Lewis & Short

2. lăquĕo (or lăcŭo), āvi, ātum, 1, v. a. [laquear], to adorn with a panelled or fretted ceiling (perh. only in the part.): tectis caelatis lacuatis, panelled, fretted, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 35, 85 (Trag. v. 121 Vahl.); Serv. Verg. A. 1, 726: tecta, Hor. C. 2, 16, 11: Jovis Capitolini templum, non laqueatum auro tantum, sed parietibus totis lammina inauratum, Liv. 41, 20, 9; cf.: considerat templum, videt undique tectum pulcherrime laqueatum, Cic. Verr. 2, 1, 51, § 133: laqueata tecta, id. Leg. 2, 1, 2: cenationes laqueatae, panelled dining-rooms, Suet. Ner. 31.