Lewis & Short

ap-prŏpĕro (adp-, Ritschl, Fleck., Baiter, Halm, Weissenb.; app-, Merkel, Kayser), āvi, ātum, 1, v. a. and n.

  1. I. Act., to hasten, accelerate (syn.: festino, accelero, maturo, volo, provolo, curro, accurro): opus adeo adproperatum est, ut, etc., Liv. 4, 9: quae (res) summā ope adproperata erat, id. 26, 15; 27, 25: intercisis venis mortem adproperavit, * Tac. A. 16, 14 (cf.: adcelerare mortem, Lucr. 6, 773).
    With inf. as object: portasque intrare patentes Appropera, Ov. M. 15, 584.
  2. II. Neutr., to fly, hasten, hurry somewhere: adde gradum, adpropera, Plaut. Trin. 4, 3, 3: adproperat, * Ter. And. 3, 1, 17: eum, ut adproperet, adhorteris, Cic. Att. 4, 6, 4; id. ad Q. Fr. 2, 10 fin.
    Trop.: ad cogitatum facinus approperare, Cic. Mil. 15.