Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

văcīvus or vŏcīvus (so always in Plautus; cf. Trin. prol. 11 Brix; Ritschl, Nov. Exc. I. p. 59 sq.), a, um, adj. [vaco], empty, void (ante-class.); absol.: aedes facere alicui, Plaut. Cas. 3, 4, 6: aedes aurium, id. Ps. 1, 5, 54; for which, aures, id. Cas. prol. 29; id. Trin. prol. 11.
With gen.: valens afflictet me vocivum virium, i. e. destitute of strength, powerless, Plaut. Bacch. 1, 2, 46: tempus laboris, Ter. Heaut. 1, 1, 38.
Adv.: văcīvē, at leisure, leisurely: libellum perlegere, Phaedr. 5, praef. 14.

vōcĭfĕrātĭo, ōnis, f. [vociferor], a loud calling, clamor, outcry, vociferation, Cic. Verr. 2, 5, 60, § 156; id. Clu. 10, 30; id. Rosc. Am. 5, 12; Auct. Her. 3, 12, 22; Petr. 14; Quint. 2, 10, 8; Suet. Claud. 36 al.

vōcĭfĕrātor, ōris, m. [vociferor], one who cries aloud, a crier, vociferator (post-class.): Joannes in solitudine, Tert. adv. Marc. 4, 11.

* vōcĭfĕrātus, ūs, m. [vociferor], a loud cry, outcry, scream, vociferation, Plin. 10, 60, 79, § 164.

vōcĭfĕro, āre, 1, v. a., rare collat. form of vociferor: crescere turba et vociferare ex omnibus locis, Liv. 7, 12, 14; cf. id. 10, 28, 12, s. v. vociferor: qui vociferant saepe, Varr. R. R. 3, 9, 5.
Pass. impers.: vociferatum ferociter, Liv. 24, 21, 2.

vōcĭfĕror, ātus, 1, v. dep. n. and a. [vox-fero], to cry out, cry aloud, exclaim, scream, bawl, vociferate (class.; cf. clamo): vociferari palam, Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39: adventu Gallorum vociferatus est (anser) canibus silentibus, Col. 8, 13, 2: me dies, vox, latera deficiant, si hoc nunc vociferari velim, quam miserum indignumque sit, etc., Cic. Verr. 2, 2, 21, § 52: Canuleius pauca in senatu vociferatus, Liv. 4, 1, 6: talia, Verg. A. 2, 679: incendiarium et patinarium, i. e. to call aloud, Suet. Vit. 17.
With objectclause: quod vociferabare decem millia talentūm Gabinio esse promissa, Cic. Rab. Post. 8, 21; so Liv. 2, 65, 3 Drak. N. cr.; 10, 29, 3; 10, 35, 13; Suet. Calig. 36; id. Claud. 40; cf.: vociferans, Q. Vare, legiones redde, id. Aug. 23: vociferari Decius, quo fugerent? quamve in fugā spem haberent? Liv. 10, 28, 12 (MSS. vociferare; cf. Weissenb. ad loc.).
Of things concr. or abstr.: aera, i. e. to sound, resound, Lucr. 2, 450: carmina, id. 1, 732: res ipsa per se vociferatur, proclaims it, id. 2, 1051; cf.: ratio naturam rerum, id. 3, 14.

vōcĭfĭco, āre, v. n. and a. [vox-facio], to cry aloud, utter a loud cry, proclaim (ante- and post-class.).

  1. I. Neutr.: (apes) a se eiciunt fucos, quos vocificantes persequuntur, Varr. R. R. 3, 16, 8.
  2. II. Act.: cujus vim Demosthenis orationes vocificant, Gell. 9, 3, 1.

Vocio, ōnis, m., a king of the Norici, Caes. B. G. 1, 53.

vŏcĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [voco].

  1. I. Act., to be wont to call, to call, name (class.): igneus Vertex, quem patrio vocitamus nomine fulmen, Lucr. 6, 298: hanc (Matrem) variae gentesIdaeam vocitant matrem, etc., id. 2, 611: nostri quidem omnes reges vocitaverunt, qui soli, etc., Cic. Rep. 2, 27, 50: has Graeci stellas Hyadas vocitare suerunt, id. poët. N. D. 2, 43, 111: Demetrius qui Phalereus vocitatus est, id. Rab. Post. 9, 23: qui vivum eum tyrannum vocitarant, Nep. Dion, 10, 2: Lipara antea Melogonis vocitata, Plin. 3, 9, 14, § 93; Tac. H. 5, 2.
  2. II. Neutr., to call loudly, call out (very rare): clamor accurrentium, vocitantium, Tac. H. 2, 41.

vŏcīvus, v. vacivus.