Lewis & Short

vīto, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [for vicito; root vic-; Gr. ϝικ in εἴκω, to yield; cf. ἴχνος, trace], to shun, seek to escape, avoid, evade (class.; syn.: fugio, effugio).

  1. I. Lit.: tela, Caes. B. G. 2, 25: hastas, spicula, Hor. C. 1, 15, 18: lacum, Caes. B. C. 2, 24 fin.: rupem et puteum, Hor. Ep. 2, 2, 135: aequora, id. C. 1, 14, 20: forum, id. Epod. 2, 7: balnea, id. A. P. 298: sapiens, vitatu quidque petitu Sit melius, causas reddet tibi, id. S. 1, 4, 115: insidias, Phaedr. 1, 19, 2: periculosum lucrum, id. 5, 4, 8: vitataque traxit in arma, Ov. M. 13, 39.
  2. II. Trop.
          1. (α) With acc.: vitia, Cic. Rep. 2, 5, 10; Hor. S. 1, 2, 24: vituperationem, Cic. Prov. Cons. 18, 44: omnes suspitiones, Caes. B. G. 1, 20 fin.: periculum, id. B. C. 1, 70: mortem fugā, id. B. G. 5, 20: proditionem celeritate, Sall. J. 76, 1: culpam, Hor. A. P. 267: se ipsum, to shun one’s self, be tired of one’s own company, id. S. 2, 7, 113: impatientiam nauseae, Suet. Calig. 23.
          2. (β) With dat. (Plautin.): infortunio, Plaut. Curc. 2, 3, 19; id. Poen. prol. 25: huic verbo, id. Cas. 2, 2, 35: malo, Petr. 82.
          3. (γ) With ne: erit in enumeratione vitandum, ne, etc., Cic. Part. Or. 17, 60: ne experiatur, Cels. 2, 17.
          4. (δ) With inf.: tangere vitet Scripta, Hor. Ep. 1, 3, 16.