Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sup-pĕdānĕum (subp-), i, n. [pedaneus], a footstool (eccl. Lat.): pedum, Lact. 4, 12, 17 (from Psa. 109, 1, where Vulg. has scabellum).

* suppĕdĭtātĭo, ōnis, f. [suppedito], a full supply, abundance, exuberance: suppeditatio bonorum, Cic. N. D. 1, 40, 111 Mos.

suppĕdĭto (subp-), āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [perh. for suppetito, from suppeto].

  1. I. Neutr., to be fully supplied or in abundance, to be at hand, be in store: unde Flumina suppeditant? Lucr. 1, 231: omnis apparatus ornatusque dicendi facile suppeditat, Cic. de Or. 3, 31, 124: P. Cethegus, cui de re publicā satis suppeditabat oratio, id. Brut. 48, 178: undique mihi suppeditat quod pro M. Scauro dicam, id. Scaur. 23, 46: innumerabilitas suppeditat atomorum, id. N. D. 1, 39, 109: quod multitudo suppeditabat, Liv. 6, 24, 2: quoad tela suppeditarunt, id. 30, 25, 7: ne chartam quidem tibi suppeditare, Cic. Fam. 7, 18, 2: cui (Torquato) si vita suppeditavisset, if he had lived, id. Brut. 70, 245; 27, 105; 32, 124; id. Phil. 3, 6, 15; cf. suppeto, I.: nec consilium, nec oratio suppeditat, i e. I have neither sentiments nor terms, Liv. 28, 27, 3.
    Poet., with subj.-clause: dicere suppeditat, it is easy to say, Lucr. 3, 731.
    1. B. Transf.
      1. 1. Like abundare, to have in abundance, to abound or be rich in (very rare): omissis his rebus omnibus, quibus nos suppeditamus, eget ille, Cic. Cat. 2, 11, 25: ita gaudiis gaudium suppeditat, is increased by other joys, Plaut. Trin. 5, 1, 3.
      2. 2. To be enough or sufficient, to suffice: parare ea, quae suppeditent et ad cultum et ad victum, Cic. Off. 1, 4, 12: Pometinae manubiae, quae perducendo ad culmen operi destinatae erant, vix in fundamenta suppeditavere, Liv. 1, 55, 7: labori suppeditare, to be fit for or equal to, to be a match for, Plaut. As. 2, 4, 17; cf.: ut (Thais) tuo amori suppeditare possit sine sumpto suo, devote herself to you, Ter. Eun. 5, 8, 46.
  2. II. Act., to give, furnish, afford, supply, or procure in abundance (freq. in Cic.; syn.: praebeo, suggero, ministro).
          1. (α) With acc.: luxuriae sumptus suppeditare ut possies, Plaut. As. 4, 2, 10: sumptum, Cic. Agr. 2, 13, 32: tributo sumptus suppeditari, Liv. 23, 48, 7: cibos, Cic. Leg. 2, 27, 67: quibus (fistulis) aqua suppeditabatur templis, id. Rab. Perd. 11, 31: pecunias, id. Q. Fr. 2, 2, 3: merces, id. Verr. 2, 2, 3, § 6: frumentum, id. ib. 2, 3, 74, § 172: rem frumentariam alicui ex provinciis, id. Att. 8, 1, 2: res eas, quibus ager Campanus coleretur, id. Agr. 2, 32, 88: tutum perfugium otio et tranquillum ad quietem locum, id. Rep. 1, 4, 8: multa ad luxuriam invitamenta, id. ib. 2, 4, 8: fabulas poëtis, id. N. D. 2, 24, 63: ipsis pecuniam, Nep. Alcib. 8, 1: tela, Sil. 10, 137: suppeditabit nobis Atticus noster e thesauris suis quos et quantos viros! Cic. Fin. 2, 21, 67.
            With an abstr. object: aliquis deus suppeditans omnium rerum abundantiam et copiam, Cic. Lael. 23, 87: oratoribus et poëtis mirabilem copiam dicendi, id. Top. 18, 67: praecepta nobis (patria), Lucr. 3, 10: varietatem tibi in scribendo, Cic. Fam. 5, 12, 4: hortorum amoenitatem mihi (domus), id. Q. Fr. 3, 1, 4, § 14: ut, quocumque haec (voluptas) loco suppeditetur, ibi beate queant vivere, id. Tusc. 5, 37, 108.
          2. (β) With obj.-clause: Ciceroni meo suppeditabis quantum videbitur, Cic. Att. 14, 17, 5.
            ( γ ) Absol.: alicui sumptibus, Ter. Heaut 5, 1, 57: quod Ciceroni suppeditas, gratum, Cic. Att. 14, 20, 3.
            ( δ ) Impers. pass.: quod res curae tibi est, ut ei (Ciceroni) suppeditetur ad usum et cultum copiose, Cic. Att. 14, 11, 2.

