Lewis & Short

prŏpĭtĭo, āvi, ātum, 1 (prōpĭtĭo, Ven. Fort. S. M. 4, 163; Prud. στεφ. 3, 211), v. a. [propitius],

  1. I. to render favorable, to appease, propitiate (ante-class. and post-Aug.; cf. placo), Pac. ap. Non. 111, 20: Venerem, Plaut. Poen. 1, 2, 120: manes Galbae, Suet. Oth. 7: Jovem, Curt. 4, 13, 15; 4, 7, 24; Sen. Ep. 95, 50; Val. Max. 1, 1, 1: propitiata Juno per matronas, Tac. A. 15, 44: numina, Plin. 15, 30, 40, § 135: suum genium, Tac. Or. 9.
    Pass., to be propitious: propitietur vobis Dominus, Vulg. Lev. 23, 28.
  2. II. Transf., to atone for: de propitiato peccato, Vulg. Ecclus. 5, 5.