Lewis & Short

vĭātor, ōris, m. [vio].

  1. I. In gen., a wayfarer, traveller, Cic. Fat. 15, 34; id. Mil. 21, 55; Caes. B. G. 4, 5; Verg. G. 4, 97; id. Fragm. ap. Don. Vit. Verg.; Hor. C. 3, 4, 30; id. S. 1, 5, 17; Ov. Tr. 2, 271; id. P. 4, 10, 34; Phaedr. 2, 1, 5; Juv. 10, 22; Mart. 2, 6, 14; 11, 13, 1.
  2. II. In partic., a summoner, apparitor, an officer whose duty was to summon persons before the magistrate, Varr. ap. Gell. 13, 12, 6; Cic. Sen. 16, 56; id. Vatin. 9, 22; Liv. 2, 56, 13; 3, 56, 5; Just. Inst. 4, 6; Dig. 5, 1, 82; Inscr. Grut. 627, 1 sqq.