sup-pēdo (subp-), ĕre, v. n., to break wind softly, cited ap. Cic. Fam. 9, 22, 4.

sup-pernātus (subp-), a, um, adj. [perna], lamed in the hip: suppernati dicuntur, quibus femina sunt succisa, in modum suillarum pernarum. Ennius in Annalibus: is pernas succidit iniquā superbiā Poeni. Et Catullus (17, 19) alnus suppernata securi, cut down, Fest. p. 305 Müll.; cf. p. 304 ib.

suppēs, pĕdis, adj. [sub-pes], having feet turned under, with twisted feet, Petr. 13.

sup-pĕtĭae (subp-), ārum, f. [suppeto], that which comes to aid one, aid, assistance, succor (ante-class. and post-Aug.; used only in nom. and acc.; syn.: auxilium, subsidium): auxilia mihi et suppetiae sunt domi, Plaut. Ep. 5, 2, 12: non metuo meae quin uxori latae suppetiae sient, id. Am. 5, 1, 54; id. Ep. 5, 1, 52; id. Mil. 4, 2, 62; id. Rud. 3, 2, 10; 4, 4, 39; id. Men. 5, 7, 14; Suet. Vesp. 4: piscibus ad suppetias uti, App. Mag. p. 299, 33: suppetias ferre, Amm. 16, 4, 3; App. M. 6, p. 184, 39.
The acc. suppetias sometimes occurs with verbs of motion for ad suppetias (to go, come, send, etc.), to any one’s assistance: nae tibi, suppetias tempore adveni modo, Plaut. Men 5, 7, 31: venire, Auct. B. Afr. 5: proficisci, id. ib. 25: ire, id. ib. 39: occurrere, id. ib. 66; 68: accurrere, App. M. 9, p. 234.

suppĕtĭor (subp-), ātus, 1, v. dep. n. [suppetiae], to come to the aid of, to assist, succor (very rare; most freq. in App.): quod mihi suppetiatus es, gratissimum est, Cic. Att. 14, 18, 2: miserrimo seni, App. M. 8, p. 210, 32.
Absol.: suppetiatum decurrunt anxii, run to aid, App. M. 4, p. 147, 9: proclamare suppetiatum, id. ib. 1, p. 108, 30; 8, p. 209, 35.

sup-pĕto (subp-), īvi or ĭi, ītum, 3, v. n.

  1. I. To go or come to one, i. e.,
    1. A. Lit., to be at hand or in store, to be present (class.): ut mihi supersit, suppetat, superstitet, Plaut. Pers. 3, 1, 3: si cui haec suppetunt, Cic. Off 2, 8, 31: cui res non suppetat, id. de Or. 3, 35, 142: vererer, ne mihi crimina non suppeterent, id. Verr. 2, 1, 11, § 31: ne pabuli quidem satis magna copia suppetebat, Caes. B. G. 1, 16: copia frumenti, id. ib. 1, 3: frumentum copiaeque, Liv. 5, 26, 9: quibus rebus numquam tanta suppeteret victoriae fiducia, Auct. B. Afr. 31: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem, Cic. Fam. 15, 13, 2: quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, praesto fuere, Liv. 4, 22, 1; Plin. 2, 9, 6, § 46: neque quo manus porrigeret suppetebat, Nep. Dion, 7, 2: nondum suppetente ad haurien, dum ultra justa vi, Plin. 2, 9, 6, § 46: si vita suppetet, Cic. Fin. 1, 4, 11; so, vita, Plin. Ep. 5, 5, 8: vita longior, Liv. 40, 56, 7: quoad vita suppetet, Auct. B. Afr. 92; Vop. Aur. 24.
      With pers. subject: deos oro, ut vitae tuae superstes suppetat (uxor), that she may survive you, Plaut. Trin. 1, 2, 19: nec consilium sibi suppetere diceret, Liv. 4, 48, 13.
    2. B. Transf., to be equal to or sufficient for; to suffice, to agree with, correspond to any thing; = sufficere: ut amori, ut ambitioni, ut cottidianis sumptibus copiae suppetant, Cic. Tusc. 5, 32, 89: pauper enim non est, cui rerum suppetit usus, Hor. Ep. 1, 12, 4: utinam quae dicis, dictis facta suppetant, i. e. I wish you may be as good as your word, Plaut. Ps. 1, 1, 106: rudis lingua non suppetebat libertati, Liv. 2, 56, 8: ut plagae possint suppetere ipsae, Lucr. 1, 1050.
      Poet., with pers. subject: novis ut usque suppetas doloribus, you may be exposed to, Hor. Epod. 17, 64.
  2. II. To ask in place of another, to personate another in asking: si silignario quis dixerit, ut quisquis nomine ejus siliginem petisset, ei daretfurti actionem adversus eum qui suppetet, etc., Dig. 47, 2, 52, § 11.