Lewis & Short

1. cūjus (archaic quōjus), a, um, pron. interrog. [pronom. stem quo-], pertaining to whom? of whom? whose? (most freq. in Plaut. and Ter.): quoja vox sonat procul? Plaut. Curc. 1, 2, 18; id. Ps. 2, 4, 11; id. Rud. 2, 3, 2; id. Trin. 1, 2, 7: illa mulier, id. Merc. 4, 3, 20; cf. id. ib. 1, 2, 87: fidicina, id. Ep. 2, 2, 109: virgo, Ter. Eun. 2, 3, 29: puer, id. ib. 4, 4, 24: navis, Plaut. Stich. 2, 2, 46: cujum pecus? an Meliboei? Verg. E. 3, 1; 5, 87.
Absol.: quojam esse te vis maxime, ad eum duco te, Plaut. Ps. 4, 4, 5; so id. Cist. 3, 2: is Helenam abduxit, quojā caussā nunc facio opsidium Ilio, id. Bacch. 4, 9, 24: suamne esse dicebat? … nonquojam igitur? Ter. And. 5, 4, 29; cf.: cujā operā, Lucil. ap. Non. p. 81, 31.

        1. (β) With a suffixed nam: quojanam vox prope me sonat? Plaut. Bacch. 4, 9, 55.