Lewis & Short

junctūra, ae, f. [jungo], a joining, uniting; a juncture, joint (poet. and post-Aug.).

  1. I. Lit.: boum, Col. 2, 2 22: genuum, Ov. M. 2, 823: ut umor teneat juncturas, i. e. the commissures, joints, Plin. 16, 40, 79, § 214: quadrato saxo murus ducatur juncturis quam longissimis, Vitr. 5, 12, 6: laterum juncturas fibula mordet, the two ends of the girdle which meet, Verg. A. 12, 274.
    1. B. Transf.
      1. 1. Plur., trappings, mountings (post-class.): data et vehicula cum mulabus, et mulionibus, cum juncturis argenteis, Capitol. Ver. 5.
      2. 2. A team (postclass.): carruca cum junctura legata, Paul. Sent. 3, 6, 91.
  2. II. Trop., a connection: generis, i. e. relationship, consanguinity, Ov. H. 4, 135.
    1. B. In partic.
      1. 1. Rhet.: in omni compositione tria sunt necessaria, ordo, junctura, numerus, Quint. 9, 4, 32.
      2. 2. Gram., a joining together, compounding: dixeris egregie, notum si callida verbum Reddiderit junctura novum, Hor. A. P. 47.