Lewis & Short

dēcoctor, ōris, m. [decoquo, no. I. B.], one who has squandered his own or another’s property, a ruined spendthrift, bankrupt, Cic. Phil. 2, 18; id. Cat. 2, 3; Catull. 41, 4: pecuniae publicae, Cod. Theod. 12, 1, 117 al.: bonorum suorum, Spart. Hadr. 18, 9; Sen. Ep. 81, 2; id. Ben. 4, 26, 3.