Lewis & Short

ob-versor, ātus, 1, v. dep. (act. collat. form obverso, āre, acc. to Prisc. p. 799 P.), to take position opposite or over against, to oppose one’s self (class.).

  1. I. Lit.: magnam partem eorum palam Carthagini obversari dici, Liv. 31, 11: in foro, id. 33, 47: sedebant judices, obversabantur advocati, Plin. Ep. 5, 21, 2: limini, who were about the threshold, id. ib. 6, 16, 13: in urbe inter coetus, Tac. A. 3, 37.
    1. B. Trop., to hover or float before, to appear to one: illius et nomen dulce obversatur ad aures, Lucr. 4, 1062: mihi ante oculos obversatur rei publicae dignitas, Cic. Sest. 3, 7: obversentur species honestae viro, id. Tusc. 2, 22, 52: animis, oculis, Liv. 35, 11: in somnis, id. 2, 36: sibi speciem noctibus obversari, Suet. Claud. 37.
  2. II. To oppose, withstand, resist (eccl. Lat.): malo obniti et obversari, Tert. adv. Gnost. 5.