Lewis & Short

piscātus, ūs (gen. piscati, Pompon. et Turp. ap. Non. 488, 16 sq.), m. [piscor].

  1. I. Lit., a fishing, catching of fish: hamatilis et saxatilis, Plaut. Rud. 2, 1, 10; 4, 2, 6 sq.: esse et in piscatu voluptatem maxime testudinum, Plin. 6, 22, 24, § 91.
    In plur.: quos venatus, aucupia, piscatusque alebant, Plin. 8, 16, 17, § 44.
  2. II. Fig., a catch (of a mistress): piscatus hic tibi evenit bonus, Plaut. Bacch. 1, 1, 70.
    Transf., concr., fishes, fish: parare piscatum, Plaut. Most. 1, 1, 63; 3, 2, 41: privare piscatu, Vitr. 8, 3, 28: inopia tum erat piscati, Turp. ap. Non. 1. 1.: omne piscati genus, Pompon. ap. Non. 1. 1.; Cic. Fin. 2, 8, 23.