Lewis & Short

conjŭgĭum, ii, n. [conjugo], a connection, union.

  1. I. Lit.: corporis atque animae (opp. discidium), Lucr. 3, 845: inter has (feminas) et Theodorum quasi conjugium animosi spiritūs esse potuit, Val. Max. 6, 2, ext. 3.
  2. II. Trop., a connection by marriage, marriage, wedlock (considered in a physical point of view, while conubium is regarded as a civil or political institution; cf. conubium; class. in prose and poetry), Cic. Off. 1, 17, 54; id. Fin. 4, 7, 17; id. Att. 6, 8, 1; Ter. And. 3, 3, 29; Nep. Cim. 1, 3; Cat. 66, 28; Verg. A. 3, 475; 4, 172; Ov. M. 2, 804.
    Of animals, Ov. F. 4, 336; Plin. 10, 34, 52, § 104 al.; cf.: sine ullis Conjugiis vento gravidae (equae), Verg. G. 3, 275.
    1. B. Meton.
      1. 1. Concubinage, Ov. M. 14, 298; 10, 295.
      2. 2. (Abstr. pro concr.) A husband, Prop. 3 (4), 13, 20; a wife, Verg. A. 3, 296; 7, 423; 7, 433; 11, 270; Tac. A. 12, 65; cf.: ferre Inmitem dominam conjugiumque ferum, Tib. 3, 4, 74.
        In plur., a pair, of animals, Plin. 8, 23, 35, § 86; 9, 8, 7, § 21; 10, 12, 15, § 31.