Lewis & Short

translātīcĭus (trālātīcĭus) or -tĭus, a, um, adj. [translatum, v. transfero]; in jurid. and publicists’ lang., handed down, transmitted, preserved by transmission, hereditary, customary.

  1. I. Lit.: edictum, an edict which a magistrate receives as made by his predecessors, Cic. Verr. 2, 1, 44, § 114; 2, 1, 45, § 117; id. Att. 5, 21, 11; Gell. 3, 18, 7: jus, Suet. Aug. 10.
  2. II. Transf., usual, common: di sunt locuti more translaticio, Phaedr. 5, 7, 24: funus, Suet. Ner. 33: postulationes, id. ib. 7 fin.: translatitia et quasi publica officia, Plin. Ep. 9, 37, 1: deformitas, Petr. 110: propinatio, id. 113: humanitas, id. 114: verba, Gell. 9, 9, 8: hoc tralaticium est, is common, old, Cic. Fam. 3, 8, 4: animalia (quaedam alicubi) non nasci, translaticium: invecta emori, mirum, Plin. 10, 29, 41, § 76; 7, 5, 4, § 39: nostri enim haec tralaticia, the ordinary course of affairs, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 5, 2.
    1. B. Tropical, metaphorical, Varr. L. L. 6, 7, §§ 55 and 64 Müll.
      Adv.: translātīcĭē, slightly, carelessly, negligently, Dig. 37, 14, 1; 48, 16, 1; 36, 1, 55.