Lewis & Short

prŏbrōsus, a, um, adj. [probrum], shameful, ignominious, infamous (class.).

  1. A. Of persons: vitā probrosus, et opertus infamiā, Tac. A. 3, 68: feminae, Suet. Dom. 8: sordidissimus, et probrosissimus, Claud. Mamert. Grat. Act. ad Jul. 19.
  2. B. Of things: crimen, Cic. Font. 12, 37: o magna Carthago, probrosis Altior Italiae ruinis! Hor. C. 3, 5, 39: natura, Suet. Calig. 11: carmina, lampoons, Tac. A. 14, 48: sermones, abusive discourses, id. ib. 2, 50: probrosae mollitiei homo, Plin. 28, 8, 27, § 106: compellationes, Gell. 1, 5, 2.
    Adv.: prŏbrōsē, disgracefully, infamously (postAug.): probrose leno illam prostituit, Sen. Contr. 1, 2: obicere, Gell. 17, 21, 31.