Lewis & Short

2. admŏnĭtus, ūs, m. [admoneo], used only in the abl.

  1. I. A reminding, suggestion (class.): acrius de claris viris locorum admonitu cogitamus, Cic. Fin. 5, 2; Ov. R. A. 729: admonitu Allobrogum praetorem misi, Cic. Cat. 3, 3, 8; Ov. F. 3, 612; Caes. B. C. 3, 92; Liv. 1, 48; Curt. 4, 13, 25; Tac. H. 3, 81.
  2. II. Instance, request: admonitu tuo perfeci libros, Cic. Att. 13, 18: ut Attici admonitu eam reficiendam curaret, Nep. Att. 20; Liv. 1, 48.
  3. III. Reproof: acrior admonitu est, Ov. M. 3, 564.