Lewis & Short

con-glūtĭno, āvi, ātum, 1, v. a., to glue, cement, join together.

  1. I. Lit. (t. t.): favos extremos inter se, Varr. R. R. 3, 16, 23; cf.: utrasque res inter se (calx), Vitr. 7, 4, 3: libros, Dig. 32, 52, § 5: carnis, Plin. 27, 6, 24, § 42: volnera recentia, id. 30, 13, 39, § 115: germinantis oculos aliquā sibi annexione, Pall. Mart. 10, 36.
  2. II. Trop.
    1. A. To join, unite firmly together, to bind closely, cement (a favorite trope of Cic.; elsewhere very rare): hominem eadem, optime quae conglutinavit, natura dissolvit, Cic. Sen. 20, 73; cf.: rem dissolutam, divulsamque (sc. in oratione), id. de Or. 1, 42, 188: animi vitium cum causā peccati, Auct. Her. 2, 3, 5: amicitias, Cic. Lael. 9, 32 (opp. dissolvere); id. Att. 7, 8, 1: concordiam, id. ib. 1, 17, 10: voluntates nostras consuetudine, id. Fam. 11, 27, 2; cf.: meretricios amores nuptiis, * Ter. And. 5, 4, 10: quid est in Antonio praeter libidinem, crudelitatem, petulantiam, audaciam? Ex his totus conglutinatus est, composed, Cic. Phil. 3, 11, 28: affixus et conglutinatus, i. e. adhering closely to a person, App. M. 9, p. 225, 4.
    2. * B. Like compono, comparo, etc., to invent, devise, contrive (a means): conglutina, Ut senem hodie doctum docte fallas, Plaut. Bacch. 4, 4, 42.