transfŭga, ae, comm. [transfugio], one who runs over to the enemy, a deserter (cf. perfuga).
- I. Lit.: transfuga non is solum accipiendus est, qui aut ad hostes aut in bello transfugit, sed et qui per indutiarum tempus ad eos, cum quibus nulla amicitia est, fide susceptā transfugit, Dig. 49, 15, 19, § 8: non omnia illum transfugam ausum esse senatui dicere, Cic. Div. 1, 44, 100: Scipio transfugas ac fugitivos bestiis objecit, Liv. Epit. 51 fin.: proditores et transfugas arboribus suspendunt. Tac. G. 12: barbari, Suet. Calig. 47: simulati, Flor. 2, 6, 16; 3, 11, 10.
- II. Transf., in gen.: transfuga divitum Partes linquere gestio, Hor. C. 3, 16, 23: paucissimi Quiritium medieinam attigere, et ipsi statim ad Graecos transfugae, Plin. 29, 1, 8, § 17: secuti sunt quasi transfugam, quem ducem sequebantur. Plin. Ep. 8, 14, 25: mundi, i. e. from the Roman empire, Luc. 8, 335: ne fias istā transfuga sorte vide, Mart. 14, 131, 2; Claud. in Eutr. 1, 15: metalli, Dig. 49, 15, 12 fin.