2. inter-cĭdo, ĭdi, 3, v. n. [cado], to fall between.
- I. Lit.: ita in arto stipatae erant naves ut vix ullum telum in mari vanum intercideret, Liv. 26, 39; 21, 8; 3, 10, 6.
- II. Transf.
- A. To occur meanwhile, to happen: si quae interciderunt, etc., Cic. Fam. 5, 8, 3.
- B. To fall to the ground, go to ruin, be lost, perish: pereant amici, dum una inimici intercidant, Poët. ap. Cic. Deiot. 9, 25: intercidunt ova, Plin. 9, 51, 74, § 163: credo, quia nulla gesta res insignem fecerit consulatum, memoriā intercidisse, Liv. 2, 8, 5: utrum pejorem vocas, apud quem gratia beneficii intercidit, an apud quem etiam memoria? Sen. Ben. 3, 1: augur erat: nomen longis intercidit annis, Ov. F. 2, 433: sive (opera) exstant, sive intercidere, Plin. 35, 8, 34, § 53: haec sequenti tempore interciderunt, Quint. 1, 5, 52: cum verba intercidant invalescantque temporibus, fall into disuse, become obsolete, id. 10, 2, 13: quod si interciderit tibi nunc aliquid (= excidit e memoria), something escapes you, you have forgotten something, Hor. S. 2, 4, 6.