Lewis & Short

scītor, ātus, 1 (old inf. scitarier, Ov. M. 2, 741), v. freq. dep. a. [scio], to seek to know; to ask, inquire (poet. and late Lat.; in Cic. Or. 16, 52, read sciscitari; cf.: interrogo, percunctor): scitari et quaerere causas, Verg. A. 2, 105: causam viae, Ov. M. 2, 511: causam adventūs, id. ib. 2, 741: omnia, id. ib. 2, 548: digna relatu, id. ib. 4, 793: scitanti deus huic de conjuge dixit, id. ib. 10, 564: quid veniat, scitatur, id. ib. 11, 622: Eurypylum scitatum oracula Phoebi Mittimus, i. e. to consult, Verg. A. 2, 114: sunt quae ex te solo scitari volo, Plaut. Capt. 2, 2, 13; so, ex aliquo, to ask, inquire, Hor. Ep. 1, 7, 60: ab aliquo, Ov. M. 1, 775; 10, 357: consulta numinum, Amm. 24, 8, 4: scitari, quid molirentur, id. 18, 2, 2.