinctae suffragationes, id. ib. 6, 15: in consule declarando multum etiam apud universum populum Romanum auctoritatis habet suffragatio militaris, id. Mur. 18, 38: urbana, id. ib. 19, 38; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2: justa, Liv. 10, 13, 13: nec potestas nec suffragatio horum valuit, id. 4, 44, 2; Suet. Claud. 11: materna, Sen. Cons. ad Marc. 24, 3: divina, Val. Max. 4, 7, 1: credula, id. 9, 15, ext. 2.
With gen.-obj.: suffragationem consulatus perdere, the recommendation to the consulship, Cic. Mil. 13, 34: consulatūs, Sall. J. 65, 5.
suffrāgātor (subf-), ōris, m. [suffragor],
- I. one who votes for another, a supporter, partisan, suffragator (class.): suffragatorum comparatio, Cic. Mur. 21, 44: historicis notior, suffragatoribus obscurior, id. ib. 7, 16: ex fucosis firmi suffragatores evadunt, Q. Cic. Pet. Cons. 9, 35: meus in petendis honoribus, Plin. Ep. 4, 17, 6; id. Pan. 92, 3: competitoris sui suffragatorem agere, Val. Max. 4, 5, 3: candidati laborare desiimus: suffragatores incipimus, Sen. Brev. Vit. 17, 5.
With gen.-obj.: quaesturae, for the office of quæstor, Sen. Ben. 7, 28, 2.
- II. Transf., in gen., a favorer, supporter: te et suffragatores tuos ulciscar, Plaut. Cas. 2, 4, 20: propter studia suffragatorum, Varr. R. R. 3, 5, 18: cum suffragatore suo, Suet. Vesp. 23; Plin. Ep. 3, 20, 5; App. Dogm. Plat. 2, p. 16, 56.
* suffrāgātōrĭus, a, um, adj. [suffragor], of or belonging to the support of a candidate, recommendatory, suffragatory: non brevis et suffragatoria, sed firma et perpetua amicitia, Q. Cic. Pet. Cons. 7, 26.
suffrāgātrix, īcis, f. [suffragator], a (female) favorer, supporter (late Lat.): nec adfuit (Minerva) suffragatricibus suis, Aug. Civ. Dei, 18, 9 fin.; 18, 10 fin.
* suffrāgĭnōsus, a, um, adj. [suffrago], diseased in the hough or pastern: mula, Col. 6, 38, 2.
suffrāgĭum, ii, n. [perh. kindr. with suffrago, and therefore, prop., the pasternbone; cf. Wunder, Var. Lect. p. 169; hence, transf.], publicists’ and jurid. t. t., a votingtablet, a ballot (syn. tabella), and in gen., a vote, voice, suffrage (freq. and class.).
- I. Lit.: dicam et versabor in re difficili, suffragia magistratu mandando aut reo judicando clam an palam ferre melius esset … Ego in istā sum sententia, quā te fuisse semper scio, nihil ut fuerit in suffragiis voce melius, Cic. Leg. 3, 15, 33: comitiis aediliciis suffragium ferre, Varr. R. R. 3, 2, 1; cf.: de ejus capite, liberis, fortunis omnibus, conductos et sicarios suffragium ferre et eam legem putare, Cic. Dom. 18, 46: ferunt suffragia, id. Rep. 1, 31, 47: te suffragium tulisse in illā lege, id. Fam. 11, 27, 7: dum diribentur suffragia, Varr. R. R. 3, 2, 1: suffragia aut scita multitudinis, Cic. Leg. 1, 16, 43: sine suffragio populi aedilitatem gerere, Plaut. Stich. 2, 2, 28: suffragiis tres ex tribus generibus creati sunt, Cic. Verr. 2, 2, 51, § 127: alii suffragium ineunt, Liv. 3, 17: centurias in suffragium mittere, id. 31, 7: vobismet ipsis per suffragia uti praesides olim, nunc dominos destinatis, Sall. H. 3, 61, 6 Dietsch: ut suffragia non in multitudinis, sed in locupletium potestate essent, Cic. Rep. 2, 22, 39; cf. Fest. p. 334 Müll.: libera, Juv. 8, 211: tacita, i. e. secret voting, Plin. Ep. 3, 20, 7; 4, 25, 1 et saep.
- II. Transf.
- A. The right of voting right of suffrage: populi esse, non senatus, suffragium, quibus velit, impartiri, Liv. 38, 36, 8: si suffragium detur, id. 4, 49 fin.: ut populus Romanus suffragio privaretur, Cic. Agr. 2, 7, 17: quod interrogem, quem nemo congressu, nemo suffragio, nemo luce dignum putet, id. Vatin. 1, 2: suffragia populo reddere, the elections, Suet. Calig. 16.
