Lewis & Short

altor, ōris, m. [alo].

  1. I. Subst., a nourisher, sustainer, foster-father: omnium rerum educator et altor, * Cic. N. D. 2, 34: altore recepto, Ov. M. 11, 101: Curetes altores Jovis, * Sall. ap. Lact. 1, 21 fin.; so * Tac. A. 6, 37; Sen. Herc. Fur. 1247; * Stat. S. 2, 1, 69.
    Worshipped as a god, Varr. Fragm. p. 226 Bip.; cf. Aug. Civ. Dei, 23 fin.
  2. II. Adj., nutritious: suci altores, Nemes. Cyn. 257.