Lewis & Short

in-trīco, āvi, ātum, 1, v. a. [1. in-tricor], to entangle, perplex, embarrass (mostly ante- and post-class.).

  1. I. Of persons: Chrysippus intricatur hoc modo, Cic. Fragm. ap. Gell. 6, 2: lenonem intricatum dabo, will entangle, embarrass him, Plaut. Pers. 4, 1, 9.
  2. II. Of things: ita intricavit hanc rem temeritas, Afran. ap. Non. 8, 27: peculium, Dig. 15, 1, 21.