- B. In gen., a decision, judgment, opinion: rhetor suffragio tuo et compotorum tuorum, Cic. Phil. 2, 17, 42: (apes) concorde suffragio deterrimos (reges) necant, Plin. 11, 16, 16, § 51.
- 2. In partic., a favorable decision, assent, approbation, applause (post-Aug.): ventosae plebis suffragia, Hor. Ep. 1, 19, 37; 2, 2, 103: voto et suffragio prosequor, Plin. Ep. 10, 18, 1; Dig. 24, 1, 24 al.: Dentatus vel numerosissima suffragia habet, i.e. very many authors who award to him the palm of bravery, Plin. 7, 28, 29, § 101.
1. suffrāgo, ĭnis, f. [sub-frag, frango].
- I. Lit., the ham or hough, hock of a quadruped’s hind leg (opp. armus): articulum suffraginis contingere (cf. poples), Plin. 8, 45, 70, § 183: suffraginum artus in aversum flectunt, id. 11, 45, 101, § 248; Col. 6, 15, 2.
Rarely of birds: aves ut quadripedes alas in priora curvant, suffraginem in posteriora, Plin. 11, 45, 102, § 249: aquilae pedes evellunt in aversum a suffragine, id. 30, 6, 18, § 54.
- II. Transf., a shoot, spray of a vine: suboles, quam rustici suffraginem vocant, Col. 4, 24, 4.
2. suffrāgo, āvi, 1, v. a., = suffragor.
- I. In gen., to favor, support, vote for, Sisenn. ap. Non. 468, 12.
- II. Absol.
- 1. To agree with, Pomp. ap. Non. 468, 7 (Com. Fragm. 106 Rib.).
- 2. To proceed favorably: opera, Vulg. 3 Esd. 6, 10.
suffrāgor, ātus, 1, v. dep. n. [suffragium], publicists’ t. t., to vote for, to support with one’s vote and interest.
- I. Lit.: si nihil erit praeter ipsorum suffragium, tenue est; si, ut suffragantur, nihil valent gratiā, Cic. Mur. 34, 71: suffragandi libido, id. Leg. 3, 15, 34: convenerant undique, non suffragandi modo sed etiam spectandi causā P. Scipionis, Liv. 28, 38, 8.
- II. Transf., in gen., to be favorable, to favor, recommend, support (class.; syn.: faveo, studeo).
- (α) With dat.: domus suffragata domino, Cic. Off. 1, 39, 138; id. Planc. 1, 1: tibi Hortensius suffragatur, me oppugnat, id. Div. in Caecil. 7, 23: mihi videris fratrem laudando suffragari tibi, id. Leg. 1, 1, 1: cui legi istius spes falsa et insignis impudentia maxime suffragatur, id. Verr. 2, 5, 69, § 178: a te peto, ut dignitati meae suffrageris, Planc. ap Cic. Fam. 10, 7, 2: laudi nostrae, Lentul. ib. 12, 14, 4: huic consilio suffragabatur etiam illa res, quod, etc., * Caes. B. C. 1, 61; cf.: voluntas defuncti ei sententiae, Dig. 32, 1, 95: pronuntiatio, cui suffragatur vox facilis, Quint. 11, 3, 40.
- (β) Absol.: fortunā suffragante videris res maximas consecutus, Cic. Fam. 10, 5, 3: eximiam gloriam et dignitatem esse oportet in eo, quem homines ignoti nullis suffragantibus honore afficiant, Q. Cic. Pet. Cons. 7, 28: suffragante Theramene, Nep. Alcib. 5, 4; Val. Max. 4, 7, 6: si memoria suffragatur, tempus non defuit, Quint. 11, 2, 45; so, tempus, id. 11, 2, 48: cogitatio, id. 11, 3, 121: satius est se excutere et non suffragari, Sen. Ep. 118, 2.
suf-frēnātĭo (subf-, also suffraen-), ōnis, f. [freno], a binding down fast, cementing: lapidis, Plin. 36, 22, 49, § 169: globus multā suffrenatione devinctus, Isid. Orig. 19, 10.
* suf-frendens (subf-), entis, Part. [frendo], gnashing a little: uxor inflatā cervice, Amm. 15, 12, 1.
suf-frĭco (subf-), āre, v. a., to rub underneath, to rub down, rub or wipe off, Col. 12, 23, 2: vasa, id. 12, 25, 4; 12, 30, 2: seriam, id. 12, 38, 4: palpebras medicamentis, Cels. 6, 6, 26.
suffrīgĭdē (subf-), adv., v. suffrigidus.
suf-frīgĭdus (subf-), a, um, adj., rather cold or frigid (post-class. and very rare); trop.: argumentum, Amm. 17, 11, 4.
