Lewis & Short

al-lĭcĭo (adl-), lexi, lectum, 3 (acc. to Charis. 217, and Diom. 364 P., also adliceo, ēre, perf. allicui, Piso ap. Prisc. 877 P., and Hyg. Astr. 2, 7), v. a. [lacio].

  1. I. Lit., to draw to one’s self, to attract (in Cic. freq., elsewhere rare; never in Ter., Hor., or Juv.): Si magnetem lapidem dicam, qui ferrum ad se adliciat et attrahat, Cic. Div. 1, 39, 86.
  2. II. Trop.: rex sum, si ego illum hodie hominem ad me adlexero, * Plaut. Poen. 3, 3, 58: adlicit aurīs, * Lucr. 6, 183 (Lachm. here reads adficit): adlicere ad misericordiam, Cic. Imp. Pomp. 9, 24: nostris officiis benevolentiam, id. Verr. 2, 5, 71, § 182; so id. Mur. 35, 74; id. Planc. 4, 11: adlicere hominum mentes dicendo, id. Orat. 1, 8, 30: quae adliciant animum, * Vulg. Deut. 17, 17; Cic. Off. 2, 14, 48; id. Tusc. 1, 3, 6; id. Div. 1, 39, 86; id. Lael. 8, 28; id. Fam. 1, 9; 2, 15 al.: adliciunt somnos tempus motusque merumque, Ov. F. 6, 681: comibus est oculis adliciendus amor, id. A. A. 3, 510: gelidas nocturno frigore pestes, Luc. 9, 844: Gallias, Tac. H. 1, 61; 2, 5.