pinnĭrăpus, i, m. [1. pinna-rapio], a peak-snatcher, i. e. a gladiator, Juv. 3, 158; cf.: pinnirapos autem dicit, lanistas ex habitu gladiatorum, quia post mortem retiarii pinnam, id est manicam rapit, ut ostendat populo se vicisse, Vet. Schol. ad loc.