Lewis & Short

ăcervus, i, m. [v. 2. acer], a multitude of objects of the same kind, rising in a heap.

  1. I. Prop.
    1. A. A heap considered as a body: frumenti, Plaut. Ps. 1, 2, 55; cf. id. Cas. 1, 1, 38; Att. ap. Non. 192, 3: altus, Lucr. 3, 198; 1, 775: ut acervus ex sui generis granis, sic beata vita ex sui similibus partibus effici debeat, Cic. Tusc. 5, 15: acervi corporum, id. Cat. 3, 10: pecuniae, id. Agr. 2, 22: tritici, id. Ac. 2, 29: farris, Verg. G. 1, 185; thus Ovid calls Chaos: caecus acervus, M. 1, 24.
    2. B. A heap considered as a multitude (cf. Germ. Haufen and Eng. colloq. heap): aeris et auri, Hor. Ep. 1, 2, 47.
  2. II. Fig.
    1. A. In gen., a multitude: facinorum, Cic. Sull. 27: officiorum negotiorumque, Plin. 36, 5, 4, § 27: praeceptorum, Ov. Rem. Am. 424 al.
    2. B. Esp., in dialectics, t. t., a sophism formed by accumulation, Gr. σωρείτης, Cic. Ac. 2, 16, 49; Hor. Ep. 2, 1, 47; cf. acervalis.