Lewis & Short

ē-nuntĭo (enuncio), āvi, ātum, 1, v. a., to say out (esp. something that should be kept secret), to divulge, disclose, to report, tell.

  1. I. Prop. (good prose): ut, quod meae concreditumst taciturnitati clam, ne enuntiarem, quoiquam, Plaut. Trin. 1, 2, 106: sociorum consilia adversariis, Cic. Rosc. Am. 40, 117; cf. Caes. B. G. 1, 17, 5: rem Helvetiis per indicium, id. ib. 1, 4, 1; cf.: dolum Ciceroni per Fulviam, Sall. C. 28, 2: mysteria, Cic. Mur. 11, 25; id. de Or. 1, 47, 206; cf. Liv. 10, 38; 23, 35; Caes, B. G. 1, 31, 2; 5, 58, 1 et saep.
    With acc. and inf., Plaut. Poen. 4, 2, 66.
    Absol., Caes. B. G. 1, 30 fin.
  2. II. Transf., in gen., to speak out, say, express, declare (for the most part only in Cic. and Quint. in the rhetor., dialect., and gram. signif.): cum inflexo commentatoque verbo res eadem enuntiatur ornatius, Cic. de Or. 3, 42, 168: sententias breviter, id. Fin. 2, 7, 20: obscena nudis nominibus, Quint. 8, 3, 38: voluntatem aliquam, id. 3, 3, 1; cf. id. 9, 1, 16; 8, 3, 62: fundamentum dialecticae est, quicquid enuntietur (id autem appellant ἀξίωμα, quod est quasi effatum) aut verum esse, aut falsum, etc., Cic. Ac. 2, 29 fin.
    Cf. in the part. subst.: ēnuntiā-tum, i, n., a proposition, = enuntiatio, Cic. Fat. 9, 19, and 12, 28.
    1. B. To pronounce, utter: (litterae) quae scribuntur aliter quam enuntiantur, Quint. 1, 7, 28; cf. id. 1, 5, 18; 1, 11, 4; 2, 11, 4 al.: masculino genere cor, ut multa alia, enuntiavit Ennius, Caesell. ap. Gell. 7, 2, 4.