Lewis & Short

ob-dūresco, rui, 3, v. n., to grow or become hard, to harden (class. only in the trop. signif.; syn. occalesco).

  1. I. Lit., Cato, R. R. 50: semen diuturnitate obdurescit, Varr. R. R. 3, 14, 5: nervis divinis, Arn. 5, 18.
  2. II. Trop., to become hardened, insensible, obdurate: ita miser cubando in lecto hic expectando obdurui, Plaut. Truc. 5, 24: ad ista obduruimus, Cic. Att. 13, 2, 1: usu obduruerat et percalluerat civitatis incredibilis patientia, id. Mil. 28, 76: nisi obduruisset animus ad dolorem, id. Fam. 2, 16, 1: contra fortunam, id. Tusc. 3, 28, 67; cf. id. Fin. 3, 11, 37: consuetudine, id. Phil. 2, 42: amicorum alii obduruerunt, id. Fam. 5, 15: Gorgonis vultu, at the sight of, Prop. 3, 20, 13: dociliora sunt ingenia, priusquam obduruerunt, Quint. 1, 12, 8.