Lewis & Short

praesumptĭo, ōnis, f. [praesumo].

  1. I. A taking beforehand, a using or enjoying in advance, anticipation: rerum, quas assequi cupias, praesumptio ipsa jucunda est, Plin. Ep. 4, 15, 11: bonae famae praesumptione perfrui, id. ib. 9, 3, 1.
  2. II. In rhet., a taking up and answering in advance, an anticipation of possible or suspected objections: mire in causis valet praesumptio, quae πρόληψις dicitur, cum id, quod obici potest, occupamus, Quint. 9, 2, 16; 9, 2, 18.
  3. III. A representing to one’s self beforehand, a conception, supposition, presumption: multum dare solemus praesumptioni omnium hominum, Sen. Ep. 117, 5: cum contra praesumptionem suam annis decem in obsidione tenerentur, Just. 3, 4: non levi praesumptione credere, Dig. 41, 3, 44.
      1. 2. In partic.
        1. a. Boldness, confidence, assurance, audacity, presumption (post-class.): illicitā praesumptione rex ad vicem sacerdotis holocaustum obtulit, Sulp. Sev. Hist. Sacr. 1, 33: timor fundamentum salutis, praesumptio impedimentum timoris, Tert. Cult. Fem. 2: cassa, App. Mag. p. 323, 17.
        2. b. Stubbornness, obstinacy: mirā contra plagarum dolores praesumptione munitus, App. M. 8, p. 214, 31: obfirmatus summā praesumptione, id. ib. 10, p. 243, 25.
        3. c. Prejudice, Tert. Apol. 49.