Lewis & Short

2. ornātus, ūs (gen. ornati, Ter. And. 2, 2, 28; dat. ornatu, C. Caes. ap. Gell. 4, 16, 8), m. [orno] (class.; cf.: cultus, munditia), a furnishing, providing, preparing; a preparation.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (very rare): in ornat bus publicis (i. e. epulis, conviviis), Varr. R. R. 3, 9, 17: in aedibus nihil ornati, no preparation (for the wed ding), Ter And. 2, 2, 28: Pompeiis emptus ornatus (trapeti), Cato, R. R. 22, 3.
    2. B. In partic., an adornment, decoration, embellishment, ornament (class.): portarum, itinerum, locorumque omnium, Hirt. B. G. 8, 51.
      1. 2. Transf., in concr., splendid dress, attire, apparel: ornatus appellatur cultus ipse, quo quis ornatur, Fest. p. 184 Müll.: nauclericus, Plaut. Mil. 4, 4, 41: vide ornatus hic satine me condecet? id. Ps. 4, 1, 24: militaris, Cic. Off. 1, 18, 61: regalis, id. Fin. 2, 21, 69: equus regio ornatu instructus, trappings, Plin. 8, 42, 64, § 154 dub. (Jan.: regio instratu ornatus).
        So of a woman’s head-dress, Ov. A. A. 3, 138; Verg. A. 7, 74: corporis ornatum exuere, Juv. 10, 321.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., furniture, accoutrements, equipage: eloquentia quocumque ingreditur, eodem est instructu ornatuque comitata, Cic. de Or. 3, 6, 23: ornatus autem verborum duplex, unus simplicium, alter collocatorum, id. Or. 23, 80.
    2. B. In partic., a decoration, ornament: aedilitatis, Cic. Dom. 43, 111: afferre ornatum orationi, id. Or. 39, 134.
      Of the world, corresp. to the Gr. κόσμος, Cic. Ac. 2, 38, 119: hic tantus caeli ornatus, id. N. D. 2, 44, 115; cf. Plin. 2, 4, 3, § 8: caeli et terra et omnis ornatus eorum, Vulg. Gen. 2, 1.