Lewis & Short

mancĭpo (mancŭpo), āvi, ātum, 1, v. a. [manceps].

  1. I. To make over or deliver up as property by means of the formal act of purchase (mancipium; v. mancipium init.), to dispose of, transfer, alienate, sell (not in Cic.; for the true reading ap. Cic. Fin. 1, 7, 24, is emancipaverat; id. Sen. 11, 38, emancipatus; and id. Phil. 2, 21, 51, emancipatum).
    1. A. Lit.: alienos mancupatis, Alienos manumittitis, Plaut. Curc. 4, 2, 10: servos singulos actori publico, Tac. A. 2, 30; Gai. Inst. 2, 33: defundo mancipando, id. ib. 4, 131: quaedam, si credis consultis, mancipat usus, gives one a title to, makes one’s property, Hor. Ep. 2, 2, 159.
    2. B. Trop., to give up to, deliver up, subject: luxu et saginae mancipatus emptusque, Tac. H. 2, 71: corpus mero et stupro, App. M. 9, p. 223, 29: de ignaviae latebris retractus curiarum functionibus mancipetur, Cod. Th. 12, 1, 83.
  2. * II. I. q. manu capere, to seize, catch: ita capitur (alces): alioqui difficile est eam mancipari, Sol. 20.