Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

conjūrō, āvi, ātum (part. conjuratus in act. sense; v. II. infra), 1, v. n. and a., to swear together, or one with another, to band or combine together by an oath.

  1. I. In a good sense (rare but class.): simul omne tumultu Conjurat trepido Latium, Verg. A. 8, 5 Serv.: ipsi inter sese decuriati equitesconjurabant sese fugae ergo non abituros, etc., Liv. 22, 38, 4; 26, 25, 11: in Trojam, Mel. 2, 3, 6.
    And in a Greek constr.: Graecia conjurata tuas rumpere nuptias, Hor. C. 1, 15, 7 (cf. under II.): inter nos conjuravimus, ego cum illo et ille mecum, etc., Plaut. Merc. 3, 1, 38: equites Romanos conjurasse omnes, ut transitionem facerent, Auct. B. Hisp. 26.
    Impers.: si ab omnibus in legem Dei conjuraretur, Lact. 5, 8, 8.
    Esp., of the milit. oath, taken at enlistment: senatus consultum, ut omnes juniores Italiae conjurarent, Caes. B. G. 7, 1 Doberenzad loc.: milites sociique navales conjurati, Liv. 45, 2, 1; cf.: agmina conjurata, Ov. M. 5, 150.
    Honce,
      1. 2. Poet., transf. to inanim. things: conjuratae sequuntur Mille rates, for conjuratorum, Ov. M. 12, 6.
          1. (β) In gen., to unite, be united: (studium, ingenium): alterius sic Altera poscit opem res et conjurat amice, Hor. A. P. 411: conjurati venti, Claud. III. Cons. Hon. 98; cf. id. B. Get. 49.
    1. * B. Act., to assent to by an oath: quae jurat, mens est: nil conjuravimus illa, Ps.-Ov. H. 21, 135 (v the pass. in connection).
  2. II. In a bad sense, to form a conspiracy or plot, to conspire (very freq.): tu verbis conceptis conjuravisti sciens sciente animo tuo, P. Afric. ap. Gell. 6 (7), 11, 9: inter se, Sall. J. 66, 2: cum aliquo in omne flagitium et facinus, Liv. 39, 16, 5; cf.: in facinora, id. 39, 16, 3: in Philippi caedem, Curt. 7, 1, 6: cum totā Italiā pro partibus suis (sc. Antonii), Suet. Aug. 17: in mortem patris, * Quint. 4, 2, 72: contra rem publicam, Cic. Sull. 25, 70: contra populum Romanum, Caes. B. G. 2, 3: de interficiendo Cn. Pompeio, Cic. Mil. 24, 65: haec (tecta) incendere, Liv. 27, 3, 4: ut urbem incenderent, id. 4, 45, 1: ut quaestio de iis habeatur, qui coierint conjurarintve, quo stuprum flagitiumve inferretur, id. 39, 14, 8.
    Absol.: ut cupiam conjurare, si quisquam recipiat, Cic. Fam. 5, 6, 2.
    In a Gr. constr. with inf.: patriam incendere, Sall. C. 52, 24 Kritz; cf.: caelum rescindere, Verg. G. 1, 280.
    Hence, subst.: conjū-rāti, ōrum, m., conspirators, Cic. Cat. 4, 10, 20; Sall. C. 52, 17; Suet. Caes. 17; 80; 82; id. Tib. 9; id. Claud. 11.
      1. 2. Poet., transf., of inanim, things: conjurata arma, Ov. M. 15, 763 (cf. supra, I. 2.): Ister, Verg. G. 2, 497.