Adv.: suffrīgĭdē, rather coldly or frigidly: nimis minute ac prope etiam suffrigide, Gell. 2, 9, 4.
suf-fringo (subf-), ĕre, v. a. [frango], to break below, to break (rare but class.): talos alicui, Plaut. Rud. 4, 4, 15; id. Truc. 2, 8, 8: crura alicui, * Cic. Rosc. Am. 20, 56: ossa ejus, Lact. 4, 26, 32.
suf-frondĕo (subf-), ēre, 2, v. n., to put forth leaves (late Lat.), Aug. Serm. Mai, 3.
suf-fŭgĭo (subf-), fūgi, 3, v. n. and a., to flee away (rare; not in Cic.).
- (α) Neutr.: custodes vigilesque suffugere in tecta coëgit (imber), Liv. 24, 46.
- (β) Act., to flee from, to shun, avoid, escape a person or thing: manuum tactum et ictum, Lucr. 5, 150: sensum, id. 4, 360: consularem orare conantem, Suet. Tib. 27.
suffŭgĭum (subf-), ii, n. [suffugio], a place beneath which one flies for shelter from rain, etc., a shelter, covert (not anteAug.).
- I. Lit.: quid nisi suffugium nimbos vitantibus essem? Ov. de Nuce, 119: subterranei specus suffugium hiemi, Tac. G. 16: propinqua suffugia, id. A. 4, 47; 3, 74: suffugia adversus perpetuum caeli rigorem, Sen. Ira, 1, 11, 3: suffugium nullum aut imbris aut solis, Plin. Ep. 9, 39, 2: ferarum imbriumque, Tac. G. 46.
- II. Trop., a refuge, remedy: haec deverticula suffugia sunt infirmitatis, Quint. 9, 2, 78: urgentium malorum, Tac. A. 4, 66; 14, 58: pestis, App. M. 7, p. 196, 30.
suf-fulcĭo (subf-), fulsi, fultum, 4, v. a., to prop underneath, to underprop, prop up, support (mostly ante- and post-class.; not in Cic.).
- I. Lit.: porticus paribus suffulta columnis, Lucr. 4, 427: maxillas et cervices pulvillis, App. M. 10, p. 248, 26: lectica Syris suffulta, i. e. borne, carried, Mart. 9, 3, 11.
Absol.: nisi suffulcis firmiter, Non potes subsistere, Plaut. Ep. 1, 1, 77: vestis imum tegat suffulta latus, lying on it, Sen. Troad. 105.
- II. Trop.: propterea capitur cibus, ut suffulciat artus, Lucr. 4, 868; so, artus, id. 4, 951. (In Plaut. Mil. 2, 2, 54, the correct read. is suffigit; v. Ritschl ad h. l.)
suf-fulgĕo (subf-), ēre, 2, v. n., to gleam or shine beneath: tum fit ut umor aquae suffulgeat, Poët. in Anthol. Lat. 2, p. 311 Burm.
suffultūra, ae, f. [suffulcio], a propping, support (late Lat.): columnae suffulturae solacio nudatae, Cassiod. Hist. Eccl. 34.
suffultus, a, um, Part. of suffulcio.
* suf-fūmĭgātĭo (sūbf-), ōnis, f. [suffumigo], a fumigating from below, Veg. Vet. 3, 23 fin.
suf-fūmĭgo (subf-), āre, v. a., to fumigate from below, to suffumigate: si ex alvo apes minus frequentes evadunt, suffumigandum, Varr. R. R. 3, 16, 6: vulvam sulphure, Cels. 4, 20 med.: vulnus, id. 5, 27, 5: vasa rore marino vel lauro vel myrto, Col. 12, 25, 4: dolia albā cerā, id. 12, 52, 16.
Absol.: suffumigare expedit, Cels. 6, 6, 35.
* suf-fūmo (subf-), āre, v. n., to smoke or reek a little; trop., Hier. Ep. 29, 1.
* suf-fundātus (subf-), a, um, Part. [2. fundo], built under, laid as a foundation: lapidibus suffundatis, Varr. ap. Non. 48, 15.
suf-fundo (subf-), fūdi, fūsum, 3, v. a., to pour below or underneath; to pour into or among; to pour over or upon; to overspread, suffuse (mostly ante-class. and postAug.).
- I. Lit.
- A. In gen.: animum esse cordi suffusum sanguinem, Cic. Tusc. 1, 9, 19: aqua suffunditur, flows underneath, diffuses itself, Sen. Q. N. 3, 26, 1 (al. adfunditur): intumuit suffusā venter ab undā, i. e. from dropsy, Ov. F. 1, 215: mane suffundam aquolam, Plaut. Curc. 1, 3, 3: mare (i. e. aquam marinam) vinis, id. Rud. 2, 7, 30: jus, Col. 12, 9, 2: acetum, Vitr. 7, 12: merum in os mulae, Col. 6, 38, 4.
