Lewis & Short

dis-crŭcĭo, no perf., ātum, 1, v. a., to torture violently, to torment (repeatedly in Plaut. and Cic.; elsewh. rare).

  1. I. Physically: aliquem discruciatum necare, Cic. Phil. 13, 18, 37; Amm. 27, 12, 3.
    More freq.,
  2. II. Mentally, with se or in the mid. form, to torment one’s self; to be troubled, vexed, chagrined: quid te discrucias? Plaut. Fragm. ap. Non. 143, 3: ego discrucior miser amore, Plaut. Cas. 2, 3, 58; id. Poen. 1, 2, 155.
    With acc. and inf., Plaut. Bacch. 3, 3, 31; Cic. Att. 14, 6; Cat. 66, 76: quod enim ipse celeriter arripuit, id cum tarde percipi videt, discruciatur, Cic. Rosc. Com. 11, 31: discrucior animi, quia, etc., Plaut. Aul. 1, 2, 27; so, animi, Ter. Ad. 4, 4, 1.