Lewis & Short

rĕcūsātĭo, ōnis, f. [recuso].

  1. I. In gen., a declining, refusal.
    1. A. Lit. (good prose): disputationis, Cic. de Or. 2, 7, 26: cotidiana mea recusatio, Hirt. B. G. prooem. § 1: sine ullā recusatione, Cic. Phil. 7, 4, 13: sine recusatione, id. Cat. 3, 2, 5; * Caes. B. C. 3, 90.
    2. B. Transf.: stomachi, loathing, nausea, Petr. 141, 6.
  2. II. In partic., in jurid. lang.,
    1. A. An objection, protest: neque haec tua recusatio confessio sit captae pecuniae, Cic. Clu. 53, 148: poena violatae religionis justam recusationem non habet, id. Leg. 2, 16, 41.
    2. B. A plea in defence, counter-plea (opp. petitio): judiciale (genus orationum) habet in se accusationem et defensionem, aut petitionem et recusationem, Cic. Inv. 1, 5, 7; 2, 4, 11; Quint. 4, 4, 6; 5, 6, 5.