Lewis & Short

sterto, ŭi (acc. to Prisc. p. 903 P.; cf. desterto), 3, v. n. [cf.: δέρθω, δαρθάνω],

  1. I. to snore: noctem totam stertere, Plaut. As. 5, 2, 22; id. Mil. 3, 2, 7: stertit noctes et dies, Ter. Eun. 5, 8, 49; Hor. Ep. 2, 2, 27: Marcellus ita stertebat, ut ego vicinus audirem, Cic. 4, 3, 5; id. Ac. 2, 29, 93: diem totum stertebat, Hor. S. 1, 3, 18: qui vigilans stertis, Lucr. 3, 1048; Pers. 3, 3; 5, 132: vigilanti stertere naso, Juv. 1, 57: altiore stertitur somno, Amm. 27, 12, 8.
  2. II. Trop.: qui stertit aestate, Vulg. Prov. 10, 5.
    P. a. as subst.: stertens, entis, a snorer: prodi stertentium sonitu, Plin. 9, 10, 12, § 36.