- B. Esp.
- 1. Of tears, etc., to suffuse, fill, etc.: lacrimis oculos suffusa nitentes, Verg. A. 1, 228: tepido suffundit lumina rore (i. e. lacrimis), Ov. M. 10, 360; cf.: lupus suffusus lumina flammā, id. ib. 11, 368: oculi, qui ad alienam lippitudinem et ipsi suffunduntur, become suffused (with tears), Sen. Clem. 2, 6 med.; cf.: ad quas ille voces lacrimis et multo pudore suffunditur, Plin. Pan. 2, 8.
- 2. Of other fluids, etc., to tinge, imbue, to stain, color: agricola et minio suffusus rubenti, stained, Tib. 2, 1, 55: si cruore suffunduntur oculi, become bloodshot, Plin. 23, 1, 24, § 49; so, suffusi cruore oculi, id. 29, 6, 38, § 126; and in a reverse construction: sanguis oculis suffusus, id. 20, 13, 51, § 142: prodest felle suffusis, for those affected with jaundice, id. 22, 21, 30, § 65: ulcera alte suffusa medullis, Claud. in Eutr. 2, 13; cf.: suffusa bilis, jaundice, Plin. 22, 21, 26, § 54: lingua est suffusa veneno, Ov. M. 2, 777: sales suffusi felle, id. Tr. 2, 565: (nebulae) suffundunt suā caelum caligine, Lucr. 6, 479: calore suffusus aether, suffused, intermingled, Cic. N. D. 2, 21, 54: Hyperionis orbem Suffundi maculis, Stat. Th. 11, 121.
- 3. Of blushes, etc., to redden, suffuse, color, blush, etc.; cf.: littera suffusas quod habet maculosa lituras, blurred, Ov. Tr. 3, 1, 15.
Of a blush: (Luna) si virgineum suffuderit ore ruborem, Verg. G. 1, 430: suffunditur ora rubore, Ov. M. 1, 484: roseo suffusa rubore, id. Am. 3, 3, 5: Masinissae rubore suffusus, Liv. 30, 15, 1: vultum rubore suffundere, Pacat. Pan. Theod. 4, 4.
Absol.: sancti viri est suffundi, si virginem viderit, Tert. Virg. Vel. 2; Hier. adv. Jovin. 1, 48.
- 4. Prov.: aquam frigidam suffundere, to throw cold water upon, i.e. to calumniate, inveigh against, Plaut. Cist. 1, 1, 36.
- II. Trop.: (metus) omnia suffundens mortis nigrore, covering, overspreading, Lucr. 3, 39: cibo vires ad feturam, to supply, Varr. R. R. 2, 8, 4: animus in aliquem malevolentiā suffusus, overspread, filled, Cic. Fam. 1, 9, 22.
Hence, * suffūsus, a, um, P. a., blushing, bashful, modest: suffusior sexus, Tert. Anim. 38 med.
* suf-fūror (subf-), āri, v. dep. n., to steal secretly, to steal away, filch: suffuror, suppilo, Plaut. Truc. 2, 7, 15.
(suffuscens, false read. for suffundens, Lucr. 3, 39.)
suffuscŭlus (subf-), a, um, adj. dim. [suffuscus], somewhat brown, brownish (postclass.): homines Aegyptii, Amm. 22, 16, 23; so App. M. 2, p. 120, 18.
* suf-fuscus (subf-), a, um, adj., somewhat brown, brownish, dusky: margarita, Tac. Agr. 12 fin.
suff-ūsĭo (subf-), ōnis, f. [suffundo], a pouring or spreading into or among, a pouring over, a suffusion (post-Aug.).
- I. In gen.: vini, an infusion, Apic. 1, 1; so, cucumeris, Pall. 1, 35, 9.
- II. Esp., of diseases.
- 1. A spreading: fellis, i. e. the jaundice, Plin. 22, 23, 49, § 104.
- 2. Suffusio oculorum (oculi); and often absol. suffusio, opacity of the cornea, cataract, Cels. 7, 7, 14; 6, 6, 35; Plin. 28, 1, 2, § 7; 32, 4, 14, § 33; 34, 11, 27, § 114.
- 3. Suffusio pedis, a disease of the feet of animals, Veg. Vet. 1, 38 med.: oculorum, inflammation, Vulg. Prov. 23, 29.
* suffūsōrĭum, ii, n. [suffundo], a vessel for pouring, a pitcher, Hier. in Isa. 2, 4, 1; Vulg. Zach. 4, 12; cf.: suffusorium ἐπίχυσις, Gloss. Philox.
suffūsus (subf-), a, um, Part. and P. a., from suffundo.