No entries found. Showing closest matches:
sup-pĕtĭae (subp-), ārum, f. [suppeto], that which comes to aid one, aid, assistance, succor (ante-class. and post-Aug.; used only in nom. and acc.; syn.: auxilium, subsidium): auxilia mihi et suppetiae sunt domi, Plaut. Ep. 5, 2, 12: non metuo meae quin uxori latae suppetiae sient, id. Am. 5, 1, 54; id. Ep. 5, 1, 52; id. Mil. 4, 2, 62; id. Rud. 3, 2, 10; 4, 4, 39; id. Men. 5, 7, 14; Suet. Vesp. 4: piscibus ad suppetias uti, App. Mag. p. 299, 33: suppetias ferre, Amm. 16, 4, 3; App. M. 6, p. 184, 39.
The acc. suppetias sometimes occurs with verbs of motion for ad suppetias (to go, come, send, etc.), to any one’s assistance: nae tibi, suppetias tempore adveni modo, Plaut. Men 5, 7, 31: venire, Auct. B. Afr. 5: proficisci, id. ib. 25: ire, id. ib. 39: occurrere, id. ib. 66; 68: accurrere, App. M. 9, p. 234.
suppĕtĭor (subp-), ātus, 1, v. dep. n. [suppetiae], to come to the aid of, to assist, succor (very rare; most freq. in App.): quod mihi suppetiatus es, gratissimum est, Cic. Att. 14, 18, 2: miserrimo seni, App. M. 8, p. 210, 32.
Absol.: suppetiatum decurrunt anxii, run to aid, App. M. 4, p. 147, 9: proclamare suppetiatum, id. ib. 1, p. 108, 30; 8, p. 209, 35.
sup-pĕto (subp-), īvi or ĭi, ītum, 3, v. n.
- I. To go or come to one, i. e.,
- A. Lit., to be at hand or in store, to be present (class.): ut mihi supersit, suppetat, superstitet, Plaut. Pers. 3, 1, 3: si cui haec suppetunt, Cic. Off 2, 8, 31: cui res non suppetat, id. de Or. 3, 35, 142: vererer, ne mihi crimina non suppeterent, id. Verr. 2, 1, 11, § 31: ne pabuli quidem satis magna copia suppetebat, Caes. B. G. 1, 16: copia frumenti, id. ib. 1, 3: frumentum copiaeque, Liv. 5, 26, 9: quibus rebus numquam tanta suppeteret victoriae fiducia, Auct. B. Afr. 31: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem, Cic. Fam. 15, 13, 2: quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, praesto fuere, Liv. 4, 22, 1; Plin. 2, 9, 6, § 46: neque quo manus porrigeret suppetebat, Nep. Dion, 7, 2: nondum suppetente ad haurien, dum ultra justa vi, Plin. 2, 9, 6, § 46: si vita suppetet, Cic. Fin. 1, 4, 11; so, vita, Plin. Ep. 5, 5, 8: vita longior, Liv. 40, 56, 7: quoad vita suppetet, Auct. B. Afr. 92; Vop. Aur. 24.
With pers. subject: deos oro, ut vitae tuae superstes suppetat (uxor), that she may survive you, Plaut. Trin. 1, 2, 19: nec consilium sibi suppetere diceret, Liv. 4, 48, 13.
- B. Transf., to be equal to or sufficient for; to suffice, to agree with, correspond to any thing; = sufficere: ut amori, ut ambitioni, ut cottidianis sumptibus copiae suppetant, Cic. Tusc. 5, 32, 89: pauper enim non est, cui rerum suppetit usus, Hor. Ep. 1, 12, 4: utinam quae dicis, dictis facta suppetant, i. e. I wish you may be as good as your word, Plaut. Ps. 1, 1, 106: rudis lingua non suppetebat libertati, Liv. 2, 56, 8: ut plagae possint suppetere ipsae, Lucr. 1, 1050.
Poet., with pers. subject: novis ut usque suppetas doloribus, you may be exposed to, Hor. Epod. 17, 64.
- II. To ask in place of another, to personate another in asking: si silignario quis dixerit, ut quisquis nomine ejus siliginem petisset, ei daret … furti actionem adversus eum qui suppetet, etc., Dig. 47, 2, 52, § 11.