Lewis & Short

fētūra (foet-), ae, f. [2. fetus], a bringing forth, bearing or dropping of young, a breeding (rare but class.).

  1. I. Lit.: secunda pars est de fetura. Nunc appello feturam a conceptu ad partum … Altera pars est in fetura, quae sint observanda, quod alia alio tempore parere soleat, etc., Varr. R. R. 2, 1, 18 sq.: humana pastorum, id. ib. 2, 10, 6: aetas (bovis) feturae habilis, fit for breeding, Verg. G. 3, 62: si fetura gregem suppleverit, id. E. 7, 36.
    1. B. Transf.
      1. 1. Concr., young, offspring, brood: alios dies ad ubertatem lactis feturaeque servanto, * Cic. Leg. 2, 8, 20: minor, Ov. M. 13, 827: optima gallinarum ante vernum aequinoctium, Plin. 10, 53, 74, § 150.
      2. 2. Transf., of young vines: ut omnis fetura sub eo exeat, Plin. 17, 22, 35, § 179.
  2. * II. Trop., the production of a literary work: libri nati apud me proximā feturā, Plin. H. N. praef. § 1.