Lewis & Short

extră-ordĭnārĭus, a, um, adj., out of the common order, extraordinary (class.): fructuum species, Varr. R. R. 2, 1, 28: hinc illae extraordinariae pecuniae, quas nullo duce investigamus, Cic. Verr. 2, 1, 39, § 100: id. ib. 2, 2, 70, § 170: pecunia, id. Rosc. Com. 1, 4: reus, one to be tried out of the usual order, id. Fam. 8, 8, 1: equites sinistrae alae, Liv. 40, 31, 3: cohortes, id. 40, 27, 3; 34, 47, 4: porta, id. 40, 27, 3: cura, id. 26, 18, 3: honor, * Caes. B. C. 1, 32, 2: petitio consulatus, Cic. Brut. 63, 226: imperium, praesidium, id. Phil. 11, 8, 20: munus, id. Att. 5, 9, 1: cupiditates, id. Verr. 2, 5, 14, § 35: crimina, respecting which the law contains no enactments, Dig. 47, tit. 11: cognitiones, ib. 50, 13: coërcitio, ib. 47, 20, 2.
Hence, adv.: extrăordĭnārĭē, with excessive frequency (late Lat.): ut eum quem diligebat, extraordinarie nominaret, Hier. in Eph. I. ad 2, 13.